Een van mijn lastigste
karaktereigenschappen is wat je zelfstandig denken kunt noemen of grenzeloze eigenwijsheid.
Ik houd gemakkelijk vast aan mijn eigen mening, ook al wijkt die af van de
visie van alle anderen. Ook neig ik tot onaangepast gedrag, ik ben een beetje
een zonderling. Dat maakt de communicatie met anderen moeilijk. Regelmatig
hebben mensen zelfs geen idee wat ik wil zeggen. In de journalistiek was dat
geen probleem, omdat de eindredacteur mij dwong mijn bijdrage af te stemmen op
het publiek. Nu ik zelfstandig schrijver ben, vervult een lezerspanel de eindredactionele
functie.
Vriendenpanel
Een zwakte van mijn model is, dat de meelezers hun werk doen als vriendendienst en dus persoonlijk betrokken zijn bij mij en mijn partner. Bij het beoordelen van een autobiografische roman als Te grijs speelt dat een rol, maar in welke mate is moeilijk te zeggen. Zo is een algemeen kritiekpunt op het verhaal de plotselinge terugkeer van Claudia naar haar man Diederik zodra hij kanker blijkt te hebben.
Ik dacht dat deze terugkeer voor de lezers vanzelfsprekend zou zijn. Claudia is alleen pissed off door zijn somberheid en de voortdurende ruzietjes. Ze ziet haar bijna levenslange relatie met haar man ontsporen en wil in eenzaamheid analyseren wat er gebeurt en wat ze voelt. Daarmee is de verhouding niet voorbij, hij ligt daar als unfinished business. Het welzijn van Diederik gaat haar nog steeds ter harte en als hij in nood is, snelt ze te hulp.
Hereniging ondoordacht
De meelezers vinden dit een ondoordachte actie. Zij vrezen een situatie zoals Ian McEwan beschrijft in De kinderwet. De zestiger Jack is na een uitstapje naar een jongere vrouw weer terug bij zijn leeftijdsgenoot en vrouw Fiona. Ze liggen in het halfdonker in bed “terwijl buiten de kamer de schoon geregende stad op haar zachtere nachtelijke ritmes overging en hun huwelijk moeizaam werd hervat (…)”. Met Jack en Fiona lijkt alles goed te komen. Bij Diederik en Claudia hebben de meelezers grote twijfels en verwachten dat de spanningen weldra weer zullen oplopen. Zij willen een happy end voor de twee romanfiguren.
Taylor en Burton take 2
Mijn meelezers hebben de tijd genomen om het manuscript schriftelijk en mondeling te becommentariëren. Op mijn verzoek. Wat hun beweegredenen ook zijn, ik moet hun twijfel aan de hereniging serieus nemen. Ik zal dus laten zien dat Diederik minder angstig en positiever wordt na het al dan niet tijdelijke verlies van partner, baan en gezondheid.
De lezer mag de hervatting van de relatie dus met enig vertrouwen tegemoet zien. Het wordt niet Liz Taylors tweede huwelijk met collega-acteur Richard Burton, dat net als het eerste fout liep. Eigenzinnig als ik ben, handhaaf ik echter de laatste zin van Te grijs, waarin Claudia haar terugkeer aankondigt als bij Diederik kanker wordt vastgesteld. “Als jij door de hel moet,” zegt ze ”ga ik met je mee.”
Het reactieveld onder dit blog komt tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld. Je kunt me natuurlijk mailen op michiel.nooren@outlook.com
Een zwakte van mijn model is, dat de meelezers hun werk doen als vriendendienst en dus persoonlijk betrokken zijn bij mij en mijn partner. Bij het beoordelen van een autobiografische roman als Te grijs speelt dat een rol, maar in welke mate is moeilijk te zeggen. Zo is een algemeen kritiekpunt op het verhaal de plotselinge terugkeer van Claudia naar haar man Diederik zodra hij kanker blijkt te hebben.
Ik dacht dat deze terugkeer voor de lezers vanzelfsprekend zou zijn. Claudia is alleen pissed off door zijn somberheid en de voortdurende ruzietjes. Ze ziet haar bijna levenslange relatie met haar man ontsporen en wil in eenzaamheid analyseren wat er gebeurt en wat ze voelt. Daarmee is de verhouding niet voorbij, hij ligt daar als unfinished business. Het welzijn van Diederik gaat haar nog steeds ter harte en als hij in nood is, snelt ze te hulp.
Hereniging ondoordacht
De meelezers vinden dit een ondoordachte actie. Zij vrezen een situatie zoals Ian McEwan beschrijft in De kinderwet. De zestiger Jack is na een uitstapje naar een jongere vrouw weer terug bij zijn leeftijdsgenoot en vrouw Fiona. Ze liggen in het halfdonker in bed “terwijl buiten de kamer de schoon geregende stad op haar zachtere nachtelijke ritmes overging en hun huwelijk moeizaam werd hervat (…)”. Met Jack en Fiona lijkt alles goed te komen. Bij Diederik en Claudia hebben de meelezers grote twijfels en verwachten dat de spanningen weldra weer zullen oplopen. Zij willen een happy end voor de twee romanfiguren.
Taylor en Burton take 2
Mijn meelezers hebben de tijd genomen om het manuscript schriftelijk en mondeling te becommentariëren. Op mijn verzoek. Wat hun beweegredenen ook zijn, ik moet hun twijfel aan de hereniging serieus nemen. Ik zal dus laten zien dat Diederik minder angstig en positiever wordt na het al dan niet tijdelijke verlies van partner, baan en gezondheid.
De lezer mag de hervatting van de relatie dus met enig vertrouwen tegemoet zien. Het wordt niet Liz Taylors tweede huwelijk met collega-acteur Richard Burton, dat net als het eerste fout liep. Eigenzinnig als ik ben, handhaaf ik echter de laatste zin van Te grijs, waarin Claudia haar terugkeer aankondigt als bij Diederik kanker wordt vastgesteld. “Als jij door de hel moet,” zegt ze ”ga ik met je mee.”
Het reactieveld onder dit blog komt tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld. Je kunt me natuurlijk mailen op michiel.nooren@outlook.com
