Droom brengt geloof

Ik groeide op in een geruststellende wereld waarin een oneindig goede God over je waakte. Mocht je een ongeluk krijgen, dan zag je je ouders in de hemel terug. Daar aanbad je de heer en at rijstebrij met een gouden lepel. Die beperkte activiteit leek me saai, maar je was volmaakt gelukkig in de aanbidding van het Lam Gods, verzekerden mijn ouders mij.

Dierentuin
De ene God bestond namelijk uit drie personen: een oude man met een baard omgeven door twee dieren, te weten een lam en een duif. De man met de baard was God de vader en het lam zijn zoon. De duif was de heilige geest, maar had geen duidelijke functie in het gezin, waar de moeder ontbrak. Er was slechts een draagmoeder die op mysterieuze wijze door de vader zwanger was gemaakt.

God was overal en zag dus alles. Een persoonlijke “engelbewaarder” waakte over je veiligheid, tenzij het in Zijn Plan lag dat je onder de tram zou komen of aan een ziekte zou sterven. Daarvoor moest je juist dankbaar zijn, want in het “hiernamaals” werd je voor je lijden beloond. Hoe dit kon, terwijl iedereen in de hemel al volmaakt gelukkig was, vroeg je je niet af.

De Waarheid
Je geloofde het allemaal omdat het de Waarheid was. Je was immers niet bijgelovig zoals de heidenen die de verkeerde beelden aanbaden. Of erger nog zoals de protestanten. Die hadden dezelfde bijbel als wij maar trokken andere conclusies, wat resulteerde in een gevaarlijke dwaalleer.
Ik ben al decennia buitenkerks en zelfs ongelovig. Maar daarin is verandering gekomen sinds de Droom. Ulrakort was die: mijn (overleden) moeder luisterde naar één zin die ik tegen haar zei:
“Mama, ik kom naar je toe”. Getroost werd ik wakker.

De eenvoudigste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Open op de klaplijst Reageer als en klik op Naam/URL. Voer je naam in en gebruik als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan gepubliceerd onder jouw naam 

Een kalm eindexamen

Ik had er jaren niet aan gedacht, het eindexamen middelbare school. Kennelijk raak je eraan gewend, wordt het vanzelfsprekend dat je een VWO-diploma hebt. Terwijl je leven anders was gelopen als je hetniet had, net als je anders was geweest zonder rijbewijs.

Rus bij Hamburg
Ik werd herinnerd aan het eindexamen toen ik mijn eerste dagboek bekeek. Een schoolschrift, maar aan de voorkant beplakt met diverse landschappen, waaronder een zwart-witfoto van de oude boogbrug in het Joegoslavische Mostar. De brug is allang opgeblazen, maar we schreven 1972. Toen kende ik mijn vrouw al twee jaar, onze verhouding stamt uit de tijd dat Russische soldaten nog op twintig kilometer van Hamburg lagen en de Sovjetunie nog bestond (en Joegoslavië).
Ik had Angeline leren kennen op een van mijn examenfeestjes, ik was toen klaar met het gymnasium en ging in Leiden geschiedenis studeren. Dat interesseerde me en was een goede voorbereiding op de journalistieke loopbaan, die mij voor ogen stond om inspiratie op te doen voor mijn romans.  

Tikje adrogyn
Angeline was een aantrekkelijke vrouw met een androgyn trekje en was betrokken, serieus en ontwikkeld. En bekwaam in praktische zaken als tosti’s bakken. Ik kende dat niet, zo’n georganiseerd iemand. Huiswerk maken deed ze weinig, maar in 1972 was het zover: ze moest eindexamen doen. Gymnasium Bèta, da’s best moeilijk.

Ik had een paniekreactie verwacht die haar tot een uiterste krachtsinspanning zou opzwepen. Dat viel vies tegen. “Kalmte zien we,” klaagde ik in mijn dagboek. ”plichtmatige ijver, mechanisch werken.”  
Werken deed ze intussen wel, niet overdreven hard, maar genoeg: ze slaagde zonder onvoldoendes.
Ik heb over geen enkel examen zoveel geschreven als dat van Angeline. Het dagboek werd de plaats om eindeloos over de relatie met Angeline te filosoferen. Geen boeiende materie, nu je weet dat we nog steeds van elkaar houden. Sinds mijn eindexamen.

De eenvoudigste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Open op de klaplijst Reageer als en klik op Naam/URL. Voer je naam in en gebruik als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan gepubliceerd onder jouw naam

 

Bejaard stel zorgt voor nieuw schrijfproject

 Ik ga weer schrijven! Non-fictie, maar niet zoals het blog, dat inhoudelijk alle kanten op schiet sinds mijn roman in druk en digitaal is verschenen. Bob Dylan krijgt de Nobelprijs voor literatuur: een post van het blog. Een bezoek aan de Duitse studentenstad Marburg: inspiratie voor het blog. Een kleinkind: idem. Een interessant boek gelezen: weer stof voor een post. Zo kom je wel aan 358 afleveringen. Dat ik nog steeds lezers heb, is een wonder. Meer lezers dan ooit zelfs, wat doet vermoeden dat veel mensen meer geïnteresseerd zijn in de persoon van de schrijver dan in zijn werk.

Gebreken
Ik kwam op het idee voor een dialoog met Angeline doordat zij op haar telefoon de boeken zat te lezen van Irvin Yalom, een breed georiënteerde psychiater aan Stanford University. Na Nietsches tranen (1992), Het raadsel Spinoza (2012) en De Schopenhauer kuur (2005) las zij De Therapeut (1996) en Een kwestie van dood en leven (2021). Dat laatste boek schreef hij samen met zijn hoogbejaarde vrouw bij wie een ongeneeslijke kanker was geconstateerd. Zelf kampte Yalom als eind tachtiger met evenwichtsproblemen. Voor beiden was het einde in zicht en zij besloten beurtelings te schrijven over wat hen bezig hield. De ongemakken van chemotherapie kwamen ter sprake, maar ook triviale vragen als: wat gebeurt er met de inhoud van mijn boekenkasten? En existentiële vragen als: waarom ben ik minder bang voor de dood dan ik verwacht had?

Onvergelijkbaar
Nu wil ik mij niet vergelijken met dat zeer succesvolle stel – Yaloms vrouw had ook gezaghebbende boeken geschreven en was net als haar man hoogleraar aan Stanford – maar hun idee is goed. Angeline heeft al een stukje geschreven over mijn ontdekking dat ik niet meer kan zwemmen. Nu ik weer.
Het lijkt me een slecht idee om de bloglezer met deze deprimerende materie te belasten. Bovendien valt het tikken van het blog me steeds moeilijker. De tekst komt vanzelf, maar hoe is dat wanneer ik niet langer tegelijk typ, maar aarzelend dicteer aan de pc? Ik denk dus dat ik voortblog als vanouds en stop als het niet meer gaat. Mijn bijdrages over mijn weg naar het einde dicteer ik aan de computer. Het is een nieuw project, ook technisch.

 De eenvoudigste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Open op de klaplijst Reageer als en klik op Naam/URL. Voer je naam in en gebruik als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan gepubliceerd onder jouw naam

Geheime geschiedenis leert je weer lezen

Voor het eerst in lange tijd was ik weer gegrepen door een roman. Ik had al een afspraak met de oogarts, maar ging ervanuit dat het probleem in het verval van de hersenen zat. Het omzetten van letters in woorden en zinnen vereist heel wat hersencapaciteit en ooit wordt dat te moeilijk. Maar nu nog niet, bleek tijdens de vakantie. De geheime geschiedenis (1993) van Donna Tart liet mij niet meer los. Het boek telt 596 pagina’s en ik lees tegenwoordig langzaam en grondig. Ieder moment dat ik me niet moeizaam hoefde aan te kleden of me door de groene heuvels naar Nice of Cannes liet rijden, was ik met de geschiedenis bezig.

Compositie gebrekkig
Het boek is slecht qua verhaal en compositie. De zelfmoord van het personage Henry komt uit de lucht vallen. Hij schiet zich door het hoofd met het pistool dat hij had ontworsteld aan een doorgedraaide vriend die zijn vriendengroep bedreigde. Zijn vriendin en minnares is erbij.

Het boek bevat twee stijlbreuken. Het begint met een staccato beschrijving van de moord op Bunny, een studiegenoot van de hoofdpersoon Richard Papen. Vervolgens gaat de roman pas echt van start met het verhaal van Richards ongemak in een afwijkend milieu en de belevenissen van Henry’s vriendenkring waarbij hij zich aansluit. Ook de moord en de reacties daarop worden uitgebreid en boeiend verteld. Tot slot komt er een veel zakelijker hoofdstuk met wat er van alle met name genoemde collegestudenten geworden is. Dat deel heeft de stijl van een opsomming.    

Goede lezers
Ik haalde de personages door elkaar, nog op het eind. Terwijl ik toch met fascinatie van hun daden in het niet bestaande Hamden College in het landelijke USA-staatje Vermont kennis nam. Misschien omdat ik graag opgenomen werd in een geïsoleerde studentenwereld waarin alles mogelijk was en alles dus spannend. Zelf heb ik warme herinneringen aan mijn studietijd en ik zal de enige niet zijn. Intussen ben ik halverwege Tirza (2010) van Arnon Grunberg. Tirza’s rare pap fascineert me net als de vriendengroep in De geheime geschiedenis. Er zijn veel goede boeken. Of ik ben na een afwezigheid van maanden terug in de Gemeenschap van Lezers.

De eenvoudigste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Open op de klaplijst Reageer als en klik op Naam/URL. Voer je naam in en gebruik als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan gepubliceerd onder jouw naam