Van al mijn leeftijdgenoten lichten de gezichten op als kleinkinderen
ter sprake komen. Ook mensen die ze waarschijnlijk nooit zullen krijgen, raken
ontroerd door baby’s en peuters. Bij ons is het verval ingezet, maar de jonge wereldburgers
worden met de dag sterker en slimmer. Dat stemt optimistisch. Als wij er niet
meer zijn, zullen zij bekwaam onze taken overnemen. De honden blaffen, maar de karavaan
trekt verder.
Verbazend schaars
Je zou verwachten dat de literatuur over grootouders en kleinkinderen overvloedig is. De komst van nieuw leven is immers net zo ingrijpend als verliefd worden en het overleven van rampen. Die laatste twee worden door schrijvers vaak gebruikt, terwijl boeken over grootouderschap schaars zijn. Ook als de verhouding van de grootouders met de ouders van de kleine soms problematisch is en er dus veel over te schrijven valt. Als een van de weinige waagde de Marokkaanse Leila Slimani zich aan deze materie in Een zachte hand (2016). De ouders van de vader lijken weinig geïnteresseerd:
“Een maand voor Myriams bevalling planden ze een reis van drie weken door Azië
en ze vertelden dat pas op het allerlaatste moment aan hun zoon Paul. Die werd
boos en beklaagde zich bij Myriam over het egoïsme en de lichtzinnigheid van zijn
ouders. Maar Myriam was opgelucht.”
Eindeloos geduld
Nog schaarser dan de negatieve verhalen zijn de positieve romans. Een
van de weinige daarvan heeft bovendien een titel die een probleem bevat: Ik
wil geen opa heten (2020). Dat acteur en schrijver Dolf de Vries volop van
het grootouderschap geniet, is echter duidelijk:
“Een lang vergeten wereld wordt door zijn kleindochter afgestoft. De vele malen
herhaalde vraag ‘Wat is dat?’ kan hem niet genoeg gesteld worden. Eindeloos
geduld, hij wist niet dat hij dat in huis had.
De volgorde (van haar favoriete wandeling m.n.) ligt vast: eerst het klimrek, dan de
geitjes. De volgorde omkeren is uitgesloten. Op haar derde jaar bezit zijn
kleindochter een wil van beton.”
Een prettige Kerstmis gewenst, ook namens Cécile Sanders (research) en Angeline
Jansen (eindredactie)
Michiel Nooren
De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam geplaatst
Geen opmerkingen:
Een reactie posten