Na de roman mijn genotstekort aanpakken

Hoewel ik in 2015 ophield met werken, zet ik nog steeds de wekker. Na ontbijt en bad fiets ik dan in de stroom van forensen naar de Zuidas, loop door Station Zuid, groet de musicerende zigeuner en ga terug. Om 9.15 ben ik klaar om aan de slag te gaan. Dan begint een race tegen de klok. De taken die ik me stel zijn zeer haalbaar, als de computer het meteen doet, er genoeg schuurpapier is en ik ongestoord kan werken. Dat is nooit het geval, ik zwem in een bad met stroop. Ontmoedigd staak ik rond lunchtijd mijn inspanningen en begin mijn siesta. Ik eet wat, doe een dutje, rook een joint en lees een wetenschappelijk boek. Rond vier uur verzorg ik de planten op het dakterras, doe facebook en mail en ga koken. Dit ritme verschilt per dag iets, omdat ik yoga doe, hardloop, bas leer spelen en afspraken heb.

In haast
Probleem is dat mijn activiteiten leuk zijn, maar ik er door haast weinig van geniet. Ik wil dingen af hebben, me ervan bevrijden. Zoals van het boek, waar ik in juni 2015 mee begon. Vijf maanden later kon ik een eerste versie van 55.000 woorden versturen aan de meelezers. Begin 2016 had ik de feedback binnen en kon ik gaan herschrijven. Toen begon ik aan alles te twijfelen en was de vaart er uit. Pas in juni 2017 kon ik versie 2 opsturen, dat door mijn lezerspanel gunstig werd ontvangen. Ze hadden kritiek, maar ik moest die van hen negeren en “vooral niet meer herschrijven”.
Alsnog wilde ik een laatste redactieslag maken. Dat lukte niet en in maart van het volgende jaar klaagde ik in mijn blog dat de tijd zo snel verstreek en er zo weinig werd bereikt. Pas in september 2018 sloot ik de roman af en ging wandelen van Porto naar Santiago de Compostela. 

Wreed einde
In 2019 veranderde ik de titel van Te grijs in Leven is niet mijn hobby en zocht een geschikte uitgever. In juli stuurde ik het manuscript naar zeventien adressen. In november moest ik vaststellen dan geen van de uitgevers had toegehapt. Aan mijn levensdroom om ooit een officiële romanschrijver te worden, kwam wreed een einde.
Dat was even slikken en pas nu maak ik weer vaart. De roman wordt op dit eigenste moment gezet. Ik heb een meer wervende titel, Zelfs een kleine promotie en ook een nieuw idee voor het omslag.
Ongetwijfeld zal ook deze laatste fase zeer traag verlopen. Alsnog denk ik bevrijd Kerst te vieren, met een goed glas en Kerstklassiekers zoals Lennons So it is Christmas and what have you done? Mijn antwoord daarop zal zijn: ik heb een roman gepubliceerd en ben eindelijk klaar voor een nieuw project, namelijk leren leven zonder haast.   

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld

Nostalgie en een kleine promotie

Mijn deel van de stad, Amsterdam Zuid, wordt in snel tempo overgenomen door de the beautiful people. Deze succesvolle millennials bevolken op zonnige dagen corona-mijdend de parken en stadsstranden  om te praten, te flirten en fonkelende glazen witte wijn drinken. Ze vervullen mij met een onbegrijpelijk diep verlangen om opnieuw jong te zijn, sterk en hoopvol.

Geen hulp
Nu weet ik dat dit verlangen naar jeugd niet op feiten is gegrond. “Toen je jong was, voelde je je ellendig en niemand hielp je,” schreef de vergeten Nobelprijswinnaar Heinrich Böll in Ansichten eines Clowns (1967). Hij sprak over tieners, maar 20-ers en 30-ers tobben ook. Zullen ze gezonde en intelligente kinderen krijgen, gaan ze een goed en betaalbaar huis vinden, biedt hun baan genoeg perspectief?
Als zestiger heb je die zorgen niet. Je kinderen zijn opgegroeid tot beautiful people, je huis is betaald en aan je loopbaan kun je niets meer veranderen. Of je je persoonlijke ambities bevredigt, hangt van je eigen inspanningen af. Je hebt geen dromen meer, maar zelf opgelegde taken. 

Omslagschets
Dat geldt ook voor mijn wens om een roman te publiceren. Natuurlijk had ik nooit verwacht weekblog 198 te schrijven, ik had allang klaar willen zijn. Alsnog weet ik dat het boek er komt, ook al constateerde ik onlangs nog dat ik in verband met het omslag een nieuwe titel moest bedenken. Het omslag is er nu in schetsvorm en omvat een bankgebouw, een oudere man en een vrouw die met twee rolkoffertjes wegloopt. Daarboven de nieuwe titel: Zelfs een kleine promotie. De tekst moest worden aangepast, want daarin is alleen sprake van overplaatsing. Die aanpassing werd geen problematische droom van een betere roman. Het werd een marginale toevoeging, een taakje dat ik snel kon afronden.   

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld

Troostende uitvaart van mijn tante

Coronadoden domineren het nieuws, maar sterven hoort bij het leven. Het virus is in wezen zwak en laf en bijna alleen fataal voor hen die het einde van hun dagen naderen. Op de huidige oversterfte zal weldra ondersterfte volgen, zeggen deskundigen dan ook.

Op=op
In mijn roman Leven is niet mijn hobby sterft een zestiger en dat wekt ontsteltenis van zijn vrienden, omdat zij de dood identificeren met veel oudere mensen, wier leven af is. Zoals mijn tante Ine van Wijck, die 88 geworden is. Ik heb vandaag haar “dankdienst” bijgewoond, digitaal natuurlijk. Haar dood heeft bij mijn weten niets met de huidige epidemie te maken, Ine’s geest en lichaam waren op.
Haar leven als jongere van elf kinderen was niet eenvoudig. Het gezin Van Wijck werd strak geleid en financiële zelfstandigheid van zijn kinderen, ook van de negen meiden, stond voorop. Mijn grootvader moest namelijk een zus onderhouden en hij wilde vóór alles zijn dochters de vernedering besparen van het je hand ophouden. Voor hem betekende dat voor meisjes het onderwijzersdiploma, als verzekeringspolis voor als je overbleef of het huwelijk met een succesvolle man foutliep. Wie weinig voor zo’n toekomst voelde, had het moeilijk. Individuele ontplooiing was irrelevant.
 
Buitenbeentje
Ine was net als mijn moeder een buitenbeentje. Ze haalde – anders dan mijn moeder - diploma’s, trouwde met een man, maar vond bij hem het geluk niet. Ze scheidde, verdiende de kost als muziektherapeut en ontdekte de liefde bij een vrouw, met wie ze 31 jaar samen was. Haar kleinkinderen droegen vandaag haar kist. De herinneringen blijven, net als haar gedichten. Voor haar uitvaart maakte ze Testament, waarvan ik de eerste regels citeer:
Huil niet bij mijn graf
ik ben daar niet.

Ik ben in de tuin
met vrolijke vogelzang
en een kus van de zon.   

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld

Het omslag bepaalt het succes

Nadenken over het omslag van de roman is a sobering experience, daarmee vertel ik de schrijvende lezer weinig nieuws. Jaren heb ik gewerkt aan het verhaal van Leven is niet mijn hobby. Vervolgens heb ik gezocht naar de juiste typografie. Eindelijk nadert het moment dat het binnenwerk klaar is om gedrukt te worden. Alleen nog een aardig omslag. Diverse websites komen de selfpublishing auteur te hulp. Allemaal onderstrepen ze het belang van het omslag. 24bookprint ziet het zelfs als een conditio sine qua non. Het binnenwerk mag nog zo goed zijn “de cover bepaalt de verkoopwaarde en het succes. Een goed boek met een slechte cover wordt niet verkocht. Een slecht boek met een goede cover (helaas) wel.” Dat is voor een schrijver even slikken.

Grijp ze!

Het zal duidelijk zijn dat 24bookprint de zaken graag duidelijk stelt: “Het doel (van het omslag) is om je doelgroep binnen enkele seconden binnen te halen. Een goed doordacht boekomslag moet de lezers’ interesse grijpen, zonder dat je het verhaal verpest door te veel weg te geven.”
Tja, dat is eenvoudiger gezegd dan gedaan. Mijn primaire doelgroep voor de papieren uitgave ken ik wel: oudere mensen die nog een boekencollectie hebben, veelal pensionado’s. Het e-boek richt zich op jongere, werkende lezers die geïnteresseerd zijn in communicatie, het bankwezen en de problemen van oudere werknemers. Een vrij divers publiek dus, dat ik via het gevoel moet aanspreken: “De emoties die je uitbeeldt, moeten de belangrijkste boodschap zijn die je (met je roman) probeert over te brengen en de essentie van je verhaal weerspiegelen.”

Verpletterend advies
Kennelijk begrijpt de tekstschrijver van 24bookprint dat hij auteurs bijna verplettert met zijn abstracte adviezen, temeer omdat auteurs er “concrete ideeën” uit moeten destilleren. Hij raadt hen dan ook om eens naar een aantal romanomslagen te kijken. Hiervoor is libris.nl ideaal. Deze site van de gelijknamige boekhandels selecteert jaarlijks de mooiste boekomslagen en drukt ze af. Een lust voor het oog. Bij veel omslagen zijn betaalde beeldend kunstenaars te pas gekomen. Met gratis foto’s kom je echter ook een heel eind, in ieder geval om te bepalen wat je wilt. De website met de ambitieuze naam mijnbestseller.nl raadt aan om je licht op te steken bij Unsplash, Pixabay en Pexels. Die bieden afbeeldingen aan voor vrij en gratis gebruik.  
 
Verouderd of te lang
Mijnbestseller onderscheidt fotografische, illustratieve en typografische omslagen. De eerste gebruikt één fotografisch beeld dat de titel van het boek versterkt. Liefst een algemene foto, die de lezer ruimte laat om het verhaal in te vullen. Een illustratieve boekomslag wordt veel gekozen bij kinderboeken. Zo’n cover beeldt personages af of een gebeurtenis uit het verhaal. Een typografische cover bevat weinig tot geen beeld, de titel domineert, bijvoorbeeld in langgerekte, bonte letters. Leven is niet mijn hobby is een titel die moeilijk wervend is uit te beelden. Evengoed moet het boek zo heten, tenzij ik snel iets anders verzin.
 
Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)
De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld

Helaasheid is mijn layoutstandaard

Onder het motto Volle kracht vooruit heb ik een besluit genomen over de layout en mijn grafische medewerker om een proef gevraagd. Maar dat heb je begin maart toch al gedaan, zullen oplettende lezers vragen. Toen je extra tijd kreeg door het annuleren van de reis naar Bhutan. Inderdaad, maar toen heb ik heb ik de zaak verkeerd aangepakt en onbewust gekozen voor een fout formaat.

Ware grootte
Een van de tien layouttips van Het boekenschap is: print op ware grootte. Printers passen het formaat automatisch aan. Ik kreeg dus in maart, toen ik dat niet wist, een print op nostalgisch pocketboekformaat. Het formaat van de Franse Livre de poche, het Britse Penguin, de Duitse Taschenbuch Verlag en de Nederlandse reeksen van Elsevier, Aula en Spectrum. Handzame en betaalbare boekjes die door de efficiënte layout omvangrijke romans en zelfs naslagwerken binnen het bereik brachten van de modale lezer.
Ik was tevreden met de prints, maar kwam niet tot actie. Totdat mijn vrouw Angeline ongeduldig werd en vroeg hoe het er mee stond. Het formaat van de prints vond ze ouderwets en petieterig. Vervolgens ontdekten we dat de proef verkleind was afgedrukt. Het echte formaat bleek juist te groot te zijn.
 
Zonder standaard
Ik ging op zoek naar wat gebruikelijk is in deze tijd. De internationale selfpublishing-site Blurb gaf acht standaardgroottes. Zelf opmeten leverde een nog grotere diversiteit op. Het oude pocketformaat is uit de mode, zoveel is duidelijk. Moderne uitgaves zijn allemaal groter en dus duurder. Verder is er geen lijn in het formaat te ontdekken. Hetzelfde geldt voor het lettertype, de letterafstand, de regelafstand en het overige paginawit.
Na rijp beraad besloot ik een boek te kiezen wat me beviel. Het werd De helaasheid der dingen (2006) van Dimitri Verhulst. Vervolgens vroeg ik mijn graficus deze layout na te bootsen. Maar dan wel met de letter Georgia, want die is goedkoop. Belangrijk, want er komen magere jaren aan en schrijven is een dure hobby.
Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld