Lezen ho maar
Het laatste boek van de hoogbejaarde Britse roman- en scenarioschrijfster is absoluut een aanrader. In 38 pagina’s legt ze uit hoe je een roman schrijft, of beter gezegd: had moeten schrijven om geaccepteerd te worden. De ondertitel is immers Handboek voor de afgewezen schrijver. In vijftig pagina’s geeft Weldon negen mogelijke redenen waarom je geen uitgever hebt kunnen vinden. Eén is er dat je synopsis slecht is. Hieraan kun je zien dat Weldon niet de illusie koestert dat een uitgever je hele manuscript leest en het op basis daarvan accepteert of afwijst. De begeleidende brief, de synopsis, de biografie, ze zijn essentieel voor het oordeel. “Verstuur niks waarvan je niet elk woord kan verantwoorden,” waarschuwt ze hen die menen dat hun verhaal zichzelf verkoopt.
Zeker niet controversieelHet laatste boek van de hoogbejaarde Britse roman- en scenarioschrijfster is absoluut een aanrader. In 38 pagina’s legt ze uit hoe je een roman schrijft, of beter gezegd: had moeten schrijven om geaccepteerd te worden. De ondertitel is immers Handboek voor de afgewezen schrijver. In vijftig pagina’s geeft Weldon negen mogelijke redenen waarom je geen uitgever hebt kunnen vinden. Eén is er dat je synopsis slecht is. Hieraan kun je zien dat Weldon niet de illusie koestert dat een uitgever je hele manuscript leest en het op basis daarvan accepteert of afwijst. De begeleidende brief, de synopsis, de biografie, ze zijn essentieel voor het oordeel. “Verstuur niks waarvan je niet elk woord kan verantwoorden,” waarschuwt ze hen die menen dat hun verhaal zichzelf verkoopt.
Alsnog gaan vijf redenen die zij geeft voor afwijzing over de kwaliteit van het verhaal. Het is te saai, het is nietszeggend, het mist structuur, er is te weinig plot of de auteur is onvoldoende geletterd. Ik geef toe dat ik de slager ben die zijn eigen vlees keurt, maar ik zie deze mankementen niet in mijn roman. Eén de overige drie redenen is dat het verhaal te controversieel is. Vind ik niet. Wat ik over het bankwezen zeg is vernietigend, maar algemeen bekend.
Dan de vraag of de roman een Unique Selling Point heeft. Zeker: hij gaat over banken en is voor bankmensen extra interessant.
Minder zeker ben ik over het afwijzingsargument “te ouderwets”. Ik heb daar van de jongere meelezers geen klachten over gekregen, maar kan het zelf niet beoordelen. Daarvoor ben ik simpelweg te oud, net als mevrouw Weldon trouwens.
Lelijk zelfmedelijden
Het boekje begint met “Arme jij”. Afwijzing is een klap, maar “zelfmedelijden staat niemand goed”: je krijgt er rimpels van en hangende mondhoeken. Zoek dus de oorzaak en ga aan de slag. Probeer het manuscript te herschrijven “maar dat is hard en saai werken”. Of begin aan een nieuw boek, want de volgende keer “is veel gemakkelijker”, aldus de schrijfster van Down among the women en de tv-serie Upstairs downstairs. Ik heb de makkelijke weg gekozen.
Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)
De simpelste
manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het
reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen.
Klik de klaplijst achter Reageer
als open en klik op Naam/URL.
Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het
reactieveld.
