2022 niet meteen bij het oud vuil

Guus Wakelkamp (o.a. De stad is een jongen 1987) begon zijn jaargedicht realistisch:
Ik kan de oorlog niet uit mijn gedichten schrijven;
Ook de pijn niet, het verdriet dat jij er niet meer bent.
Hij heeft dit jaar geliefden verloren, net als ik: het is de leeftijd. Ook de oorlog in Oekraïne is bij mij op de achtergrond steeds aanwezig, net als corona eertijds. Die epidemie leek per definitie een lange, onhygiënische strijd uit te sluiten, maar sinds de Russische opmars naar Kiev hoor je niets meer over covid-doden. Voor de media is het kennelijk het één of het ander.

Liefdesbetuigingen
Moeten we 2022 bij het oud vuil zetten? De al geciteerde dichter aarzelt twee couplettenlang, maar constateert dan:
Toch is er iets lichts buiten dit wikken en wegen,
diep van binnen, tussen geven en ontvangen in.
En dat is waar: behalve rampspoed heeft ook dit jaar goede dingen gebracht. Bijvoorbeeld de betuigingen van liefde en vriendschap die mij gelukkig maakten, al was de aanleiding dramatisch.

Bedoeld vrolijk
Voorbij de wanhoop en de zwarte nacht schrijft mijn vriend erg herkenbaar
gaat een adem die je steeds weer voelt:
ze stroomt, eigenwijs, beslist en zacht,  
houdt alles samen zoals het is bedoeld.
Inderdaad, je ziet telkens weer iets waaraan je vreugde ontleent, wat het leven de moeite waard maakt. De mens is niet bedoeld om lang somber te zijn. Ook 2023 zal mooie momenten geven.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam geplaatst 

Grootouders niet geliefd bij schrijvers

Van al mijn leeftijdgenoten lichten de gezichten op als kleinkinderen ter sprake komen. Ook mensen die ze waarschijnlijk nooit zullen krijgen, raken ontroerd door baby’s en peuters. Bij ons is het verval ingezet, maar de jonge wereldburgers worden met de dag sterker en slimmer. Dat stemt optimistisch. Als wij er niet meer zijn, zullen zij bekwaam onze taken overnemen. De honden blaffen, maar de karavaan trekt verder.

Verbazend schaars
Je zou verwachten dat de literatuur over grootouders en kleinkinderen overvloedig is. De komst van nieuw leven is immers net zo ingrijpend als verliefd worden en het overleven van rampen. Die laatste twee worden door schrijvers vaak gebruikt, terwijl boeken over grootouderschap schaars zijn. Ook als de verhouding van de grootouders met de ouders van de kleine soms problematisch is en er dus veel over te schrijven valt. Als een van de weinige waagde de Marokkaanse Leila Slimani zich aan deze materie in Een zachte hand (2016). De ouders van de vader lijken weinig geïnteresseerd:

“Een maand voor Myriams bevalling planden ze een reis van drie weken door Azië en ze vertelden dat pas op het allerlaatste moment aan hun zoon Paul. Die werd boos en beklaagde zich bij Myriam over het egoïsme en de lichtzinnigheid van zijn ouders. Maar Myriam was opgelucht.”

Eindeloos geduld
Nog schaarser dan de negatieve verhalen zijn de positieve romans. Een van de weinige daarvan heeft bovendien een titel die een probleem bevat: Ik wil geen opa heten (2020). Dat acteur en schrijver Dolf de Vries volop van het grootouderschap geniet, is echter duidelijk:

“Een lang vergeten wereld wordt door zijn kleindochter afgestoft. De vele malen herhaalde vraag ‘Wat is dat?’ kan hem niet genoeg gesteld worden. Eindeloos geduld, hij wist niet dat hij dat in huis had.
De volgorde (van haar favoriete wandeling m.n.) ligt vast: eerst het klimrek, dan de geitjes. De volgorde omkeren is uitgesloten. Op haar derde jaar bezit zijn kleindochter een wil van beton.”

Een prettige Kerstmis gewenst, ook namens Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)

Michiel Nooren

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam geplaatst 

Geef mij maar Amsterdam

Ik ben blij dat ik in Amsterdam ben gaan wonen, al zal ik altijd in mijn hart Hagenees blijven. Een allochtoon ben ik hier, ondanks dat ik hier veertig jaar woon. Mijn vrouw komt ook uit Den Haag en zelfs mijn Amsterdamse vrienden zijn allo’s. Allemaal, op een na. Ik lijk wel een buitenlander.

Geliefd Mokum
Ik houd van Amsterdam omdat het een mooie stad is, maar bovenal omdat hier alles gebeurt. De evenementen waarvoor mensen van heinde en verre naar de hoofdstad reizen, bezoek ik zelden, maar ik weet wel dat ze er zijn. Het Prinsengrachtconcert bezoek ik niet, maar ik heb wel het podium zien bouwen. Van een nieuwe tentoonstelling in het Rijksmuseum weet ik, omdat ik de aankondiging op het gebouw zag toen ik op weg naar de Bijenkorf het poortje inreed. De evenementen zijn deel van mijn dagelijks leven.

Leerzaam Monopoly
Voor plaatsen uit romans geldt hetzelfde. De meeste Nederlandse schrijvers gaan er van uit dat de lezer weet waar de Dam en het Rokin zijn en ze laten hun verhalen daar vaak af spelen, ook al komen ze van elders. Uit een andere grote stad bijvoorbeeld, maar ze weten dat het publiek daarvan op straatniveau slechts Monopoly-kennis heeft.
Cécile Sanders en ik hebben In de schaduw van de Wolkenkrabber echte adressen  gebruikt. Zonder doorzichtige pseudoniemen zoals G.K. van het Reve, die de Jozef Israëlkade de Schilderskade noemt en de Ceintuurbaan aanduidt als de Riembaan.

Tjaikofskistraat
Reves minder bekende collega Pieter Waterdrinker veronderstelt dat de lezer niet alleen Amsterdam kent, maar ook Sint Petersburg, waar hij lang woonde met zijn Russische vrouw. Tjaikovskistraat 40 (2019) heet zijn meest autobiografisch roman. Dat gaat wel erg ver. Thomas Mann gebruikt in Buddenbrooks het adres in Lübeck waar hij zelf als koopmanszoon opgroeide, maar hij noemt er geen boek naar. In verschillende van Waterdrinker’s boeken loop ik met hem over bekend terrein. Biecht aan mijn vrouw (2022) zou naar het Spui kunnen heten, waar de auteur in het schrijvershuis verblijft. Maar een straat in Rusland, genoemd naar een Poolse componist, dat zegt mij niets.

Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam geplaatst 

Plots waren de brandnetels geen oerwoud meer

Ik herinner me nog het moment waarop een brandnetelveld geen oerwoud meer was en stoeien ongewenst contact werd. Het was achteraf dramatisch, maar toen was ik hoogstens wat verbaasd en teleurgesteld. Volgende keer beter, zal ik gedacht hebben. Ik was misschien twaalf en had geen idee dat ik nooit meer onbewust zou spelen, nooit meer zonder gedachten iemand zou aanraken. Mijn kindertijd was voorbij.

Populaire adolescenten
Over pubers is veel geschreven. Mijn vriend Thomas Lindblad heeft vijf romans gepubliceerd over het eerste betreden van de homowereld. Hij signaleert op lilale.nl talrijke boeken van anderen die over coming of age gaan, maar allemaal gaan ze over oudere adolescenten die hun seksualiteit ontdekken. Ook de beide invalide jongens in Tommy Wieringa’s Joe Speedboat (2005) zijn al volop aan het puberen als ze beiden iets krijgen met hetzelfde meisje.

Hetzelfde geldt voor Merijn de Boer’s Het cassettebandje (bundel De geur van miljoenen, 2018) over een vriendschap tussen twee jongens die door de één verbroken werd. Volgens mijn researcher is het verhaal een voorbeeld van vriendschappen in de adolescentie, “hartstochtelijk, maar toch ook snel schaamtevol”.

Weinig schaamte
De Belgische tweetalige film Close (2022) gaat over de schaamte, die een einde maakt aan de intimiteit van twee jonge jongens. Hun seksualiteit is zo te zien nog niet ontwaakt, maar de ene beseft dat het niet vanzelfsprekend is, dat een vriendje zijn hoofd op je buik legt. Zeker nadat een meisje op de eerste dag van de middelbare school informeerde of zijn vriend en hij “een stelletje zijn”. De andere jongen voelt zich verraden door de plotselinge en onbegrijpelijke afstandelijkheid van zijn maatje en pleegt zelfmoord.
De film heeft veel gebreken, maar Het Moment is geniaal weergegeven. Over prille verliefdheid is veel geschreven en gefilmd. Geschriften over prille schaamte zijn schaars en toch zijn die het, waarmee de volwassenheid begint.

Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam geplaatst

Lacherig naar de neuroloog

Angeline en ik gingen lacherig bij de neuroloog naar binnen. Wat konden we anders dan flauwe grappen maken? Dat ik een slopende hersenziekte heb, is zeker. Dat de aandoening na de nucleaire scan een naam zou krijgen, verandert niets aan de progressie en de ongeneeslijkheid, dat hadden de neurologen al duidelijk gemaakt. Een upside was er niet.

Onverwacht hard
Het is alsnog verbazend hoe hard de klap bij ons aankwam. De neuroloog zei dat ik het zeldzame Corticobasaal syndroom heb, wat betekent dat ik aftakel en binnen vijf tot tien jaar dood ben. In het laatste geval zal ik 81 zijn, volgens mijn vader de ideale leeftijd. Daarna worden steeds meer dingen  “bezwaarlijk”. Je kunt nog veel, maar alles wordt zo ingewikkeld dat er niets meer aan is. Papa is 99 geworden, dus hij was ervaringsdeskundige.  

Niet alleen
Toen ik tien jaar geleden darmkanker kreeg, zei de specialist: “Het vreemde is dat je nu anderen moet troosten”. Dat was toen waar en nu weer. Ziek zijn doe je niet alleen. Ik ben blij dat ik mijn ouders niet hoef op te beuren.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam geplaatst 

Op zoek naar vervulling

Over een gevoel van vervulling, daar zou het blog deze keer over gaan. “Dat je ineens weet dat het ok is dat je bestaat,” schreef ik aan mijn researcher. ”Het kan bij een examen zijn, je ontmaagding of bij een goede maaltijd.” Het antwoord was dat erg veel romans daarover gaan, waarbij het gewenste gevoel “gefnuikt wordt, want anders is het niet interessant”.

Grote James
In het verder ondoorgrondelijke Ulysses (1922) horen we Molly Bloom in vervoering. Ze spreekt Joyceaans: “then he asked me would I yes to say yes my mountain flower and first I put my arms around him yes and drew him down to me so he could feel my breasts all perfume yes and his heart was going like mad and yes I said yes I will Yes.”
Prachtig, zij het dat een 71-jarige man niet zo veel met een dergelijke scène aankan.  

Pieken in zang
Het tweede citaat van mijn researcher past beter bij mijn leeftijd. Het komt uit Anton Valens’ Een wagon vol duivels (2022). De hoofdpersoon heeft samen met vriend Stanley een band opgericht, die slechts matig succesvol is, maar ‘soms deden er zich vlagen voor – de langste duurde vier of vijf seconden – dat alles aan Stanleys zangbeweging op zijn plaats viel.’ Die geluksmomenten bij het samen muziek maken ken ik heel goed. Helaas is door mijn ziekte het einde van mijn muzikale activiteit in zicht.  

Een man zonder
Het derde citaat is van Oek de Jongs Man zonder rijbewijs (2022). De schrijver zelf is  overigens onlangs voor zijn rijexamen geslaagd, wat op zijn (en mijn) leeftijd een sterk gevoel van vervulling moet geven. In de roman wordt het gevoel opgeroepen door naar de zonovergoten zee te kijken en dat is mijn voorbeeld. Wat mijn lot ook moge zijn, naar de zee kijken moet toch af en toe nog kunnen.

Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam geplaatst 

Op jongere leeftijd oud

Deze post gaat over boosheid. Omdat ik niet zo gezond ben als mijn ouders, net als veel kwakkelende generatiegenoten. Mijn vader verkneukelde zich op het moment dat hij als honderdjarige in de schijnwerpers zou staan en zijn geheim kon onthullen: nooit rauwkost eten.

Doorrookte generatie
De aandacht voor die mijlpaal is sterk verminderd. In zijn woonplaats Den Haag wonen 101 honderdplussers (1 januari 2021) en de burgemeester komt allang niet meer persoonlijk feliciteren.
Mijn vaders advies om geen rauwkost te eten is uitzonderlijk, maar zeker is dat zijn generatie opgroeide met doorgekookte groentes en volop dronk en rookte toen daar geld voor kwam. Het effect van de huidige strenge gezondheidsadviezen lijkt gering. Kennelijk speelt een andere factor een belangrijke rol. Zou dan toch die draadloze telefoon de boosdoener zijn? Of microplastics?
Mijn vader stierf een paar maanden vóór hij honderd werd.

Vroeger boos
Ik weet natuurlijk dat de ouderdom met gebreken komt, maar dat ik op mijn 71-ste al geen auto meer kan rijden omdat mijn reacties te traag zijn, gaat ver. Hetzelfde geldt voor mijn onvrijwillige afscheid van gitaar spelen en met de hand schrijven.
Het komt allemaal tien jaar te vroeg, hoor ik ook om mij heen, vooral van mannen. Mijn vader was op het laatst een archetypische, vergramde oude man. Ik ben hard op weg zijn voorbeeld te volgen en ik ben de enige niet.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam geplaatst

Is jouw relatie crisisbestendig?

Het begint bij meer en meer mensen te dagen dat er een diepe en langdurige recessie aankomt. De overheid geeft geld uit alsof er geen morgen bestaat, maar tegelijk rijzen de prijzen de pan uit, zodat de koopkracht per saldo daalt. De caféterrassen zitten vol, maar hoelang zullen de mensen de rekening nog kunnen en willen betalen? Het eigen huis daalt in waarde en hoewel het een non-cash item is, voelt het als verarming.
De volledige werkgelegenheid kan zó omslaan in werkeloosheid, mede doordat veel mensen een nulurencontract hebben of zzp’er zijn. Wij kunnen ons dat nog niet voorstellen en daarin ligt waarschijnlijk de oorzaak van de boom to bust-beweging waarbij onredelijk optimisme verandert in onredelijke somberheid.

Voedsel overtollig
De conjunctuurbeweging is een kenmerk van het kapitalisme en bestaat dus sinds de negentiende eeuw. De Grote Depressie van de jaren dertig is in 1934 onder andere beschreven door de Amerikaanse Josephine Johnson, die haar roman Now in November begint met de constatering dat “nothing is really finished and left behind forever”. Waarom de mais van haar vader jaar op jaar te weinig opbrengt om de lening van de bank af te betalen, is onduidelijk. Wel is duidelijk dat andijvie meer oplevert, maar daar wil paps niet aan. Hij plant opnieuw mais en verwacht die eindelijk voor een normale prijs te kunnen verkopen.
John Steinbeck uit in The grapes of wrath zijn verontwaardiging over het lot van de uit Oklahoma verdreven boertjes die in Californië honger lijden, terwijl voedsel als onverkoopbaar wordt vernietigd. Wat er aan de hand is, weet hij niet en de crisis was al tien jaar bezig toen The grapes verscheen. Ook in dit boek past de vader zich niet aan de nieuwe situatie aan: hij is nutteloos.

Blije yuppen
Van recenter datum zijn Die Glücklichen (2015) van Kristine Bilkau over een celliste en een dagbladjournalist. Zij zijn gelukkig in hun yuppenbuurt, tot zij vervangen wordt door een computer en hij na de verkoop van zijn krant zijn baan dreigt te verliezen. Dat heeft zijn weerslag op hun relatie, hoewel zij niet door honger of kou bedreigd worden. Het is alleen hun gerieflijke bestaan dat op de tocht staat. Zij konden de problemen voorzien, maar wilden dat niet. Net als nu.   

Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)
De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam geplaatst 

Griezelschrijvers weggegooid, op Poe na

Ik heb net mijn pockets met griezelverhalen weggegooid. Ik heb ze gekocht op de middelbare school en toen gelezen. Het genre is nu in mijn fysieke bibliotheek alleen vertegenwoordigd door Tales of mystery and imagination van de Amerikaan Edgar Allan Poe (1809-1849). Niet dat ik verwacht het nog te lezen: mijn leven zelf is eng genoeg met allerlei medisch onderzoek. De Tales zijn echter gebonden en staan mooi in de boekenkast.

Een van de woningen van Poe is te bezichtigen in de New Yorkse wijk The Bronx, toen nog heel landelijk. Het is een schattig huisje, dat doet vergeten hoe moeilijk Poe’s leven was. Zo overleed hier zijn geliefde, een nichtje met wie hij getrouwd was toen zij dertien was. Zij kreeg tuberculose, toen een dodelijke ziekte. Naar aanleiding van dit sterfgeval schreef hij het beroemde gedicht The raven (“…said the raven nevermore”). Ondanks dit en andere successen verkeerde Poe voortdurend in geldnood, gokte en was aan de drugs.

Vreemde feiten
Het beroemdst is Poe wegens verhalen als Ligeia. “I cannot, by my soul, remember when,  how, or even precisely where I first became acquainted with the Lady Ligeia”. Na een filosofische beschouwing over vrouwelijke schoonheid laat Poe Ligeia, lang na haar dood, terugkeren in de ogen van de tweede vrouw van de verteller, die eveneens doodgaat. De laatste zin is: ”Can I ever be mistaken. These are the full, the black, and the wild eyes of my lost love, the Lady Ligeia.”
Mooi is ook The facts in the case of M. Valdemar die op zijn doodsbed in comateuze trance raakt. Wanneer hij tenslotte na weken wakker wordt gemaakt, sterft hij alsnog en gaat meteen tot ontbinding over.

Proto-Holmes
Hoewel hij slechts in een paar verhalen optreedt, geldt Poe’s amateurdetective Auguste Dupin als de eerste van een lange reeks speurders zoals Conan Doyle’s Sherlock Holmes en Simenons commissaris Maigret.
“Residing in Paris during the spring and part of the summer of 18—,“ schrijft Poe zakelijk, volgt de ontmoeting van de hoofdpersoon met Dupin, de zonderling die ontdekt dat de moorden in de Rue Morgue door een mensaap zijn gepleegd. Poe is nooit in Parijs geweest, het is fantasie en hearsay, maar zijn tekst klinkt als een feitenrelaas.
Een groot man, die Poe. Ik ben blij dat ik de Tales heb gehouden. Voor in de kast, want griezelen doe ik al zonder Poe.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam geplaatst

 

Veel debutanten pieken vroeg

Stel, je vader is advocaat, je buurjongen de toekomstige schrijver Truman Capote, met wie je vriendschap sluit. Je kunt goed leren en gaat zelfs een jaar naar het Britse Oxford, voor je verhuist naar New York, waar het allemaal gebeurt. Je wilt schrijven en in 1960, op je 34-ste, debuteer je met To kill a mocking bird. De roman wordt bekroond en verfilmd en vertaald, onder meer in het Nederlands (Spaar de spotvogel). Vervolgens komt er niets meer uit je handen. Wanneer je eerste manuscript Go set a watchman in 2015 alsnog verschijnt, ben je blind, doof en seniel. Zo verging het Harper Lee.

Windy heights
Een nog beroemdere Amerikaanse schrijfster was Margaret Mitchell. Op 36-jarige leeftijd vestigde zij met haar debuut Gone with the wind (1936) haar reputatie als auteur. De roman over een plantagehoudster in de Amerikaanse Burgeroorlog (1861-65) werd een wereldwijd succes, net als de daarop gebaseerde speelfilm. Toen ze op haar 49-ste door een auto werd overreden, was dit haar enige publicatie. Was ze te druk met huishouden of flirtte ze teveel? Hoe dan ook, ze hield het bij één boek, in navolging van de Britse debutanten Charlotte Brönte (Jane Eyre,1847) en haar zus Emily (Wuthering heights, 1847). Hoewel beiden jong stierven, zouden ze nog voldoende tijd hebben gehad voor een tweede roman, maar dat kwam er niet.

Inspiratie gezocht
Wellicht heeft een schrijver maar een beperkte inspiratiebron. De Brönte-zusjes vonden haar dicht bij huis, net als de Noor Karl Ove Knausgard. Die hield het niet bij één meesterwerk, maar vond lezers voor zijn zesdelige autobiografische cyclus Min kamp (2009-2011). Later schreef hij nog vier Seizoenenboeken rond zijn dochter. Knausgard haalt de inspiratie van om zich heen en aanvaardt dat hij vrienden en familie schoffeert doordat hij hen herkenbaar en zelfs met hun naam opvoert.
Wat is het alternatief? Van de zeer productieve Brit Summerset Maugham (o.a. Of human bondage, 1915) is bekend dat hij altijd op jacht was naar verhalen. Dat is geen wonder: naast romans schreef hij 32 toneelstukken en die moesten niet teveel op elkaar lijken. Hij had input nodig en hij beperkte de sociale schade door de informatie niet, wel of “verkeerd” te gebruiken.

Herkenbaar superieur
Het blijft moeilijk om je eigen succes te overtreffen. Je moet herkenbaar blijven zonder jezelf te herhalen en tegelijk originele verhalen vertellen. Je hebt je ingeleefd in je eerste verhaal. Met welk onderwerp ben je daartoe weer in staat? De verwachtingen zijn groot en beperken je denken. Eigenlijk moet je na je glorieuze debuut de pen wegleggen. Meteen en voorgoed.

Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam geplaatst

 

Kwestie van een wondertje

Mislukking is een onderdeel van succes, zei dot.com-miljardair Elon Musk. Hetzelfde geldt voor geluk. Voor het jaarlijkse zangavondje zocht ik de muziek van Patsy (“ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot”). Al googlend ontdekte ik, dat het de b-kant was van het geflopte Teenage meisje van de obscure zanger Rein de Vries. Alleen Cowboy Gerard van Radio Veronica zag de potentie van de flipside en draaide Patsy. Het werd twee keer een hit, die b-kant dus van een flop.

Afgedankte wiskundige
De literatuur kent ook vele voorbeelden van redding door geluk. Zo dacht Anjet Daanje dat haar literaire leven teneinde was. Al tijdens haar studie wiskunde was ze serieus gaan schrijven en had sindsdien zeven boeken gepubliceerd. Toen zij op middelbare leeftijd was, hadden de uitgevers haar afgeschreven. Een kleine, Passage in Groningen, wilde nog met haar in zee. En terecht: De herinnerde soldaat (2019) won meerdere prijzen en ging in het Nederlands 20.000 keer over de toonbank.
Geheel uitzichtloos leek de situatie van Richard Hooker, legerarts tijdens de Korea-oorlog (1951-‘53). Hij kreeg zijn MASH: A Novel About Three Army Doctors, niet gepubliceerd omdat het te frivool was. Dokters waren niet zo.
Pas in 1968, tijdens de zinloos aanslepende oorlog in Vietnam, verscheen MASH in druk en werd een groot succes, later ook als film en tv-serie.

Afgewezen Anne
Veel hangt natuurlijk van het boek af en uitgevers zijn behoudend. Zonder het dochtertje van een Bloomsbury-redacteur was J.K.Rowling een armlastige ongehuwde moeder gebleven. Toevallig zag het meisje het manuscript van Harry Potter and the philosopher’s stone liggen en raakte zo geboeid dat haar vader het debuut een kans gaf. Rowling is nu miljardair.
Stephen King werd gered door zijn eigen vrouw, die het manuscript van zijn eersteling Carrie (1974) uit de prullenmand viste.
De lijst afgewezen fantasy-boeken is lang,  maar Het achterhuis (1947) van Anne Frank is conventionele non-fiction. Evengoed werd het vijftien keer afgewezen. Eén uitgever schreef Anne’s vader: "The girl doesn’t, it seems to me, have a special perception or feeling which would lift that book above the ‘curiosity’ level.”
Dat bleek het publiek anders te zien. Annes Nederlandse origineel is in zeventig talen overgezet en behoort tot de best verkochte boeken ooit.

Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam geplaatst

Wachten op het echte leven

Als je van te voren wist, wat je achteraf begreep, tja, dan had je je in ieder geval minder druk gemaakt over de toekomst. Toen je jong was, schrijft Xandra Schutte in de Groene, verwachtte je dat op een bepaald moment “het leven, de tijd zelf, zich zou versnellen. Een groots en meeslepend leven moest het worden, een leven zoals dat van een roman personage”. Helaas “als je de middelbare leeftijd hebt bereikt, moet je inzien dat het leven al lang begonnen was.”
Schutte bespreekt (positief) de vertaling van A sense of an ending (2011) van Julian Barnes. Die blikt terug op een leven dat goed, maar alledaags is verlopen. Zijn toekomstdromen waren een illusie en hij beseft dat hij zelfs de drama’s in zijn jeugd niet serieus heeft genomen, in afwachting van het echte leven.

Jong opnieuw
Je zou in de huid van een jeugdige zelf moeten kruipen om een verklaring te zoeken en dat is precies wat Jonathan Franzen in Crossroads (2021) doet. Hij laat zelfs drie kinderen aan het woord en hun ongelukkig gehuwde ouders. Iedereen in het domineesgezin is zoekende. De oudste zoon bijvoorbeeld is vertrokken naar college en ontmoet een ouderejaars met wie hij een gepassioneerde, maar ongebonden relatie heeft. Ideaal voor een eerstejaars student. Na een opmerking van de vriendin dat hij anderen in Vietnam het vuile werk laat opknappen, meldt hij zich aan voor militaire dienst. Vervolgens is zij in tranen omdat ze hem niet wil missen. What a mess!

In de gootsteen
Ik sprak over de hoop dat het echte leven begint met een vriendin. Die wist nog precies wanneer dat moment voor mij was aangebroken, namelijk met mijn verhuizing van Leiden naar Amsterdam. Ik had een baan, een partner en een huis. Mijn vriendin en ik vonden de woning te klein, er was niet eens ruimte voor een eettafel, zodat we ons behielpen met een krukje waar een schaakbord op lag. Douchen deden we in de gootsteen, met een slang aan de kraan. Voor ons was het allemaal voorlopig, in afwachting van het echte leven.

Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam geplaats 

Gewoon een plaatje zoeken bij elke haiku

Omdat we de resterende jaren goed willen besteden, zijn Angeline en ik begonnen met plaatjes zoeken bij de haiku’s die Angeline heeft geselecteerd voor haar boekje. In februari loopt mijn abonnement op het zetprogramma af en ik wil het niet verlengen. Dat kan immers alleen met een jaar, á 24 euro per maand. Een dure grap. In februari wil ik dus klaar zijn en dat wordt hard werken.

Liefde of lust
Het idee is nog steeds dat het plaatje iets toevoegt aan het gedicht. Wat mij betreft krijgen de pagina’s ook een titel, maar Angeline aarzelt, omdat haiku’s geen titel hebben. Ik zie de titel als een samenvatting van tekst en beeld, al heb ik geen idee hoe dat moet werken. Bij de haiku over het stel dat hartstochtelijk afscheid neemt bij de metro-ingang, komt de bekende foto van een stel dat elkaar zoent vóór het gemeentehuis in Parijs. Maar wat drukt dat ensemble uit? Liefde, of gewoon lust. Of moeten we het zien als de overgang van de privésfeer naar de publieke ruimte.The proof of the pudding is in the eating, dus we zijn aan de slag gegaan en zien wel waar het schip strandt.  

Absorberende reis
Ongestoord konden we niet aan het boekje werken, want donderdagochtend heb ik mij gemeld bij de poli Neurologie van het AMC-ziekenhuis in Amsterdam Zuidoost. Daar zullen ze kijken wat mijn functieverlies veroorzaakt en eventueel een prognose geven voor de verwachte, verdere degeneratie van mijn bovenkamer. Veel is onduidelijk, maar dat de toekomst er somber uitziet, daarover bestaat geen twijfel. Tijdens de afgelopen reis hebben we gelukkig weinig aan mijn ziekte gedacht, wat een wonder is, zelfs als je rekening houdt met de dagelijkse beslommeringen die een reis met diverse bestemmingen met zich meebrengt.
 
Terug bij af
Na thuiskomst claimde mijn aandoening steeds meer aandacht en ik was op van de zenuwen toen we naar het ziekenhuis gingen, waarbij we verkeerd reden. Het onderzoek zelf was belastend. Ik zag niet steeds wat de bedoeling was en kon rechts veel eenvoudige opdrachten niet of tergend traag uitvoeren. Deze martelgang leverde de werkhypothese op dat ik een weinig voorkomende variant van Parkinson heb die niet het hersenweefsel, maar de hersenschors aantast en minder goed op de beschikbare medicijnen reageert. Een isotopenscan zal de hypothese bevestigen. Of logenstraffen, waarna we terug zijn bij af en ik op een lange reeks nog zeldzamere ziektes zal worden getest. Als we even ons best doen, is het haikuboekje dan allang af.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam geplaatst 

Lang leve de Boekenruil

Overal in Europa heb je ze, de openbare boekenruilen. Meestal zijn de afgedankte boeken in de landstaal, zodat je er niets aan hebt. Spaans en Italiaans kan ik ontcijferen, maar voor de lol doe ik dat niet. Teksten in het Tsjechisch of Hongaars zeggen me niks. Vlot lees ik alleen de drie moderne talen die ik ooit op school heb geleerd.

Feel bad-feel good
Bij een vorige vakantie liet ik me verleiden in een Duits dorp door de titel Im Sommerwind (2002). Dat het om een bundel heisse Geschichten ging, daar liet de dame op de kaft geen twijfel aan bestaan. Wie schetst mijn teleurstelling dat het eerste verhaal over een meisje ging dat op het laatste moment terugschrikt voor de Daad. Dit leidt tot onvrede bij haar vriend. Ook het feel good-gehalte van de andere verhalen was laag.
Afgelopen vakantie had ik gelukkig het ideale vakantieboek, over een ontluikende liefde op het Duitse waddeneiland Sylt. Het eindigt ermee dat de jonge marketingvrouw en de dierenarts zich daar ook vestigen, wat de titel Ein Zuhause auf Sylt (2022) al deed verwachten.  

Langzamer, pa
Schrijfster Lena Wolf (Mia Morgovsky) houdt de vaart erin. De hoofdpersoon zit op pagina een naast haar te snel rijdende vader, op pagina vier horen we dat ze al jaren in onmin leeft met haar zus, op pagina zes blijkt dat haar vriend haar belazerd heeft, wat ze papa wil vertellen. Die heeft ook wat op zijn lever: “Ella, ich muss dir etwas sagen.’’
Verder komt hij niet, want hij botst op de gloednieuwe auto vóór hem. In het volgende hoofdstuk vormt zich een file, waarin ook de dierenarts staat. Ongeduldig, want de geit van de zus loopt op alle dagen van een tweeling, wat bij geiten zeldzaam is en vaak problematisch.  

True love
Wolf is ook goed in edging. Na honderden pagina’s picknicken en naar de sterren kijken lijken ze elkaar eindelijk te gaan kussen, maar dan roept er iemand uit het raam en komt het er weer niet van. En als het er dan van gekomen is, gaat hoofdpersoon Ella nog een paar pagina’s twijfelen of het wel true love is van zijn kant...
Ik vertelde mijn vrouw over Lena Wolfs smakelijke bestseller. Denkend aan mijn recente interesse voor succesauteurs als de Duitse Heinz Konsalik en de Amerikaanse Danielle Steel zei ze : ”Dat moet je ook gaan doen, van die populaire verhalen schrijven. Dat kun je vast goed.”

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam geplaatst 

Muziek is bederflijke waar

Ik heb bijna altijd muziek in mijn hoofd. Wanneer ik afwas, mijn planten verzorg, loop te wandelen, steeds speelt er deuntje in mijn hoofd. Soms iets klassieks, meestal oude popsongs. Dat laatste verontrust mij. Naarmate ik ouder word, leef ik meer in het verleden dan toen de toekomst zich nog voor mij uitstrekte. Zoals bekend ben ik geen fan van wat de Fransen - ik ben net terug van de Côte d’Azur - aanduiden als de troisieme age.

Tijdloze Jimi
Gelukkig heb ik kinderen die van pop houden. Zij leven nog altijd met Jimi Hendrix en Queen. Mijn middelste zoon kwam met nummers van Bob Dylan van vóór mijn muzikaal ontwaken. Er is niets mis met mijn concentratie op oude popmuziek, bedacht ik laatst. Ik ken mijn klassieken, that’s all.

Gerustgesteld genoot ik van alles wat in mijn hoofd opkwam. Zoals Tina Turners imposante  River deep, mountain high uit 1966:
“When you were a young boy, did you have a puppy
that always followed you around.
Now I’m gonna be as faithful as that puppy…”
En dan zwelt de muziek aan. Mooi nummer, goed gezongen, maar die tekst…Tina belooft hondentrouw. Letterlijk.

Subtieler
Die tekst is duidelijk achterhaald, het beeld roept nu ergernis op. Subtieler maar even gedateerd is de aanname dat de vrouw niet werkt. Bobby Goldsboro zingt in Hony (See the tree…):
“When I came home from working late.”
Zijn liefje zit zoals gewoonlijk bij de tv te huilen om een sad and silly late night show, omdat ze kennelijk niks beters te doen heeft.
Albert Hammond vertelde in 1973 dat een medestudente met hem wilde trouwen. Hammond reageert afwijzend.
“So I gave her up for music and a free electric band.”
Want anders moest hij ook voor zijn vrouw de kost verdienen en dan kwam er van muziek weinig meer. Toen een realistische aanname. De ideale vrouw was in veel muziekteksten een poppetje, "a cryin', talkin', sleepin', walkin', livin' doll" (1959) zoals Cliff Richard het uitdrukte.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam geplaatst 

Multitasken met de caravan

Als mobiel vakantieverblijf lijkt de caravan verdrongen te worden door de camper. De kampeerterreinen zijn vol verbouwde VW-busjes met uitklapdak (voor extra hoogte) en Berlingo-bestelwagentjes met alleen bedden (omdat je in warme landen toch buiten leeft). En natuurlijk staan er enorme Adria’s en Globetrotters met keerbare autostoelen voor de zitruimte en een groot stuurwiel, waarachter bijna steeds een man zit, met een gezicht alsof hij de verantwoordelijkheid draagt voor een professionele vrachtcombinatie met aanhanger.

Macramékunst
De meeste sleurhutten hebben een nieuw leven gekregen als stacaravan. In veel landen fungeren ze als permanente vakantiehuizen. Ze worden uitgebreid met allerlei aanbouwsels en voorzien van een terras en een tuintje. Kabouters en een vlaggenmast buiten, macramékunst achter het raam. De mens heeft geen luxe woning nodig om gelukkig te zijn. Alleen een camping met betaalbare plaatsen en aardige buren.

Afsluitbaar
Omdat ze waterdicht zijn en afsluitbaar zie je caravans verder overal waar behoefte is aan schuilplekken en opslag van gereedschap, zoals bij tuindersbedrijfjes. Een bijzonder experiment in de negentiger jaren was om schrijvers er te laten verblijven in ruil voor een A4-tje fictie per dag. Dit zou het blad Schrijver en caravan voeden, waarvan de opbrengst de campingkosten moest dekken.
Het initiatief kreeg rijkelijk publiciteit en de schrijfcaravan stond op diverse manifestaties, waaronder Oerol op Terschelling en de boekenmarkt in Deventer. Het blad, waarvan sinds 1995 zeven nummers verschenen, verkocht echter slecht. Het experiment werd gestaakt en de caravan ging later in vlammen op, anders had hij vast een nuttige bestemming gevonden. 

Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie) 

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam geplaatst 

Het gelijk van Ilja Pfeijffer

Het omslag van Ilya Pfeijffers La superba (2014) beeldt een oudere vrouw af alsof ze jong en sexy is. Nu worden sommige mensen mooi oud, maar, zoals de filmster Mae West: er komt een moment dat je beter kunt suggereren dan tonen. Een waar woord: van een afstand is het Genua van Pfeijffer heel mooi, zoals hij majestueus oprijst uit zee en opklimt tegen de beboste bergen. Van dichtbij springen vooral opgeproptheid en verwaarlozing in het oog.

Pislucht
Eeuwenlang was Genua de rivaal van Venetië. Een tijd lang was de Krim een deel van het Genuese imperium, zoals Cyprus en Kreta van Venetië waren. Maar terwijl la Serenissima tegelijk opdrong in de Povlakte, bleef la Superba ingeklemd door de bergen. Beide handelsrepublieken bouwden grote gebouwen, maar waar Venetiaanse stadspaleizen en kerken aan pleinen liggen of zich in de kanalen weerspiegelen, liggen de meeste architectonische juwelen van Genua aan smalle straten of aan naar pis ruikende stegen.

Strandarm
Aan Venetië denkend, verschijnt een heel palet films en boeken voor je geestesoog, lopend van de thillerfilm Don’t look now (1973) tot de zwaarmoedige roman Der Tod in Venedig (1911) van Thomas Mann.
De zoekterm Genua roept alleen beelden op van de ingestorte Autostrada en jawel, Ilja Pfeijffer. In zijn succesboek Grand hotel Europa (2019) levert hij felle kritiek op het massatoerisme. Venetië is een schoolvoorbeeld van een toeristenstad waar niemand woont. Een stad die zelfs toeristen trekt vanwege haar stranden in de directe omgeving. Genua heeft weinig strand, de haven neemt te veel plek in. Het is een werkstad, een soort Rotterdam. Amsterdam trekt meer toeristen, maar in Rotterdam wordt het echte geld verdiend.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Vreemd genoeg komt jouw naam dan in het reactieveld

Domweg gelukkig op de camping

Mijn vrouw en onze dochter lopen in de zonovergoten bergen die steil oprijzen uit het dal dat de Engelberger Aa heeft gevormd. Ik ben in de caravan achtergebleven om een nieuwe post van mijn blog te schrijven. De trekkerstrook naast mij is leeg: de paar campers zijn vertrokken naar huis of naar het zuiden, waarheen wij hen na het weekend zullen volgen. Veruit de meeste gasten hier zijn Zwitserse Dauercamper die hun Wohnwagen met bouwsels hebben verruimd en met beeldjes of vlaggetjes hebben verfraaid.

Normaal praten
Het is vreemd. Als studenten sliepen we buiten of in shabby pensionnetjes. Toen we banen hadden, verbleven we in hotels. Pas later gingen we kamperen, omdat de kinderen dan rond de tent konden spelen terwijl wij van de zon genoten en losjes toezicht hielden. Meestal gingen we naar de Côte d’Azur, naar campings met zwembad en veel Nederlandse gezinnen, want het plezier van de kinderen stond voorop en dat werd zeer vergroot door vakantievriendjes die “normaal” praatten. Frans spraken wij alleen met het personeel van de camping en in de hypermarché.

Sociale camping
Toen de kinderen volwassen werden, hervatten we de hotelvakanties, tot mijn schoonzus een caravan wilde kopen en wij daaraan desgevraagd meededen. Toen herontdekten we de camping. In hotels staat privacy voorop en spreek je dus niemand. Op de meeste campings is dat onmogelijk. Iedereen groet elkaar en is behulpzaam. Als je enige taal gemeen hebt, raak je in gesprek, kamperen is een sociaal gebeuren.

Onpraktische auteurs
Misschien missen de meeste romanschrijvers de praktische interesse die kamperen vereist. In ieder geval zijn romans die op campings spelen moeilijk te vinden. Onlangs publiceerde Luitingh-Sijthoff Campinggeluk van Marjoleine Tel. Zij weet waar ze over praat, want zij heeft met haar man en drie zoons vele vakanties doorgebracht op een Nederlandse camping. Haar bundel bestaat uit drie delen: Een onverwachte zomer, Bruiloft op slippers en Grenzelooos genieten.

De feelgood-verhalen zijn alleen als epub en Storytel-luisterboek te krijgen. Dit scheelt de uitgever in de kosten, want gedrukte boeken zijn duur en vergen een flinke investering. Bovendien doen ze bij de lezer een beroep op altijd schaarse ruimte.
“Heerlijke reeks, echt genoten,” schrijft een lezer. “Sterker nog, ik denk dat ik ook ga kamperen”.

Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Vreemd genoeg komt jouw naam dan in het reactieveld 

Bisolvon bekt sexyer dan broomhexinehydrochloride

Als je hoest, raden vrienden je Bisolvon aan om het taaie slijm op te lossen, broomhexinehydrochloride zegt ze niks. Een reuma-aanval wil je een halt toeroepen met Remicade, liever dan met infliximab. En dat is ook de bedoeling van een merknaam, dat hij vertrouwen inboezemt en lekker in de mond ligt.

Wereldwijde mab
Geneesmiddelen hebben drie namen. De eerste is die van de werkzame stof, de chemische formule. Die wordt geregistreerd bij de toezichthouder, voor Europa het European Medicine Agency (EMA) in Amsterdam. De meeste medische professionals zal deze naam weinig zeggen over de toepassing, vandaar de informatieve vaknaam die toepassing en werking aangeeft.

Bij het al genoemde vaknaam infliximab staat in voor een immunologische aandoening en de x voor reumatische artritis. Verder is het een monoclonale antibody, een mab dus, een beschermende stof die door een genetisch gemanipuleerde cel wordt afgescheiden. Deze naamgeving is zeer informatief, maar levert evenmin als de chemische samenstelling makkelijk uitspreekbare namen op. De naam is wel eenduidig en internationaal, terwijl de farmaceuten in de marketing tegen elkaar opbieden met aansprekende fantasienamen.

Levensreddende schokken
Van de drie namen kom je in de literatuur alleen de marktnaam tegen en dan zelden. De Mexicaanse schrijfster Leonora Carrington schreef in Down below (1944) over het hartmedicijn Cardiazol: “Stuiptrekkingen schokten door mijn lichaam, ik was hartverscheurend afzichtelijk en trok grimassen die zich over mijn hele lichaam voortzetten. Toen ik bijkwam, lag ik naakt op de grond.”
Gerrit Krol luchtte in Duivelskermis (2007) zijn hart over het Parkinsonmedicijn Levodopa dat
“… bij toediening de patiënt weer een bijna-normaal mens maakt. Het gaat echter gepaard met een bijverschijnsel: het creëert spoken, demonen en macabere toestellen waarvan je je geen voorstelling kunt maken als je ze niet gezien hebt.”
Afschrikwekkende verhalen, terwijl medicijnen alleen toegelaten worden als ze bijna alle gebruikers goed doen. Veel middelen zijn levensreddend of stellen mensen in staat een normaal leven op te bouwen in plaats van weg te kwijnen. Maar aan dat soort wonderen zijn we gewend; de literatuur wil uitzonderingen.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Vreemd genoeg komt jouw naam dan in het reactieveld 

Filosofie wél goedbetaald

Ik heb mijn vriendin hoog zitten qua algemene ontwikkeling, maar dit had ik niet verwacht: boekenplanken vol met klassieke werken. De werken van Nietsche, Kant, Aristoteles, Epicurus, to name but a few. En duidelijk gebruikt en voorzien van allerlei briefjes, geen boeken voor de sier dus, maar informatieverschaffers.
De dag daarop wandelde ik met een vriend in de duinen en ook hij bleek zijn klassieken te kennen. Niet alleen Erasmus had hij gelezen, maar hij deelde met mij zijn visie op Meester Eckhart. Ik kende diens naam van de studie geschiedenis, maar daarmee hield mijn kennis van die middeleeuwse theoloog wel op.

Mager resultaat
Ik had na deze ervaringen een sterk gevoel van tekort schieten, hetzelfde gevoel dat ik bij de jaarwisseling heb als ik John Lennon so it is Christmas and what have you done hoor zingen. Ik heb alleen de filosofie van de geschiedenis echt bestudeerd en daarvan was ik niet onder de indruk. Ik vond de resultaten mager en zei dat ook tegen mijn docent, die mij prompt voor het betreffende tentamen een zes gaf met een heel lange min.

De filosofie van de geschiedenis is echter maar een klein onderdeel van de wijsbegeerte en alle denkwerk sinds Plato moeten toch heel wat hebben opgeleverd, zou je denken.

Sofwarehuizen
Mijn researcher toverde desgevraagd artikelen tevoorschijn die uiteen liepen van zes filosofische ideeën waar je “echt iets aan hebt” tot de vraag wat je “in vredesnaam” hebt aan een filosoof.
Duidelijk is dat de studie van de filosofie financieel veel oplevert. Softwarehuizen betalen goed voor mensen die de valkuilen van het nadenken kennen. Ook vinden mensen het leuk om eens anders naar de wereld te kijken. Op het terrein van zingeving of duiding is de oogst van 2500 jaar niet groot. Plato zei dat we als het ware vastgebonden zijn in een grot en slechts de schaduwen zien van de werkelijkheid. Dat is nog zo.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Vreemd genoeg komt jouw naam dan in het reactieveld

Een leerzame verkoudheid

Zit ik net bij te komen van het omineuze bezoek aan de neuroloog, word ik verkouden. Snipverkouden, met een loopneus en een rauwe keel van het hoesten. Dat laatste houdt ook mijn partner uit de slaap, zodat de stemming in huize Nooren matig is, ondanks het fantastische zomerweer.

Alles overheersend
Mijn Parkinsonachtige aandoening gaat niet meer over, terwijl mijn verkoudheid na een weekje zal verdwijnen. Niettemin beheerst de kwaal nu mijn leven. Zij laat zich niet negeren, maar eist voortdurend aandacht op, doordat ze me dwingt om te snuiten of te wachten tot de hoestbui voorbij is. Bovendien past verkoudheid slecht bij het warme weer. Hij hoort bij kou en ongemak, niet bij de het genot van zwoele avonden op het dakterras.

Bijna goed
Terwijl ik proestend mijn planten bewaterde, besefte ik dat verkoudheid een gevalletje is van bijna goed. De kwaal dwingt je in het nu te leven, en dat wil ik graag. Ik heb ook geen keus, al was het maar omdat ik 71 ben. Ieder moment kan een geliefde of ik zelf getroffen worden door een invaliderende kwaal of ten val komen met rampzalige gevolgen.
“Je moet niet meer dan een jaar vooruitkijken,” zei een vriend. Hij had niet de illusie dat hij zelfs maar kon zien wat er de komende twaalf maanden zou gebeuren. De termijn was bepaald om praktische redenen, zoals vakantieplanning.

Ontzaggelijke schalen
Het eigenlijke doel is de dag te beginnen met in het nu te leven. Zolang ik verkouden ben, is dat niet moeilijk. Maar ook daarna moet het mogelijk zijn en dan in positieve zin. Zoals genieten van de pracht van een nieuwe zomerdag, in Vlam laat de dichter Hendrik Marsman (“Aan Holland denkend…” 1936) zien hoe het moet:
Schuimende morgen
en mijn vuren lach
drinkt uit ontzaggelijke schalen
van lucht en aarde
den opalen dag.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Vreemd genoeg komt jouw naam dan in het reactieveld