Van de trap gevallen

Vanochtend ben ik uit het ziekenhuis thuisgekomen. Ik viel woensdag van de zoldertrap en lag snurkend te slapen aan de voet, wat vreemd was gezien mijn geringe drankgebruik en de kracht waarmee ik neerkwam. Hoewel ik snel weer ontwaakte, was ik verward, zodanig, dat mijn partner het alarmnummer belde. Die stuurde meteen een ambulance.

Paar schrammen
Hoewel de neurologen goed voor ons zorgden, baalde ik flink. Ik mankeerde niets, een paar schrammen en een zwellinkje. Mijn kamergenoten moesten echter heftige operaties in hun hoofd ondergaan, daarvoor lagen ze op die afdeling. Ik benijdde hen niet. Keek ik naar mijn voorland als CBS-patiënt? Maar zover is het nog niet en ik wil lol maken zo lang het nog kan. De afdeling neurologie van een ziekenhuis is daar geen geschikte plaats voor.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam

Franse betogers talrijk maar goedgemutst

Ooit, het zal eind zeventiger jaren zijn geweest, stond ik op de Dam. Vóór mij, aan de overkant van het Rokin, was een linie van oproerpolitie. Direct achter mij stond een haag oproerige demonstranten. Verderop, in de Kalverstraat, trok het winkelend publiek voorbij, zoals iedere dag. Pas ’s avonds, veilig voor de buis, zagen de mensen dat de stad in brand had gestaan. Zij hadden er niets van gemerkt.

Dan maar lopen
Toen we afgelopen maandag naar Parijs gingen, maakte ik me weinig zorgen over de agitatie wegens de verhoging van de pensioenleeftijd tot een luxueuze 64 jaar. De stad is groot en de bezienswaardigheden liggen ver uiteen. Bovendien groeit het leger pensionado’s en krimpt de beroepsbevolking: er moest iets gebeuren, ook in Frankrijk.
Op de naburige boulevard werden ballonnen met leuzen opgeblazen en was de metro afgesloten. Het Louvre werd daardoor voor ons onbereikbaar, maar naar het stadsmuseum konden we lopen. Mooi museum. Daarna lunchen in een restaurant. Door het raam zag je veel politie en af en toe passeerde er iemand met een spandoek. Geen reden om niet de kortste weg naar huis te nemen, leek me.

Massaal maar flexibel
Geleidelijk werd het drukker en de ruime Place de la Bastille was zelfs vol mensen, sommigen waren zelfs tegen de gedenknaald opgeklommen. Ik voelde hoe mijn vrouw Angeline angstig in mijn hand kneep, maar de menigte was goedgemutst en – onder druk - flexibel. De eigenaar van de kiosk in het midden wachtte zelfs vergeefs op klanten. Daarna was het weer even dringen, maar in onze straat kon je gewoon doorlopen.
“Dat was leuk,” zei mijn vrouw opgelucht en zette de tv aan. Die schetste een grimmige sfeer, die wij niet herkenden.
“Ik had liever gehoord dat alles vreedzaam verliep en dat was ook zo,” zei Angeline.
“Ja, die verslaggevers moeten met een spannend verhaal thuiskomen,” antwoordde ik. “En goed nieuws is geen nieuws.”

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam 

A well respected Mann

Sommige schrijvers hebben alles mee, concludeer je uit de eerste honderd pagina’s van Colm Toibins geromantiseerde Thomas Manns biografie The magician (2021). Anders dan veel schrijvers had hij nooit geldzorgen. Zijn vader was een succesvol ondernemer, die hem na zijn vroege dood een royale erfenis naliet. Hij trouwde bovendien een vermogende vrouw.

Drie klassiekers
Ten tijde van zijn huwelijk had Mann al inkomsten uit Buddenbrooks. Verfall einer Familie (1901). Hij was pas 26 toen dit imposante werk verscheen, dat snel een klassieker werd.  
Hij werkte langzaam maar gestaag door en produceerde nog twee andere klassiekers: Der Tod in Venedig (1911) en Der Zauberberg (1924). Toen hij in de zeventig was, publiceerde hij de muziekroman Doktor Faustus (1947), volgens het algemene publiek een moeilijk te volgen verhaal, maar voor deskundigen de beste Mann.

Untermenschen
Het venijn zit echter in de staart, ook van een mensenleven. Tot hij in de vijftig was, genoot Mann ongestoord van zijn status van gelauwerd auteur, onderscheiden met de Nobelprijs. De schreeuwer Adolf Hitler had hij nooit serieus genomen, tot die aan de macht kwam en Manns protestantse vrouw en zijn zes kinderen tot Joodse Untermenschen verklaarde. Mann week uit naar Zwitserland en later naar de Verenigde Staten. Daar, vanuit zijn villa met zeezicht in Zuid-Californië, nam hij de gebeurtenissen in zijn vaderland met afschuw waar. Toen hij na de Tweede Wereldoorlog Amerika moest verlaten, wegens een bezoek aan het Oost-Duitse Weimar, vestigde hij zich in Duitstalig Zwitserland. In Duitsland wilde hij niet meer wonen.

Schone schijn
Hoewel hij bij zijn vrouw veel kinderen verwekte, ging Manns belangstelling uit naar jonge mannen. Toibin laat in het midden of Mann zijn homoseksualiteit praktiseerde. Volgens anderen was dit het geval. In het geheim, want hij wilde zijn status van gevestigd burger niet in gevaar brengen. En hij was zeer gerespecteerd, behaIve door zijn kinderen, die zich genegeerd voelden. “Your humanity is widely appreciated and applauded. It hardly bothers you, most likely, that these feelings of adulation are not shared by any of your children,” schreef een van zijn dochters. Mann besloot haar brief te vernietigen, voordat zijn vrouw hem zou zien.

Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)
De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam geplaatst

Helden gezocht

Op bepaalde momenten in je leven is heldenmoed nodig. Voor een examen, een sollicitatie en doktersbezoek moet je je angst overwinnen en de zaken onder ogen zien. Hoe pakken de personages in de literatuur dat aan, vroeg ik mijn researcher. Helden genoeg, antwoordde ze en gaf een opsomming, beginnend met Odysseus. Ziektebestrijder dokter Rieux uit De pest (1947) van Albert Camus noemde ze ook en tovenaarsleerling Harry Potter uit de gelijknamige boeken (1997-2007) van J.K. Rowling. “Opperheld is James Bond (1953-1966) van Ian Fleming. Daar hoeven we verder geen woorden aan vuil te maken.”

Potter en Spiderman
Dat op Bonds heldendom weinig valt af te dingen, daar heeft ze gelijk in, maar voor de rest is de materie gecompliceerd. De site StoryboardThat onderscheidt zes soorten helden. Bond en Potter zijn Klassieke Helden, ze hebben een bijzonder talent. De overtreffende trap zijn Superhelden zoals Spiderman en -uiteraard- Superman. De Epische Helden zijn van adellijke komaf, bescheiden en bekwaam. Odyseus behoort tot de laatste van de drie categorieën succesvolle helden.

Antiheld Diederik
Relatief minder succesvol zijn de Alledaagse helden die door bijzondere omstandigheden boven zichzelf uitstijgen, zoals de plichtsgetrouwe dokter Rieux. Datzelfde geldt voor Tragische Helden. Een mooi voorbeeld is William Shakespeare’s Romeo (1595), die zelfmoord pleegt omdat hij zijn geliefde Juliet dood waant. Tenslotte beschrijft de website de  Antiheld. Te denken valt aan de verliefde hoofdpersoon in Scott Fitzgerald’s The Great Gatsby (1925) en aan de met het leven worstelende Diederik, de ik-persoon in mijn roman Een kleine promotie (2021).

Aan de rand
Ik vrees dat ik van nature het meeste lijk op de antiheld Diederik. Van hem heb ik echter weinig te leren. Van James Bond wel. Met een mooie vrouw flirten terwijl de dodelijke straal je kruis nadert, van die dingen. Dat wil ik: genieten van de mooie bloemen, hoewel ze aan de rand van de afgrond staan.

Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam 

Hondsvroeg plassen in het ziekenhuis

Half negen in het ziekenhuis! Voor een trage pensionado is dat hondsvroeg. Weliswaar gaat de wekker doordeweeks om kwart over zeven, maar eer ik ontbeten, gebadderd en me aangekleed heb is het negen uur. Ervan uitgaande dat de ringweg rond Amsterdam verstopt is – de kortere route loopt door het autoluwe centrum en is dus uitgesloten – mogen we wel om kwart voor acht de deur uit.

Onvoldoende werkgeheugen
Het was acht uur toen ik in de auto zat. Als passagier, want wegens mijn ziekte rijd ik geen auto meer: ik heb te weinig werkgeheugen over om adequaat te reageren op andere weggebruikers. Mijn vrouw Angeline wist de weg, dus zonder Google Maps reden we naar de ring, die gelukkig rustig was. Een kwartier later – dus op tijd – stonden we voor een groot ziekenhuis.

“Wel sloom dat die oude naam nog op de borden staat,” zei Angeline. Het bleek echter het verkeerde ziekenhuis, het goede was tien minuten rijden verder. Daar waren we dus te laat.  

Blaasecho
Toen we op de juiste afdeling kwamen, refereerde niemand aan de afspraak. Het was er  rustig. Behalve de zuster waren er een moeder en een dochter, van wie er een kennelijk plasproblemen had. Uitzonderlijk, want meestal zitten er mannen, op leeftijd.
De zuster ging mij voor naar de behandelkamer, waar ook een wc was, die automatisch mijn plas onderzocht, ik weet niet waarop. Nadat ze met een echo geconstateerd had dat er “nog veel in mijn blaas zat” wees ze de weg naar het lab. Daar was het een drukte van belang, maar we waren snel aan de beurt.

Luide toon
“Heeft u een identiteitsbewijs?”
Die vraag had ik kunnen verwachten, maar ik kon inderhaast mijn rijbewijs niet vinden.  ‘’Nee.’’
De zuster keek me diep in de ogen en stelde een paar vragen.
“Heeft u de plas?”
Niemand schonk aandacht aan die luid uitgesproken vraag. Ik liet mijn colaflesje zien.
“Dat gooien ze op het lab meteen weg.”
Ze haalde een standaardpotje tevoorschijn.
“Kunt u nog plassen?”
Ze wees aan hoeveel het lab nodig had en dat was geruststellend weinig.  
“De wc is achter in dat gangetje.”
Toen we in de auto zaten, bleek er minder dan een uur te zijn verstreken.
Vóór tienen parkeerde Angeline de auto bij ons huis. De dag strekte zich nog voor me uit, maar ik was al moe. En toen dat blog nog.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam