Lang leve de Boekenruil

Overal in Europa heb je ze, de openbare boekenruilen. Meestal zijn de afgedankte boeken in de landstaal, zodat je er niets aan hebt. Spaans en Italiaans kan ik ontcijferen, maar voor de lol doe ik dat niet. Teksten in het Tsjechisch of Hongaars zeggen me niks. Vlot lees ik alleen de drie moderne talen die ik ooit op school heb geleerd.

Feel bad-feel good
Bij een vorige vakantie liet ik me verleiden in een Duits dorp door de titel Im Sommerwind (2002). Dat het om een bundel heisse Geschichten ging, daar liet de dame op de kaft geen twijfel aan bestaan. Wie schetst mijn teleurstelling dat het eerste verhaal over een meisje ging dat op het laatste moment terugschrikt voor de Daad. Dit leidt tot onvrede bij haar vriend. Ook het feel good-gehalte van de andere verhalen was laag.
Afgelopen vakantie had ik gelukkig het ideale vakantieboek, over een ontluikende liefde op het Duitse waddeneiland Sylt. Het eindigt ermee dat de jonge marketingvrouw en de dierenarts zich daar ook vestigen, wat de titel Ein Zuhause auf Sylt (2022) al deed verwachten.  

Langzamer, pa
Schrijfster Lena Wolf (Mia Morgovsky) houdt de vaart erin. De hoofdpersoon zit op pagina een naast haar te snel rijdende vader, op pagina vier horen we dat ze al jaren in onmin leeft met haar zus, op pagina zes blijkt dat haar vriend haar belazerd heeft, wat ze papa wil vertellen. Die heeft ook wat op zijn lever: “Ella, ich muss dir etwas sagen.’’
Verder komt hij niet, want hij botst op de gloednieuwe auto vóór hem. In het volgende hoofdstuk vormt zich een file, waarin ook de dierenarts staat. Ongeduldig, want de geit van de zus loopt op alle dagen van een tweeling, wat bij geiten zeldzaam is en vaak problematisch.  

True love
Wolf is ook goed in edging. Na honderden pagina’s picknicken en naar de sterren kijken lijken ze elkaar eindelijk te gaan kussen, maar dan roept er iemand uit het raam en komt het er weer niet van. En als het er dan van gekomen is, gaat hoofdpersoon Ella nog een paar pagina’s twijfelen of het wel true love is van zijn kant...
Ik vertelde mijn vrouw over Lena Wolfs smakelijke bestseller. Denkend aan mijn recente interesse voor succesauteurs als de Duitse Heinz Konsalik en de Amerikaanse Danielle Steel zei ze : ”Dat moet je ook gaan doen, van die populaire verhalen schrijven. Dat kun je vast goed.”

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam geplaatst 

Muziek is bederflijke waar

Ik heb bijna altijd muziek in mijn hoofd. Wanneer ik afwas, mijn planten verzorg, loop te wandelen, steeds speelt er deuntje in mijn hoofd. Soms iets klassieks, meestal oude popsongs. Dat laatste verontrust mij. Naarmate ik ouder word, leef ik meer in het verleden dan toen de toekomst zich nog voor mij uitstrekte. Zoals bekend ben ik geen fan van wat de Fransen - ik ben net terug van de Côte d’Azur - aanduiden als de troisieme age.

Tijdloze Jimi
Gelukkig heb ik kinderen die van pop houden. Zij leven nog altijd met Jimi Hendrix en Queen. Mijn middelste zoon kwam met nummers van Bob Dylan van vóór mijn muzikaal ontwaken. Er is niets mis met mijn concentratie op oude popmuziek, bedacht ik laatst. Ik ken mijn klassieken, that’s all.

Gerustgesteld genoot ik van alles wat in mijn hoofd opkwam. Zoals Tina Turners imposante  River deep, mountain high uit 1966:
“When you were a young boy, did you have a puppy
that always followed you around.
Now I’m gonna be as faithful as that puppy…”
En dan zwelt de muziek aan. Mooi nummer, goed gezongen, maar die tekst…Tina belooft hondentrouw. Letterlijk.

Subtieler
Die tekst is duidelijk achterhaald, het beeld roept nu ergernis op. Subtieler maar even gedateerd is de aanname dat de vrouw niet werkt. Bobby Goldsboro zingt in Hony (See the tree…):
“When I came home from working late.”
Zijn liefje zit zoals gewoonlijk bij de tv te huilen om een sad and silly late night show, omdat ze kennelijk niks beters te doen heeft.
Albert Hammond vertelde in 1973 dat een medestudente met hem wilde trouwen. Hammond reageert afwijzend.
“So I gave her up for music and a free electric band.”
Want anders moest hij ook voor zijn vrouw de kost verdienen en dan kwam er van muziek weinig meer. Toen een realistische aanname. De ideale vrouw was in veel muziekteksten een poppetje, "a cryin', talkin', sleepin', walkin', livin' doll" (1959) zoals Cliff Richard het uitdrukte.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam geplaatst 

Multitasken met de caravan

Als mobiel vakantieverblijf lijkt de caravan verdrongen te worden door de camper. De kampeerterreinen zijn vol verbouwde VW-busjes met uitklapdak (voor extra hoogte) en Berlingo-bestelwagentjes met alleen bedden (omdat je in warme landen toch buiten leeft). En natuurlijk staan er enorme Adria’s en Globetrotters met keerbare autostoelen voor de zitruimte en een groot stuurwiel, waarachter bijna steeds een man zit, met een gezicht alsof hij de verantwoordelijkheid draagt voor een professionele vrachtcombinatie met aanhanger.

Macramékunst
De meeste sleurhutten hebben een nieuw leven gekregen als stacaravan. In veel landen fungeren ze als permanente vakantiehuizen. Ze worden uitgebreid met allerlei aanbouwsels en voorzien van een terras en een tuintje. Kabouters en een vlaggenmast buiten, macramékunst achter het raam. De mens heeft geen luxe woning nodig om gelukkig te zijn. Alleen een camping met betaalbare plaatsen en aardige buren.

Afsluitbaar
Omdat ze waterdicht zijn en afsluitbaar zie je caravans verder overal waar behoefte is aan schuilplekken en opslag van gereedschap, zoals bij tuindersbedrijfjes. Een bijzonder experiment in de negentiger jaren was om schrijvers er te laten verblijven in ruil voor een A4-tje fictie per dag. Dit zou het blad Schrijver en caravan voeden, waarvan de opbrengst de campingkosten moest dekken.
Het initiatief kreeg rijkelijk publiciteit en de schrijfcaravan stond op diverse manifestaties, waaronder Oerol op Terschelling en de boekenmarkt in Deventer. Het blad, waarvan sinds 1995 zeven nummers verschenen, verkocht echter slecht. Het experiment werd gestaakt en de caravan ging later in vlammen op, anders had hij vast een nuttige bestemming gevonden. 

Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie) 

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam geplaatst 

Het gelijk van Ilja Pfeijffer

Het omslag van Ilya Pfeijffers La superba (2014) beeldt een oudere vrouw af alsof ze jong en sexy is. Nu worden sommige mensen mooi oud, maar, zoals de filmster Mae West: er komt een moment dat je beter kunt suggereren dan tonen. Een waar woord: van een afstand is het Genua van Pfeijffer heel mooi, zoals hij majestueus oprijst uit zee en opklimt tegen de beboste bergen. Van dichtbij springen vooral opgeproptheid en verwaarlozing in het oog.

Pislucht
Eeuwenlang was Genua de rivaal van Venetië. Een tijd lang was de Krim een deel van het Genuese imperium, zoals Cyprus en Kreta van Venetië waren. Maar terwijl la Serenissima tegelijk opdrong in de Povlakte, bleef la Superba ingeklemd door de bergen. Beide handelsrepublieken bouwden grote gebouwen, maar waar Venetiaanse stadspaleizen en kerken aan pleinen liggen of zich in de kanalen weerspiegelen, liggen de meeste architectonische juwelen van Genua aan smalle straten of aan naar pis ruikende stegen.

Strandarm
Aan Venetië denkend, verschijnt een heel palet films en boeken voor je geestesoog, lopend van de thillerfilm Don’t look now (1973) tot de zwaarmoedige roman Der Tod in Venedig (1911) van Thomas Mann.
De zoekterm Genua roept alleen beelden op van de ingestorte Autostrada en jawel, Ilja Pfeijffer. In zijn succesboek Grand hotel Europa (2019) levert hij felle kritiek op het massatoerisme. Venetië is een schoolvoorbeeld van een toeristenstad waar niemand woont. Een stad die zelfs toeristen trekt vanwege haar stranden in de directe omgeving. Genua heeft weinig strand, de haven neemt te veel plek in. Het is een werkstad, een soort Rotterdam. Amsterdam trekt meer toeristen, maar in Rotterdam wordt het echte geld verdiend.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Vreemd genoeg komt jouw naam dan in het reactieveld

Domweg gelukkig op de camping

Mijn vrouw en onze dochter lopen in de zonovergoten bergen die steil oprijzen uit het dal dat de Engelberger Aa heeft gevormd. Ik ben in de caravan achtergebleven om een nieuwe post van mijn blog te schrijven. De trekkerstrook naast mij is leeg: de paar campers zijn vertrokken naar huis of naar het zuiden, waarheen wij hen na het weekend zullen volgen. Veruit de meeste gasten hier zijn Zwitserse Dauercamper die hun Wohnwagen met bouwsels hebben verruimd en met beeldjes of vlaggetjes hebben verfraaid.

Normaal praten
Het is vreemd. Als studenten sliepen we buiten of in shabby pensionnetjes. Toen we banen hadden, verbleven we in hotels. Pas later gingen we kamperen, omdat de kinderen dan rond de tent konden spelen terwijl wij van de zon genoten en losjes toezicht hielden. Meestal gingen we naar de Côte d’Azur, naar campings met zwembad en veel Nederlandse gezinnen, want het plezier van de kinderen stond voorop en dat werd zeer vergroot door vakantievriendjes die “normaal” praatten. Frans spraken wij alleen met het personeel van de camping en in de hypermarché.

Sociale camping
Toen de kinderen volwassen werden, hervatten we de hotelvakanties, tot mijn schoonzus een caravan wilde kopen en wij daaraan desgevraagd meededen. Toen herontdekten we de camping. In hotels staat privacy voorop en spreek je dus niemand. Op de meeste campings is dat onmogelijk. Iedereen groet elkaar en is behulpzaam. Als je enige taal gemeen hebt, raak je in gesprek, kamperen is een sociaal gebeuren.

Onpraktische auteurs
Misschien missen de meeste romanschrijvers de praktische interesse die kamperen vereist. In ieder geval zijn romans die op campings spelen moeilijk te vinden. Onlangs publiceerde Luitingh-Sijthoff Campinggeluk van Marjoleine Tel. Zij weet waar ze over praat, want zij heeft met haar man en drie zoons vele vakanties doorgebracht op een Nederlandse camping. Haar bundel bestaat uit drie delen: Een onverwachte zomer, Bruiloft op slippers en Grenzelooos genieten.

De feelgood-verhalen zijn alleen als epub en Storytel-luisterboek te krijgen. Dit scheelt de uitgever in de kosten, want gedrukte boeken zijn duur en vergen een flinke investering. Bovendien doen ze bij de lezer een beroep op altijd schaarse ruimte.
“Heerlijke reeks, echt genoten,” schrijft een lezer. “Sterker nog, ik denk dat ik ook ga kamperen”.

Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Vreemd genoeg komt jouw naam dan in het reactieveld