Even dacht ik dat ik God was

Ik voelde me deze week een God in het diepst van mijn gedachten. Allerlei bijzonderheden over Manuela werden mij onthuld, ik hoefde ze alleen maar op te schrijven. Een God was ik die een mens schiep. Niet de eerste, ook niet de tweede, maar alsnog een nieuwe persoon, zoals ik voor Een kleine promotie Diederik, Claudia en Iris tot leven riep en – samen met Cécile Sanders – Marjan de Vries van In de schaduw van de Wolkenkrabber.

Afbeeldingsverbod
Scheppen is een goddelijke daad en daarom in verschillende culturen ingeperkt. Het Christendom in het Byzantijnse rijk kende een verbod op het afbeelden van personen, net als de Soenitische Islam. In eigen land hadden we in 1566 een heuse Beeldenstorm.

Strikt genomen vallen ook fotograferen en filmen onder de scheppende activiteiten, omdat zij tweedimensionale interpretaties zijn van de driedimensionale schepping. In Zuid-Afrika was televisie daarom lange tijd verboden. De voordelen van de moderne weergavetechnieken zijn echter zo groot, dat geen serieuze regering ze nog probeert tegen te houden.    

Snuggere dertiger
Wat heeft mijn goddelijke moment je nu concreet opgeleverd qua Manuela, zal de lezer na deze historische uiteenzetting willen weten. Welaan: ik zag mijn nieuwe romanfiguur ineens voor me, een succesvolle dertiger die in een dure bolide rondrijdt. Ze heeft jarenlang richtingloos geklungeld, op school en op werk, tot ze op een effectenbedrijf door haar senior bij de les werd gehaald. Ze was toch snugger en kon goed rekenen? Dan kon ze daar beter iets mee doen, voor het bedrijf en voor zichzelf. Dat ze er allochtoon uitzag, was geen excuus. Maar, dat begreep ik ineens, er was een probleem met haar adoptieouders en dat had haar op achterstand gezet. En zo schreef ik het volgende fragment.

Kind op bucket list
Ze had altijd om aandacht moeten vragen omdat haar adoptieouders zo druk waren. Op een avond hadden beiden een belangrijke afspraak gemaakt, in de mening dat de ander op Manuela zou letten, want die had een proefwerk. In plaats van blij te zijn omdat ze zonder toezicht was, viel ze met puberale bitterheid uit tegen haar ouders.    
“Jullie geven niks om mij, ik stond op jullie bucket list, onder de Chinese Muur. Kind adopteren, liefst meisje.”
Haar ouders hadden gezwegen, beschaamd. Tenslotte was haar moeder gaan huilen. Manuela gaf haar een tissue.
“Wat wil je van ons?” vroeg de vader. “Je krijgt alles wat je vraagt.”
“Geef me het gevoel dat je blij met me bent. Omdat ik er ben.”
“Maar je bent onze dochter. Hoe kan ik niet blij met je zijn? We wilden altijd kinderen.”
Was het daarom dat ze bezweek voor het kleinste teken van affectie?

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld 

En toen stond deze blogger droog

Is het ongeduld om dit romanproject af te ronden? Of is het nu eenmaal zo dat je om de zoveel blogposts de pen niet meer op papier krijgt. Ik heb 247 stukjes geschreven naar aanleiding van het produceren en commercialiseren van Een kleine promotie. Gewoonlijk liggen de onderwerpen voor het oprapen en vult mijn hoofd zich tijdens een wandeling met zinnen. Vanochtend zat ik echter machteloos achter mijn pc: ik stond volkomen droog.

Vermetel vertrouwen
De laatste keren heb ik niet gewandeld, ik hoefde alleen de inhoud van mijn hoofd op papier te zetten. Vandaag wilde ik dat net zo doen en vervolgens mijn aandacht op andere zaken richten. Om vijf uur vanochtend werd ik wakker met het hele verhaaltje al in mijn hoofd. Tevreden zakte ik weer in vergetelheid, en het verhaaltje ook.

Na mijn dagelijkse fietsritje naar station Amsterdam Zuid zette ik me vol vertrouwen aan de keukentafel om de handel neer te pennen. Het enige wat echter kwam, waren gedachten over transgenders, want daarover had ik bij het ontbijt in de krant gelezen en de dag tevoren gesproken in de leesgroep. Op korte termijn over zo’n gecompliceerd onderwerp iets zinnigs te zeggen, leek me onmogelijk. Bovendien zat er al ergens een kant en klaar verhaal in mijn hoofd.    

Viral gaan
Het blog zou deze week gaan over de verkoop van mijn roman. Ik heb er 28 afgeleverd, wat meer is dan de meeste officieel uitgegeven boeken. De kopers zijn allemaal mensen uit mijn netwerk, dat ik nog niet helemaal gemobiliseerd heb. Er zijn nog genoeg mensen met wie ik een klik heb, om me in de buurt te brengen van de beoogde betaalde oplage van 50 boeken.
Volkomen uit mijn bol zou ik natuurlijk zijn, als ik nu viral ging. Onder bankmedewerkers, communicatiemensen, ouderen, of personeelsfunctionarissen die het ouderenbeleid uitstippelen. Genoeg groepen waarvoor Een kleine promotie naast vermaak ook herkenning en inzicht oplevert. Heel blij zou ik natuurlijk al zijn, wanneer ik een bestelling kreeg van iemand die ik helemaal niet ken. Die mijn boek of de rivierenuitgeverij op internet heeft gevonden en wil lezen of cadeau geven. Maar als 50 mensen met wie ik een klik heb elk 20,99 euro neertellen voor mijn verhaal en er plezier aan beleven, ben ik al dik tevreden.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld 

Te dom voor een simpele mailklus

 Jij beschouwt jezelf als vrij intelligent, nietwaar? Beetje lui geweest op de middelbare school, maar uiteindelijk toch HBO gedaan of het WO bezocht. Aardige baan gevonden, zeg als journalist of beleidsmedewerker. Af en toe uitdagende functies vervuld en overall goed gepresteerd. Behoorlijk verdiend ook, genoeg om comfortabel te leven en te wonen en af en toe leuke dingen te doen. Slim gedaan allemaal, als je dat van jezelf mag zeggen.

Grote familie
Net als jij denk ik dat ik een goed stel hersens heb. Of dacht ik, tot gisteren. Toen heb ik een adreslijst van mijn familie van moederskant bewerkt. Mama had een afstandelijke relatie met haar ouders en haar tien zussen en broers, maar mijn oudste broer heeft relationeel herstelwerk verricht. Van hem is ook de lijst. Een lange lijst met mailadressen, maar ook namen en woonplaatsen. Na wat richtingloos geklungel besloot ik de lijst te kopiëren en in de kopie alles te wissen behalve de mailadressen. Slim, vond ik van mezelf.    

Veel bounces
Vervolgens vulde ik de adressen in als bcc-adressen, zodat de ontvanger zich geen anoniem lid voelt van een grote groep. Toen de tekst opgesteld. Over de aanhef moest ik lang nadenken. Het werd Lieve familie en vervolgens kwam ik via een referentie aan de vele creatieven in de familie Van Wijck op mijn roman en dat hij te koop is bij bol.com en rivierenuitgeverij.com. Daar kan de boekwinkel het boek ook bestellen.
Nu is verkopen aan familie en vrienden altijd een beetje eng, dus na gedane arbeid klikte ik  tevreden op verzenden. Binnen tien tellen begonnen de bounces binnen te stromen met de redenen van onbestelbaarheid, veelal een fout in het adres. Nu waren er inderdaad adressen met onwaarschijnlijke extensies en had ik bij de bewerking waarschijnlijk tikfouten gemaakt.    

Domme drs
Tot dat moment had ik de zaak intellectueel nog goed in de hand. Sommige mails herzond ik echter met een gecorrigeerd adres, waarbij een aantal mails alsnog bezorgd werd, maar sommige opnieuw terugkwamen.
Ik kopieerde de adressen van de uitgaande mails en van de retouren in een Word-bestand. Een hele klus, ook vanwege de herzendingen, die onduidelijk maakten waar de foutmeldingen op sloegen, zodat ik ook de tijdstippen van verzending en ontvangst moest invoeren. God weet dat ik mijn best deed en heel wat mails kwamen op de goede plaats terecht, maar ik slaagde er niet in een sluitend systeem te ontwikkelen. Intelligentie is partiȅler dan je denkt.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld

Doorzwemmen, door de stroop heen

Gisteravond durfde ik het niet, rivierenuitgeverij.com op mijn pc intikken. Met een handige vriend had ik de hele middag gewerkt aan mijn website. Alles leek in orde. Ik wilde dat gevoel van vooruitgang even vasthouden. Een nacht tevreden slapen in de mening dat een klus was afgerond, dat de voltooiing van mijn romanproject in zicht was.

Homepage OK
Vóór ik vanochtend aan deze blogpost begon, had ik geen andere keus dan de site te testen. De home bleek in orde, zij het nogal groot, zodat je moet scrollen om bij de afbeelding van het boek te komen.

Het knopje contact leidt de bezoeker inderdaad naar een contactformulier en vertrouwenwekkende informatie zoals een fysiek adres, een telefoonnummer, een bankrekening en een KvK-nummer. So far, so good, ik moet niet te perfectionistisch worden, anders maak ik nooit promotie naar een andere activiteit.    

De derde knop
Helaas maakte de derde knop, over, een einde aan de illusie dat ik de websitefase had afgesloten. Over verwees naar een basispagina van WordPress. Was dan de moeizaam geproduceerde pagina met foto en bio helemaal verdwenen? Nee, want als ik op de knop meer lezen klik, zie ik een grote foto van mezelf met daaronder een beschrijving van mij en mijn bedrijf. Onder de foto staat Hier meer over het boek en dat klopt, want je ziet nogmaals voor- en achterkant van Een kleine promotie. De pagina’s bestaan dus wel, maar zijn via het menu onbereikbaar. En het menu veranderen, hebben we al geprobeerd. Tevergeefs. 

Al masserend
Ik heb niet gehuild, noch mijn pc van het balkon geslingerd. Mijn verslagenheid was te groot. Ik had een moment gehoopt dat ik het einde bereikt had van urenlange slapeloosheid en machteloze woede.
Op dat moment kwam mijn vrouw achter me staan en masseerde mijn gespannen schouders. “Je hebt een website en mensen kunnen contact opnemen,” zei ze.
Ik wierp tegen dat de site gebrekkig was en onvindbaar met google, dat ik al weken door een bad met stroop zwom.
“Zo moet je dat niet zien,” zei ze al knedend. ”Je bent gevorderd. Volgende week vraag je je vriend tactvol of hij je wil helpen de site helemaal af te maken.”
Daarmee was alles over de zaak gezegd. Ik gaf haar een kus en begon aan deze blogpost.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld