Telefoondromen, haast en andere valkuilen

Het creatieve proces slingert je heen en weer tussen donkere verslagenheid en hoop op een wonder. Beide extremen probeer ik te vermijden. Meestal lukt dat zo goed, dat ik mijzelf beschouw als evenwichtig. Emotionele uitwassen komen daarom als een verwarrende verrassing. Zo ging afgelopen maandag de telefoon en een onredelijke vreugde overspoelde me. Het moest Van Gennep zijn, die mijn roman geweldig vond en andere gretige uitgevers de pas wilde afsnijden.
Uiteraard was het niet de uitgever, maar de herinnering is volkomen realistisch. Pas sinds een paar dagen besef ik dat het telefoontje nooit heeft plaatsgevonden. Ik herinner me namelijk dat het gesprek binnenkwam op de vaste telefoon in Nederland, terwijl ik direct na het versturen van de mail aan Van Gennep naar Zwitserland ben gekard. Het telefoontje was een droom, maar mijn wilde optimisme was echt.        

Noodgedwongen lui
Ik was overigens heel ontspannen in Zwitserland, “dromerig”, zei mijn vrouw vertederd. Ook al kost het nog wat werk om het manuscript verzendklaar te maken, de scheppende fase heb ik afgerond. Pas door de ontspanning besef ik hoe gespannen ik de afgelopen jaren ben geweest. Een van de grote oorzaken daarvan is deprimerende onmacht. Ik werk ‘s ochtends een paar uur en dat is het. Langer moet ik niet achter de pc zitten, want dan ga ik twijfelen en klungelen. Het nadenken gebeurt onbewust. Werken is optikken wat in mijn geest is ontstaan. Herschrijven doe ik zelden. Toch heb ik een substantiële roman geproduceerd, zeggen de meelezers. Mijn grootste valkuil is ongeduldig doorwerken. Ik ben een luie schrijver en moet daarvan genieten. Dat is heel moeilijk, want ik ben ongeduldig van aard.  

Waarom ook weer
Een andere valkuil is leegte-angst. Ooit is het werk gedaan en wat dan? Voor een belangrijk deel hangt dat af van het doel van mijn romanproject. Als ik geen uitgever vind en in eigen beheer met moeite 200 boeken verkoop, zal ik dan blij zijn, of is het project dan mislukt? Misschien word ik zo gelukkig van het schrijven zelf en het hele groepsproces met de meelezers, dat ik dan opgewekt aan een nieuw boek begin. Ik weet het niet.
Alleen als Te grijs een succes is, hoef ik me geen zorgen te maken over een zwart gat. Dan zal de uitgever zo aandringen op een opvolger dat ik niet kan weigeren. Eind van dit jaar weet ik of die droom is uitgekomen.

Met dank aan Cécile Sanders en Angeline Jansen
De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld.

De brief is uit en ik ben in de race

Ondanks de toenemende stress heb ik toch een stevige synopsis geschreven. Vervolgens heb ik hoofdstuk 2 gekozen waarin Diederik kennismaakt met de PR-afdeling van de bank en snel gedesoriënteerd raakt. Dit alles heb ik zojuist gemaild naar het manuscriptenadres van Uitgeverij van Gennep. Een zware last viel van me af. Hoera, ik ben in de race! Een lange race. Pas als ik in juni niks gehoord heb, weet ik dat Van Gennep mijn roman heeft afgewezen. Tegen die tijd hoop ik meer potjes op het vuur te hebben. Nu kan ik onbezorgd op reis. Voor geïnteresseerden volgt hieronder de synopsis.

 
Synopsis van Te grijs
“Tijdens het doortrekken registreren Diederiks ogen een streepje rood in de pot”. Daarmee begint het verhaal van een 60-plusser wiens leven in vrije val raakt na een overplaatsing op zijn werk. Tot dat moment is hij een man die zijn leven goed voor elkaar heeft. Zijn nieuwe baan ziet hij als een kans om zijn kennis en ervaring op een andere plek in te zetten. De aanvaringen met zijn vrouw Claudia doet hij af als incidenten binnen een overigens goed huwelijk. En de tekenen van darmkanker ontkent hij: “Het zullen de bietjes van gisteren zijn”.

Zijn nieuwe baan op de afdeling communicatie zet Diederiks wereld op zijn kop. Jonge vrouwen die zijn dochter kunnen zijn, geven hem inhoudsloze of dubieuze opdrachten. Hij maakt voortdurend technische blunders en zijn werkplek wisselt met de dag. Terwijl de externe media laten zien hoe de bank naar de ondergang snelt, verzint hij positief nepnieuws. Dat verhindert hem niet om ook mee te werken aan een campagne voor versterking van het morele besef in het bedrijf.

In zijn slaapkamer thuis komt een extra breed bed omdat zijn echtgenote niet meer tegen hem aan wil liggen. Verder nemen door ziekte in zijn vriendenkring de zorgen over zijn gezondheid panische vormen aan. Hij zou al zijn angsten eruit willen gooien, maar daar zit niemand op te wachten.

Op het zwarte strand van een vakantie-eiland komt het hoge woord eruit: “Leven is niet mijn hobby”. Dat heeft Claudia intussen wel gemerkt. Ze vertrekt voor een huwelijkspauze naar een vriendin. Deze woont vlakbij, maar winkelt in een andere straat. Op de bank overleeft Diederik ternauwernood de voortdurende reorganisaties. In zijn lege huis maakt hij de balans op van zijn leven en concludeert gelaten: “Ik hoor er niet te zijn”.

Later, tijdens een wandeling op de mistige pier van IJmuiden, komt hij in opstand en schreeuwt: “Ik eis zinvol werk, ik eis een goed huwelijk. Ik eis geluk verdomme!”

Aan deze eisen wordt slechts ten dele voldaan. Hij wordt verleid door een jonge collega, maar hoort meteen daarna dat de bank failliet is en iedereen op straat staat. En als hij eindelijk naar de dokter gaat wegens zijn bizarre stofwisseling, blijkt hij inderdaad kanker te hebben. Hij aarzelt of hij Claudia zal bellen, maar die heeft via hun zoon het slechte nieuws al gehoord en belt zelf: “Ik heb mijn koffers gepakt en kom eraan. Als jij door de hel moet, ga ik met je mee.”

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld.

Dat is hem dan: De Brief

Sinds ik werk aan mijn eerste brief aan een potentiële uitgever van Te grijs, slaap ik onrustig. De brief moet staan als  een huis, zei iemand die nauw betrokken is bij het romanproject. Een hoge eis. Of ik er aan voldaan heb, kan ik niet meer beoordelen. Hij is compact en geeft in drie minuten leestijd een beeld van mijn verhaal en van mijzelf. Ik hoop dat de lezer tot hetzelfde positieve oordeel komt. Ik hoor het graag.  

Geachte redacteur,

Mijn tragikomische roman Te grijs (werktitel) beschrijft hoe een zestiger onverwacht overvallen wordt door de ouderdom. Tegen de absurde achtergrond van een op drift geraakte bank zien we onze Diederik worstelen met moderne technologie, gezondheidsproblemen en sleetsheid van zijn huwelijk. Uiteindelijk verliest hij zijn baan en wordt gediagnosticeerd met kanker, maar herwint het vertrouwen in zichzelf. Zijn vrouw komt na een korte afwezigheid bij hem terug, want “als jij door de hel moet, ga ik met je mee”.
Als voormalig financieel journalist en communicatiemedewerker bij een bank ken ik de financiële sector. Gelijkenis van de fictieve B-bank met bestaande ondernemingen is opzettelijk, maar zal geen juridische consequenties hebben. Wat de belevingswereld van oudere mannen betreft, ben ik (geb. 1951) ook een ervaringsdeskundige. Over een breed front wordt je leven moeilijker, een situatie die treffend beschreven wordt op de eerste pagina’s van jullie recente boek Lastige zaken van Trudeke Sillevis Smit.

Bij deze mail vindt u een synopsis en een kenmerkend fragment van de roman. Als u mijn roman geschikt vindt voor uw fonds, werk ik graag mee aan promotionele activiteiten. Ik ben een vlotte prater en hoor graag andermans opvattingen over mijn werk. Over de lange weg van idee naar boek doe ik wekelijks verslag in het blog michielsroman. 

Michiel Nooren
020-6647233
06-75809457

Dat was hem dan, De Brief. Nu nog de synopsis en het fragment. Daar ga ik volgende week aan werken en insjallah, kan ik donderdag Van Gennep de mail met bijlages sturen en de dag daarop over de autobanen naar Bazel te cruisen, waar mijn dochter woont die ik lang niet gezien heb.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld.

Uitgevers willen promotionele kracht

Als ik een leuke vrouw was, zou ik nu bedenken hoe ik dat subtiel in mijn mail aan de uitgevers zou zetten. Ik mag immers nog zo’n meesterwerk insturen, het zal zichzelf niet verkopen. Het publiek moet weten dat het boek bestaat en er een positief gevoel bij hebben. Met een aantrekkelijke schrijfster kunnen uitgevers dit gemakkelijker bereiken dan met een auteur op leeftijd zoals ondergetekende, zeker als ze gebruik maken van posterborden. Ik moet de uitgever dus ervan overtuigen dat mijn promotionele kracht ondanks deze handicap aanzienlijk is.

Presentatie van In de schaduw van de Wolkenkrabber met v.l.n.r.
Cécile Sanders, boekhandelaar Gert Jan Jimmink en Michiel Nooren.

Zonder blozen

Door mijn jaren in de journalistiek ben ik mijn verlegenheid grotendeels kwijtgeraakt. Ik ga bijvoorbeeld voor in de bioscoopzaal staan en kijk zonder blozen de rijen langs op zoek naar bekenden. Op mijn jaarlijkse zangavondjes zing ik voor en speel schaamteloos slecht gitaar. Wat relevanter is voor een uitgever: ik ben een vlotte prater, lees graag voor uit eigen werk en heb geen moeite met een kritische discussie. Dit laatste is behalve voor de promotie ook belangrijk voor de acceptatie. Het betekent dat ik niet emotioneel reageer op redactionele adviezen, flapteksten of subtitels.

Altijd maar schrijven
Uiteraard moet ik een idee geven van mijn werkzame leven en mijn schrijfervaring. Die vallen bijna helemaal samen. Ik heb twee jaar in de wetenschap gewerkt en daarna geschreven voor kranten, de radio en een bank. Verder heb ik (zie blog 1) met een coauteur een geschiedenis van Scheveningen geproduceerd en een literaire thriller. De eerste is uitgegeven door Unieboek, de tweede door selfpublish platform Boekscout. Verder heb ik diverse artikelen geschreven over de geschiedenis van Den Haag en recentelijk over mijn wandeltocht naar Santiago. Bovenstaande informatie en mijn personalia wil ik een korte mail persen. Gelukkig heb ik een hele week om te bedenken hoe ik dat ga doen.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld.

Uitzien naar een omslag van Koppernikaanse schoonheid

Hoe zal het omslag van mijn roman er uitzien? Ik dacht daar deze week voor het eerst aan, na een digitaal bezoek aan de jonge, kleine uitgeverij Koppernik. Wat een sobere schoonheid zag ik daar! De titel Negen raven wordt op het omslag aangeduid met een stukje van een ravenvleugel. Het zakboekje en het pijnboombos wordt gereduceerd tot twee dennennaalden. Op de kaft van De rover staat een vrouw met een pistool, maar dat wapen zie je pas in tweede instantie. Onderkoeld en mooi, dat zijn die omslagen. Ik zou Te grijs door Koppernik laten uitgeven, puur vanwege het ongetwijfeld verrassende en wondermooie omslag.

 

Niet commercieel
Commercieel is Koppernik niet, want “onze enige doelstelling is boeken uitgeven die we zelf mooi vinden”. Bij de auteurs staan namen van bestsellerschrijvers, maar van Cees Nooteboom is het enige boek het onbekende Karl Blosfeldt en het oog van Allah. Vladimir Nabokov, beroemd van Lolita, staat op de fondsenlijst alleen met zijn Collected poems.
Ook de titels zijn apart. De roman van Wessel te Gussinklo heet de De hoogstapelaar, een Germanisme dat puur lijkt gekozen omdat het een mooi woord is.
Het is duidelijk dat Koppernik mijn boek behalve een originele kaft ook een verrassende titel zou geven. Of Te grijs een kans maakt is onduidelijk. Koppernik heeft vooral interesse in “afwijkende manuscripten, met risico geschreven”. Ik vrees dat mijn roman voor hen te conventioneel is, maar de schoonheid van hun boeken maakt opsturen van het manuscript zeker aantrekkelijk.

King en Brown
Van de eigenzinnige Koppernik gaan we over naar twee grote mainstream-uitgevers, Luithing-Sijthoff en Uitgeefhuis Nieuw Amsterdam. Bij Luithing zijn manuscripten (als worddoc) “van harte welkom.” Wel raadt de uitgever auteurs aan om eerst te kijken of hun werk in het fonds past. Dat vereist zelfvertrouwen, want je vergelijkt jezelf met internationale verkoopkanonnen als Dan Brown, Stephen King, John le Carré en Danielle Steel. De Nederlandse auteurs zijn minder bekend, al won Lisette Jonkman met Glazuur de Chicklit-schrijfwedstrijd.
Bij Nieuw Amsterdam vind je onder de tab manuscripten een oproep: “Word ook auteur van Nieuw Amsterdam”. Dat wil ik wat graag, collega worden van Michael Ondaatje en Maarten van Rossem. Ik zal zeker mijn manuscript uitprinten en opsturen, met een synopsis en een biografie. Over die biografie ga ik de komende week nadenken.  

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld.