Uitgeef-queste voert naar echte liefhebber

Mijn zoektocht door uitgeversland leidt soms tot momenten van vreugdevolle ontroering. Als oudere en als schrijver ben ik natuurlijk een liefhebber van Het Boek. Zo geniet ik langdurig van de bonte collectie op boekenmarkten met obscure werkjes van eeuwen her. Hun fraaie titelpagina is versleten en ooit overgeplakt met donker papier of oud behang. De pagina’s zacht als textiel en de letters roetzwart ingedrukt. Allemaal zijn het dragers van informatie die iemand belangrijk vond om vast te leggen. Ooit waren het actuele publicaties waarmee geld werd verdiend. Nu zijn het vooral werkstukken van mensen die hielden van hun ambacht.

Uit donker Rotterdam
De meeste tegenwoordige uitgevers zijn weinig meer dan merknamen van verkoopmaatschappijen die overleven door de verkoop van bewezen bestsellers. Mijn vreugde was daarom groot toen ik Uitgeverij Ad. Donker tegenkwam, een familiebedrijf dat pronkt met negen edities van De kleine Prins en to date zestien lijvige boeken met de correspondentie van Erasmus. Die is geboren in Rotterdam en daar is Donker gevestigd.
Het fonds bestaat vooral uit vaak esotere non fictie. Donker zelf claimt ook geen samenhangend beleid. “Nu ik het titelaanbod beschouw, vind ik ons fonds zo gek nog niet,” schrijf hij op de website. Manuscripten zijn “van harte welkom, mits getypt en aangeleverd op losse vellen A4”. Een sympathiek bedrijf, waar ik graag mijn roman zou laten uitgeven, ook al is het niet gericht op bestsellers.

Crême de la crime
Op mijn weeklijst stonden verder Brandt, Conserve, De Crime Compagnie, Van Gennep Amsterdam en Uitgeverij De Geus.
De Crime Compagnie met zijn Crême de la crime valt af. Te grijs gaat over misleiding en bedrog, maar is geen crimi.
Brandt richt zich met non fictie over Cruyff, Ronaldo en U2 op een breed publiek. Manuscripten zijn welkom, ook romans.
Van Gennep heeft ook weinig fictie, maar is “natuurlijk altijd op zoek naar nieuw uit te geven werk”. Zij hebben een praktische oplossing om aan de kostbare selectie van manuscripten te ontkomen. Ze bekijken eerst je cv en een synopsis of inhoudsopgave van het boek. Dat is het proberen waard.
Conserve en De Geus zijn overgenomen door SingelUitgeverijen, waar ook Nijgh & Van Ditmar, Querido, De Arbeiderspers en Atheneum onderdak vonden. Deze toonaangevende romanuitgevers hoef ik niet meer te benaderen, want “Singel Uitgeverijen heeft ervoor gekozen geen ongevraagde manuscriptinzendingen meer aan te nemen.” Kennelijk hebben ze het beoordelen van debuten uitbesteed.
Het bedrijf verwijst naar Brave New Books. Dat is een “self-publishingplatform, dat jou in staat stelt snel, eenvoudig en kosteloos je boek en/of ebook te publiceren”. Maar dat werk wil ik nu juist uitbesteden.

Het reactieveld onder dit blog komt tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld. Het gemakkelijkste is te reageren op facebook of te malen naar michiel.nooren@outlook.com

Miljonairs en debutanten lachen zelden

“Millionaires seldom smile,” constateerde de Amerikaanse staalmagnaat Andrew Carnegie (1835-1919). Hetzelfde geldt voor debutanten die een uitgever zoeken voor hun dierbare roman. Ongemanierdheid en arrogantie zijn gebruikelijk in de branche, die hongert naar meesterwerken, maar bedolven wordt onder manuscripten. Neem een literair agent, adviseert Paul Sebes in Bestseller. Wat iedere beginnende schrijver moet weten (2008). De flaptekst laat er geen twijfel over bestaan wie die agent moet zijn, namelijk “de succesvolste van Nederland, Paul Sebes.”
Je kunt hem ongevraagd een manuscript sturen en dat legt hij dan op de “bijna omvallende” stapel, verachtelijk de slush pile genoemd. Het is duidelijk dat je tekst een waardigere behandeling krijgt als je hem instuurt met het verzoek om een leesverslag. Daarvoor betaal je Sebes voor 100 pagina’s 675 euro. Dan zit je nog niet in zijn portefeuille, maar mag je aannemen dat je werk wordt gelezen.

Lachen om jezelf
Gevoel voor humor heeft Sebes zeker, zoals blijkt uit zijn voorbeelden van brieven waarmee auteurs hun manuscript onder de aandacht brengen. Toen ik uitgelachen was, besefte ik echter dat ik me vrolijk maakte over mensen zoals ikzelf. Ik bekeek de quotes nogmaals, nu als zelftest.
En daarom heb ik na lang nadenken U uitverkoren om mijn Agent te mogen worden.
Ik zou dit nooit durven schrijven. De stijl is oubollig en het zelfvertrouwen van de inzender wekt irritatie op. Alsof de grote Sebes op zijn verhaal zit te wachten! In mijn geval zou ik dat stiekem heel terecht vinden, maar nooit laten blijken.

Zwakke pitch
Ook de volgende inzender verdient geen stijlprijs.  
Misschien denkt u wat bedoelt die mevrouw precies met die opmerking, maar dat wil alleen maar zeggen dat u het echt moet geloven dat het waar is.
Het gevoel dat de schrijfster uitdrukt, zal iedereen die schrijft, herkennen. Als een lezer een zin niet begrijpt, zeg je al snel: “lees precies wat er staat, zo is het echt gebeurd.”
Grappig maar herkenbaar is ook dit citaat:
Misschien is het toch niks voor u maar het is volgens mij best aardig geschreven dus ik dacht toch: niet geschoten is altijd mis.
Deze auteur heeft een zwakke pitch, maar kan een ijzersterk boek hebben geschreven.
Misschien één van de honderd debuten wordt gepubliceerd. Het is logisch dat een inzender zich voorbereidt op een afwijzing. J.R.R.Tolkien en J.K. Rowlings zullen na de tiende afwijzing ook aan hun meesterwerken zijn gaan twijfelen. Ten onrechte. Van Lord of the rings werden tot nu toe 150 miljoen exemplaren verkocht, van het debuut Harry Potter and the Philosopher's Stone 120 miljoen. Waarschijnlijk lachen ook uitgevers zelden.

Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)

Het reactieveld onder dit blog komt tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld. Je kunt me natuurlijk mailen op michiel.nooren@outlook.com

Juist grote klussen ontspannen aanpakken

De grootste uitdaging bij het schrijven is voor mij om het licht te houden. Mijn roman gaat de planeet immers niet redden; het klimaatvraagstuk komt zelfs niet ter sprake. Evenmin zal het verhaal de ogen van het publiek openen voor de absurditeiten in het bankwezen, die uitgebreid aan de orde komen. Het schrijven van dit boek is allereerst een hobby, zoals hardlopen of yoga. Bij het hollen sleep ik me bij tijden amechtig voort, naar lucht happend als een vis op het droge. Tijdens de yoga-oefeningen krijg ik loodzware armen die ik met mijn laatste krachten hoog houd tot de leraar zegt dat ik ze mag laten zakken. Bij een hobby hoort stress, maar met mate. 

Kwetsbare schepping
Afgelopen maandag had ik de laatste meelezer op bezoek. Het was de 29-jarige partner van mijn oudste zoon. Al mijn meelezers zijn vrienden of familieleden, die bereid zijn mijn tekst van commentaar te voorzien. Dat begint met lovende woorden. Vervolgens zet men het ontleedmes diep in mijn kwetsbare schepping en legt de zieke plekken bloot. Soms gaat het om smaakkwesties: roepen zestigjarigen echt “shit” en “fuck” en zo ja, horen zulke woorden in een roman thuis? Andere verbeterpunten zijn echter onweerspreekbaar: door geschuif met scènes komt bijvoorbeeld eerst de dramatische uitvaart, dan pas het overlijden van de betrokkene. Het kortste hoofdstuk is vier pagina’s A4, het langste telt er twintig. Onevenwichtig. Daar moet ik iets aan doen.

Altijd vakantie
Het is vreemd, maar pas nu dringt tot me door dat het verwerken van de feedback een enorme klus is. Dit werk komt bovenop het tijdig zoeken naar de beste publicatiemogelijkheid. Beide vereisen creativiteit. In de journalistiek gaat creativiteit goed samen met externe tijdsdruk. Bij mijn huidige schrijverij komt de druk van mijn eigen ongeduld en dat doodt de creativiteit.
Het heeft voor mij geen zin om tijdens lange dagen achter de pc de juiste zin te zoeken of een spannende brief aan een uitgever te bedenken. Schrijven doe ik het beste onbewust, in mijn hoofd, en dan tik ik tot mijn hoofd leeg is.
“Misschien moet ik mijn leven als een vakantie beschouwen,” zei een gestreste vrouw woensdag op yoga. Als ik dat kon! Beetje planten verzorgen, stukje wandelen, allemaal in vacantiemodus zodat de geest kan broeden. Vervolgens gaan zitten en uittypen wat bij me is opgekomen. Dat duurt ook maar een uurtje of twee en dan heb ik opnieuw vrij. Het kon zo simpel zijn.    

Het reactieveld onder dit blog komt tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld. Je kunt me natuurlijk mailen op michiel.nooren@outlook.com

Over Bertram+de Leeuw, oftewel het gelijk van de nonnen

Ik ben opgevoed door katholieke nonnen, broeders en paters. Allemaal benadrukten ze dat de hemel alleen te bereiken was via een smalle, kronkelige weg. Op educatieve schoolplaten toonden ze de splitsing waar links welgestelde mannen met goed geklede vrouwen onder de welkomstpoort een brede weg op flaneerden. Rechts begaf een zwerver met knapzak zich naar een obscuur poortje. Daarachter liep een smal pad tussen een kerk en een kruisbeeld door naar het paleis van God. Aan het eind van de brede weg laaide het rokende hellevuur hoog op. Een wijze les voor een auteur die denkt dat de test op de site uitgevergezocht.nl hem comfortabel naar publicatie leidt.

Beter af met Bertram
Uit de test van uitgevergezocht.nl (zie vorige post) kwam voor mij een advieslijstje van 16 uitgevers, alfabetisch gerangschikt. Ik googelde de bovenste, Bertram + de Leeuw Uitgevers en kwam bij de link manuscript die leidde naar een korte tekst: “Wij ontvangen graag uw manuscript per e-mail en verzoeken u tevens een synopsis en biografie bij te voegen. We proberen u zo snel mogelijk te berichten.” Dat klinkt beter dan de strenge regels van Lebovski, dat ik een week geleden per mail heb gevraagd hoeveel debuten ze jaarlijks publiceren. Een belangrijke vraag voor mijzelf en de meelezers die vele uren in mijn project hebben gestoken. Na een week is mijn vraag nog onbeantwoord. Bertrams toon is bepaald uitnodigender en het verzoek om het MS te mailen is meer van deze tijd dan Lebovski’s oekaze om de tekst op papier aan te leveren.

Death row dollies
Goede eerste indruk, dus op naar de tab Over ons: “Bertram + de Leeuw Uitgevers is een zelfstandige uitgeverij die gespecialiseerd is in commerciële non-fictie titels.” Wacht even, in de test heb ik gezegd dat het over een roman ging!
Snel naar het tabje Boeken: Het grote wildplukboek van Edwin Florés en Toffe tostis van Leonie ter Veld. Daarnaast Death row Dollies van Linda Polman, over Amerikaanse vrouwen die verliefd zijn op ter dood veroordeelden. Eén roman zit er in het fonds: Smiley. Lotte Boot vertelt daarin over een meisje dat verliefd wordt op een Mexicaanse gangster. Fictie, maar “gebaseerd op een waargebeurd verhaal”.

Origineel en relevant
Het is duidelijk dat uitgevergezocht.nl niet rechtstreeks leidt naar de meest geschikte uitgever voor mijn roman. Zijn test levert wel een handig uitgeverslijstje op, voor verder onderzoek.
Ik heb in Te grijs de absurditeit van het bankwezen en de problematiek van de oudere werknemer realistisch beschreven. Het verhaal is op waarheid gebaseerd, zoals Bertram + de Leeuw wil. Ook eist de Haarlemse uitgever originaliteit en verkoopbaarheid. Het lijkt mij dat het daarmee wel goed zit. Bovendien wil hij “boeken die er toe doen”. Dat Te grijs ertoe doet, daarvan ben ik zeker, anders was ik nooit zover gekomen op dit schrijverstraject. Een smal, kronkelig pad was het en ik vrees dat het zo blijft. De nonnen hadden gelijk.

Het reactieveld onder dit blog komt tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld. Je kunt me natuurlijk mailen op michiel.nooren@outlook.com