Blij dat ik geen ziekenzuster ben

 Ik zou niet graag ziekenzuster zijn op de eerste hulp van neurologie. De meeste patiënten worden onaanspreekbaar binnengewield en weggekart zodra ze kunnen zeggen waar ze zijn. Ook in de nachtdienst moet je dat regelmatig vragen: ”weet u waar u bent?” en “weet u waarom u hier bent?”

Wanneer het antwoord bij herhaling uitblijft - sommigen blijven wartaal uitslaan of zijn onwekbaar in slaap - worden ook zij naar elders gebracht. Met hen wissel je geen enkel zinnig woord. Ondanks deze onpersoonlijke achtergrond word je verwacht met geduld en meegevoel te communiceren met hen die al compos mentis zijn, maar die verdwijnen spoedig uit zicht.

Geen genoegen
De lezer begrijpt het al: hier is een ervaringsdeskundige aan het woord. Inderdaad heb ik een paar dagen op de afdeling neurologie van de VU doorgebracht en ik kwam via Spoedeisende hulp.
Het was geen genoegen. Dat lag niet aan de zusters, maar aan de reden waarom ze er waren. Namelijk om voor mensen te zorgen die niets deden dan luidruchtig snurken, zoals de man naast mij. Aanvankelijk vond ik dat geruststellend, tot ik zijn dochter een traan zag wegpinken. Toen drong tot mij door dat hij nooit reageerde op vragen. Hij verdween spoedig.
Ongeveer gelijktijdig vertrok de man die alle vragen afdeed als grappen. Hij viel door de mand toen hij één vraag beantwoordde, namelijk welke dag van de week het was. Gisteren had de zuster het hem verteld. “Donderdag” riep hij triomfantelijk, maar het was intussen vrijdag.

Naar huis
Recht tegenover mij lag een hoogbejaarde vrouw die blijmoedig aanvaardend was, behalve naar het zuurstofmasker toe, dat ze steeds kwijt was. Verder was ze positief. Ze lag hier voor de tweede keer wegens een beroerte. Haar man was een paar jaar tevoren overleden, ook al een beroerte. Ze vertelde het opgewekt.
Boy, wat was ik blij toen ik weg mocht. En niet naar een andere afdeling of een andere zorginstelling, maar naar huis.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam

Papiertje met toekomstplannen

Vóór mijn operatie was ik vijf dagen in de Vogezen op uitnodiging van mijn middelste zoon, Laurens. De afspraak dateerde uit de tijd dat ik al wel de diagnose CBS had, maar mijn conditie nog goed was. Dagelijkse wandeltochten van vele uren, ze leken mij zonder meer mogelijk.

Groot en sterk
Toen wij twee weken geleden wegreden, waren de verwachtingen sterk verminderd. We wandelden een uurtje en dan moest ik rusten. Hij paste zich aan aan mijn ritme en telkens als het pad te hobbelig was – en dat was voor mij dikwijls het geval – voelde ik zijn hand op mijn arm om mij te ondersteunen. Het was heerlijk om een grote, sterke man te hebben die over mij waakte.

Op de wc
En ook nadacht. Op een avond zei hij “Je zou twee papiertjes moeten nemen, op één schrijf je wat je kwijt bent geraakt en op het andere je wensen voor de toekomst. Dat eerste papiertje verbranden we dan.” Nu hadden we geen snipper papier in het vakantiehuisje, behalve op de wc. Het ene blaadje was snel vol met diverse verliezen (van evenwicht, zelfredzaamheid, zelfstandigheid onder andere). Het brandde goed.

Tegen mijn verwachting in, had ik ook voor het tweede blaadje nog gedachten en meer dan dat ik wil genieten van de schoonheid van pioenrozen. Dat ik hulp zou aanvaarden en niet afwijzen als een klein kind met een korzelig “zelf doen!” Dat ik zou proberen te genieten van liefde die over mij wordt uitgestort. En zo ontdekte ik dat ik toekomst had en er maar beter iets van kan maken.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam geplaatst

Geen blog deze week

Vanwege verblijf in het ziekenhuis geen blog deze week. Volgende week beter.

Hartelijke groet

Michiel

Perspectief dankzij pioenrozen

Het waren de pioenrozen die me weer hoop gaven. In hun vaas voor mijn open haard vormden zij een ensemble van varianten op het thema roodtinten. Ik genoot ervan, tot mijn verbazing. De verwachte verbetering van mijn conditie was omgeslagen in een terugval, waarin ik na een kwartier proberen hulp moest vragen bij het vastknopen van mijn schoenveters. Ook slaagde ik erin mijn onderhemd vijf keer verkeerd aan te trekken. Tenslotte haalde ik een ander hemd uit de kast. Hoewel het identiek was aan het vorige, trok ik het in één keer aan.

Meer en onaangenaam
Deze en soortgelijke ervaringen duwden mij in een diepe depressie. Wat was de zin van een leven met een ziekte die mijn competentie steeds verder ondermijnde? Ik heb mijn taken vervuld, tegenover mijn ouders, partner, kinderen en vrienden. Diploma’s heb ik behaald, voor geld gezorgd, geholpen, getroost en aangemoedigd, bemind.

In mijn nieuwe levensfase zou ik voor steeds onaangenamer taken hulp moeten vragen, het geduld van mijn geliefden tot het uiterste op de proef stellend.

Te somber
Nu heeft degene die dankbaar en opgewekt is nog iets te bieden, maar ik was cynisch en somber. Waarom zou ik verder leven? De pioenrozen gaven het antwoord: zij zullen er altijd zijn, en anders andere bloemen, andere schoonheid waarvan ik zal genieten. Ik zal hulpbehoevender worden, maar af en toe iets zien of meemaken wat de moeite waard is - en dat laten blijken.
Pas als ik geen schoonheid meer zie, is mijn tijd gekomen. Zover is het nog niet. Nuttige bloemen, die pioenrozen.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam