Omdat we de resterende jaren goed willen besteden, zijn Angeline en ik begonnen met plaatjes zoeken bij de haiku’s die Angeline heeft geselecteerd voor haar boekje. In februari loopt mijn abonnement op het zetprogramma af en ik wil het niet verlengen. Dat kan immers alleen met een jaar, á 24 euro per maand. Een dure grap. In februari wil ik dus klaar zijn en dat wordt hard werken.
Het idee is nog steeds dat het plaatje iets toevoegt aan het gedicht. Wat mij betreft krijgen de pagina’s ook een titel, maar Angeline aarzelt, omdat haiku’s geen titel hebben. Ik zie de titel als een samenvatting van tekst en beeld, al heb ik geen idee hoe dat moet werken. Bij de haiku over het stel dat hartstochtelijk afscheid neemt bij de metro-ingang, komt de bekende foto van een stel dat elkaar zoent vóór het gemeentehuis in Parijs. Maar wat drukt dat ensemble uit? Liefde, of gewoon lust. Of moeten we het zien als de overgang van de privésfeer naar de publieke ruimte.The proof of the pudding is in the eating, dus we zijn aan de slag gegaan en zien wel waar het schip strandt.
Absorberende reis
Ongestoord konden we niet aan het boekje werken, want donderdagochtend heb ik
mij gemeld bij de poli Neurologie van het AMC-ziekenhuis in Amsterdam Zuidoost.
Daar zullen ze kijken wat mijn functieverlies veroorzaakt en eventueel een
prognose geven voor de verwachte, verdere degeneratie van mijn bovenkamer. Veel
is onduidelijk, maar dat de toekomst er somber uitziet, daarover bestaat geen
twijfel. Tijdens de afgelopen reis hebben we gelukkig weinig aan mijn ziekte
gedacht, wat een wonder is, zelfs als je rekening houdt met de dagelijkse beslommeringen
die een reis met diverse bestemmingen met zich meebrengt.
Terug bij af
Na thuiskomst claimde mijn aandoening steeds meer aandacht en ik was op van de
zenuwen toen we naar het ziekenhuis gingen, waarbij we verkeerd reden. Het onderzoek
zelf was belastend. Ik zag niet steeds wat de bedoeling was en kon rechts veel
eenvoudige opdrachten niet of tergend traag uitvoeren. Deze martelgang leverde
de werkhypothese op dat ik een weinig voorkomende variant van Parkinson heb die
niet het hersenweefsel, maar de hersenschors aantast en minder goed op de
beschikbare medicijnen reageert. Een isotopenscan zal de hypothese bevestigen. Of
logenstraffen, waarna we terug zijn bij af en ik op een lange reeks nog zeldzamere
ziektes zal worden getest. Als we even ons best doen, is het haikuboekje dan
allang af.
De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam geplaatst
Sterkte Miech!
BeantwoordenVerwijderen