Nostalgie naar de vormende jaren

Duitsers zijn sowieso sentimenteler dan Nederlanders en dompelen zich graag in Sehnsucht, zeker als ze veel bier hebben gedronken. Op het stadsstrand van het schilderachtige Marburg, tussen de studenten met hun jonge lijven, kreeg ik er een hevige aanval van. Heimwee was het naar mijn jeugd, toen alles nog vóór me lag  en alles nog mogelijk was.

Pittoreske ambiance
Marburg is natuurlijk typisch Duits. Vanaf de rivier klimmen straatjes met vakwerkhuizen op naar het imposante Schloss dat het stadje bekroont. Het Leiden waar ik in de jaren zeventig studeerde was plat en de burcht was klein en lag ergens achteraf. Maar oud was het wel. Ik had een kamer in een 18^de-eeuws huis tegenover het 17^de-eeuwse weeshuis en liep over de kinderhoofdjes langs de gotische Hooglandse kerk naar de colleges in een middeleeuws klooster aan een verstilde gracht. Het was een ideale ambiance voor een geschiedenisstudent, net als Marburg.  

Terug op Brideshead
Het verlangen naar de jeugd is universeel. In de Oosterse mythologie gaat Gilgamesj op zoek naar het kruid dat je altijd jong houdt. In zijn verslag van het beleg van Troje staat  Homerus uitgebreid stil bij de jeugdigheid van de Griekse helden Ajax en Achilles. Return to Brideshead van de Britse schrijver Evelyn Waugh, een klassieke roman en filmserie, staat in het teken van de heimwee naar de studententijd. Het is in Oxford dat de adellijke Sebastian door het raam kotst van hoofdpersoon Charles. Als hij ontnuchterd is, maakt hij zijn excuses en zo raakt Charles bevriend met hem en zijn zus Lady Julia, op wie hij verliefd wordt. Sebastian raakt aan lager wal en de relatie met Julia loopt fout. Hun voorouderlijke landhuis Brideshead wordt een militaire basis, waar de intussen getrouwde en gescheiden captain Charles terugblikt op de Oxfordtijd toen alles nog goed ging en vol belofte was.  

Sombere traditie
Mijn partner, die ook in Leiden heeft gestudeerd, deelde mijn Sehnsucht niet. Ze beleefde veel plezier aan Return to brideshead, maar kijkt terug op haar overigens succesvolle studietijd als een aaneenschakeling van gemiste kansen en onbevredigende relationele experimenten. Zij sluit zich daarbij aan bij de Nederlandse traditie van sombere terugblikken op de formative years, waarvan Philip Huff’s Niemand in de stad de meest recente is.
Even was ik uit het veld geslagen door haar reactie, daar op het stadsstrand aan de rivier de Lahn. Toen bedacht ik dat we daar goed zaten, samen, en pakte mijn hoge glas koel Weizen-bier. “Op het heden,” zei ik en we klonken en namen een grote slok. Brouwen kunnen de Duitsers, daarover zijn we het eens.

Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld 

Van der Heijden geeft de 70-jarige moed

Als ik A.F.Th. van der Heijden moet geloven, ligt het grootste deel van mijn literaire leven nog voor me. Hij is van dezelfde jaargang als ik, 1951, en heeft nog vijf boeken in voorbereiding, zo lees ik op het omslag van Stemvorken, een lijvige pil die hij dit jaar heeft gepubliceerd en die ik van een literair angehauchte vriend cadeau heb gekregen voor mijn 70-ste verjaardag. Nuttig leesvoer voor de vakantie en tevens een opsteker, want de jaren doen zich voelen, zeker bij het kruip door-sluip-door met mijn vrouw Angeline in onze compacte Eriba-caravan.

  

Vrouwen uit de schaduw
Ik ging er altijd van uit dat Een kleine promotie mijn laatste boek zou zijn. Daarna zou ik mij onder het motto “geef mijn portie maar aan Fikkie” geheel wijden aan kortetermijnprojectjes zoals bier brouwen, cannabis verbouwen en muziek maken. Bovendien zou ik te oud zijn om alsnog een relevant verhaal te produceren.
Het viel me echter moeilijk om de knip te maken. Ten eerste bedacht ik dat Angeline het verdiende om haar beste haiku’s in boekvorm te zien, digitaal en op papier. Ook kreeg ik inspiratie voor een nieuwe roman, nadat mijn dochter mij gezegd had dat mijn vrouwelijke personages interessanter waren dan de mannelijke. Inderdaad heb ik relatief veel opmerkingen gekregen over Diederiks jongere collega Iris (Een kleine promotie) en bleek de nepschrijfster Marjan de Vries (Inde schaduw van de Wolkenkrabber) de lezer sterk aan te spreken.   

Tandeloze trilogie
En daar komen de plannen bij van mijn leeftijdgenoot Van der Heijden. Concrete plannen, want hij laat de titels afdrukken in Stemvorken, als de delen 9 tot en met 13 van zijn reeks De tandeloze tijd. Deze serie omvat in de werkelijkheid reeds 12 boeken, omdat de auteur de Proloog en het Intermezzo niet meetelt en hij aan deel 3 twee boeken besteedt.
De tandeloze tijd zou oorspronkelijk een trilogie worden. Underpromise and overdeliver geldt ook voor de serie Homo duplex, die niet echt begonnen is, maar al vier delen telt.
Nu kan mijn levenslange productie niet in de schaduw staan van die van Van der Heijden: vier boeken, waarvan drie met een co-auteur. Twee ervan zijn romans, de laatste kostte me vijf jaar. Als ik Van der Heijdens ambitie zou hebben, zou ik minstens 95 moeten worden om die  te realiseren. Nu werd mijn vader 99, maar ik ben al bijna overleden aan kanker en verwacht de 90 niet te halen. Bovendien word je met de jaren trager. Evengoed heeft Van der Heijden mij de hoop gegeven dat ik nog één roman kan voltooien. Met een vrouwelijke verteller, net als Stemvorken van A.F.Th.      

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld

Op avontuur met de sleurhut

Maandag gaan we op vakantie, met als bestemming het Ruhrgebied, in het bijzonder de door overstroming geteisterde stad Keulen. Dat leek tot vorige week een veilige bestemming. Corona was op de terugtocht en de regio was een toonbeeld van Duitse degelijkheid. Sindsdien steeg in Nederland de besmettingsgraad tot recordhoogte en verloren tientallen Duitsers het leven door verdrinking. Alsnog, we mogen Duitsland in en dat gaan we ook doen, al zal het reisplan waarschijnlijk moeten worden aangepast.

Rijdende Afrikaanders
We gaan met de caravan. Ooit was een rijdend huis symbool van vrijheid. Pipo de Clown had een woonwagen. De Amerikaanse pioniers trokken in huifkarren naar het dun bevolkte Wilde Westen om een nieuw leven op te bouwen. De Afrikaanders ontvluchtten de Engelse overheersing door hun werktuigen op een ossenkar te laden en het binnenland in te trekken. Die wagens, in een cirkel neergezet, boden ook bescherming tegen aanvallen van de Bantoes, die grote moeite hadden met de nieuwkomers.

De caravan mag de stoere bijnaam “sleurhut” hebben, maar hij staat bij velen voor tuttig reizen. Voor reiswagens met zithoek en douche en met hagelslag en pindakaas in de keukenkastjes. Mijn vrouw en ik keken elkaar dan ook twijfelend aan, toen een familielid de gezamenlijke aanschaf van een caravan ter sprake bracht. Uiteindelijk zeiden we ja, want de aankoop beloofde burgerlijke vrijheid, maar vrijheid evengoed.

Duitse blogger
Met de sleurhut naar Duitsland dus, drie blogs lang. Want ik blijf wekelijks posten, ik weet niet hoelang nog. Eerder dit jaar, toen Een kleine promotie gedrukt en te koop was, liep het aantal bloglezers terug en wilde ik stoppen. Om onbekende reden verdubbelde het aantal bezoeken sindsdien tot tachtig per keer, zodat ik besloot door te gaan. Het romanproject is tenslotte nog niet voltooid.      

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld 

Maillijst maken en hopen een beetje viral te gaan

Volgende week heb ik een afspraak bij de boekhandel om de hoek. Het gaat over het in consignatie nemen van de Riverenbuurt-thriller In de schaduw van de Wolkenkrabber en Een kleine promotie. Hopelijk stijgen de corona-besmettingen niet zo sterk, dat het kabinet de boekwinkels weer sluit. En hopelijk krijgt onze boekverkoper spoedig zijn oude energie terug, want hij heeft zich nog niet helemaal hersteld van heftige covid. Des te belangrijker is een uitgebreide mailinglijst voor de digitale verkoop van mijn roman.

Journalist op het schoolplein
Na de universiteit maak je vrienden bij de toetreding tot de beroepsbevolking en tot het ouderschap. Op het kinderdagverblijf leerden we mensen kennen die we terugzagen op het schoolplein. De kinderen raakten bevriend en ook de ouders. Duurzame banden werden gesmeed en deze mensen steunden ook mijn romanproject. Sommigen mensen uit die tijd raakten uit het zicht. Eén is er in ieder geval geschikt voor mijn mailinglijst.

Mijn eerste baan was aan mijn eigen universiteit en ik ontmoette daar een literair geïnteresseerde docent, die later onder andere meelezer was bij de roman. Als journalist bij de Wereldomroep trok ik vriendschappelijk met veel mensen op, die nu mijn blog lezen. Hen hoef ik niet te mailen. Twee collega’s ben ik blijven zien. Helaas zijn beiden overleden.

Beleggersbladen
Zoals veel journalisten die de vijftig naderen, kwam ik in de financiële sector terecht. Daar maakte ik beleggingsbladen op basis van het werk van de economische analisten, die echter veel te jong waren om bevriend mee te raken. Ik denk dat sommigen nieuws over het boek op prijs zouden stellen. De laatste jaren werkte ik op het hoofdkantoor van een bank, onder andere als speechschrijver voor de topman. Ook hier waren de collega’s meestal jong. Mijn enige vriend uit die prepensioentijd is een vijftiger. Hij kent mijn boek. Andere dierbare collega’s niet. Die kan ik nog per mail verwittiggen.     

Een mystery shopper
Zo heb ik toch een aantal mensen gevonden voor mijn persoonlijke marketinglijst. Hopelijk voldoende om mijn verkoopdoel te bereiken en hen een paar leuke uren te bezorgen. Zo niet, dan moet ik mij onbekende mensen gaan benaderen. Misschien heb ik dat al gedaan, want de laatste verkoop was aan iemand wiens naam mij niets zei. Zou Een kleine promotie alsnog viral gaan?         

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld 

Marketing dwingt tot analyse vriendenkring

Wie heb ik allemaal leren kennen in mijn leven? Een wie van hen zal zich mij herinneren? Het zijn fundamentele vragen die de marketing van Een kleine promotie oproept. Neven en nichten heb ik al laten weten dat ik een roman heb geschreven en die blijken geïnteresseerd te zijn. De naast betrokkenen hebben het fysieke boek al gekregen of gekocht, maar er moeten nog veel mensen zijn die mij hebben leren kennen tijdens mijn lange onderwijsloopbaan in Den Haag en Leiden.

Bewaarschool
Mijn kinderen zijn geboren en getogen in Amsterdam Zuid en kennen nog mensen van de crèche en de kleuterschool, maar zoveel continuïteit heb ik niet in mijn leven. Tot mijn vierde was ik thuis bij mijn oudere broer en mijn moeder. Vervolgens ging ik naar de “bewaarschool” van de nonnen en vervolgens, op mijn zesde, naar de broeders van de lagere school. Ik was een buitenbeentje en erg klein, dus een dankbaar object van plagerijen.

Op mijn elfde verhuisden we naar een buitenwijk en kwam ik op een nieuwe basisschool. Daar werd ik de inzet van strijd tussen het schoolhoofd en een deel van de leraren en veranderde vier keer van klas. Aansluiting bij de andere kinderen had ik nauwelijks, maar ik hield er toch één vriend aan over. Die weet dat ik een boek heb geschreven en heeft er twee gekocht.

Drie vrienden
Op het gymnasium was ik aanvankelijk ook een buitenbeentje, maar toen ik doubleerde in de tweede en plots de langste van de klas was geworden, maakte ik drie vrienden. Ik heb hen lang niet gezien, maar ik kan hun adres achterhalen. Ze zullen nieuwsgierig zijn naar mijn boek.
Voor mijn studie geschiedenis verhuisde ik naar Leiden en daar ontmoette ik op college en in het studentenhuis een aantal mensen die vrienden voor het leven werden. Sommigen hebben mij geholpen met de roman en allen weten dat hij bestaat. Uiteraard had ik contact met veel meer studenten, maar het zou een hele klus zijn om hun contactgegevens te achterhalen. Hopelijk is dat niet nodig om het verkoopdoel van vijftig vol te maken.

Goede score
Er zijn een paar momenten in een mensenleven dat hij in een nieuwe omgeving komt en vrienden moet zien te maken. Bij mij was het beginjaar in Leiden zo’n moment. Latere keerpunten in mijn bestaan waren het begin van mijn werkende leven en mijn toetreding tot de gemeenschap van ouders. Voor de volgende post zal ik uitzoeken wat deze nieuwe fases hebben bijgedragen aan mijn sociale leven dat, ondanks de slechte start, vrij rijk is geworden.
 
De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld