Ik word al een echte uitgever

Bij ieder verkocht boek neemt mijn verlies af, al zal ik nooit quitte spelen. Hoe doen professionele uitgevers dat? De boekwinkels liggen altijd vol met hun producten. Er verschijnen in het Nederlands taalgebied zo’n vijftig titels per dag. Iemand moet die financieren zonder structureel verlies te lijden. Een hardloopmaatje van me is getrouwd met een uitgeefster. Hij schat dat een uitgever duizend exemplaren moet verkopen om uit de kosten te komen. In Een kleine promotie had ook zijn vrouw geen interesse, omdat zij aan het taalgebruik al kan zien dat het geen bestseller wordt, en die zoekt ze. Uit noodzaak.   

Goudmijn
Bestsellers zijn een goudmijn, dankzij de kostenstructuur. De pers kan pas draaien als er is geschreven, geredigeerd, gecorrigeerd, vormgegeven, gezet en opnieuw gecorrigeerd voor pagina’s die met een regel van één woord beginnen en andere Unfug. Deze investeringen zijn bij mij zo'n 1.300 euro. Bij honderd exemplaren is dat een bijna prohibitieve 13 euro per boek. Als ik de kosten kan omslaan over duizend exemplaren, zijn ze een betaalbare 1,30 euro.

De grote vraag is waarom uitgeverijen zo noodlijdend zijn. De reden is dat verreweg de meeste van hun boeken slecht verkopen. Die geldnood zal de lezer toch verbazen, want bij een magere duizend exemplaren is de uitgever al uit de kosten. Het lijkt een wedstrijd zonder nieten. Helaas worden er van de meeste boeken nog geen honderd exemplaren verkocht. De boekwinkel heeft recht van retour, dus de uitgever komt om in kostbaar drukwerk dat alleen als oud papier nog enige waarde heeft.       

Kritisch
Het huidige systeem van hoge consumentenprijzen is bedoeld om een breed assortiment boeken te garanderen. De bestsellers van Maarten ’t Hart financieren bijvoorbeeld de geïllustreerde bibliografie van Remco Campert en het werk van debutanten. Helaas is mijn debuut afgewezen, dus ik ben kritisch gestemd. Ook al was de kans op acceptatie klein, want het systeem kraakt in zijn voegen.
De uitgevers zijn noodlijdend en de boekwinkels ook, ondanks de hoge prijzen. En die kunnen niet verder omhoog. De huidige prijzen dekken de kosten van de uitgever slechts gedeeltelijk en de mijne al helemaal niet. Mijn boek zou in de winkel meer dan dertig euro moeten opbrengen. Dat betaal ik niet voor een roman van 284 pagina’s en de lezer ook niet. Mijn Rivierenuitgeverij lijdt dus verlies, zodat ik me een echte uitgever kan voelen.         

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld 

Boek bijna gedrukt, dus even rekenen

Door de Sinterklaasdrukte heeft het pakketje de weg van Enschede naar Amsterdam met wandelsnelheid afgelegd. En onderweg ruim gepauzeerd. Maar nu is het er, het voorbeeld van drukwerk door het Boekengilde. Het toegestuurde boek ziet er fantastisch uit en daarmee staat niets de productie van Een kleine promotie meer in de weg.

Inclusief proefdruk
Ik heb drie drukkers offerte voor honderd stuks gevraagd, twee in mijn woonplaats en één in Twente. De twee bedrijven in de schrijversstad Amsterdam hebben kennelijk prijsafspraken gemaakt, want het verschil was minimaal. De Boekdrukker kwam op 7,41 euro per exemplaar, exclusief 9% BTW. Drukhetnu zat daar vlak bij. Boekengilde in Twente levert de boeken een derde goedkoper, namelijk voor 4,92 euro (plus de btw van 44 cent). En, zoals gezegd, de kwaliteit is prima. En zij leveren een gratis proefdruk. De lokalen sturen alleen een pdf. Wil je een fysieke proef, dan betaal je extra, wat de kosten per boek met twee kwartjes verhoogt.      

Marge van 40%
Ondanks de relatief lage drukkosten is de productie van honderd boeken begrotelijk. Het omslagontwerp kost 605 euro (inclusief BTW), afgerond 6 euro per boek. Het honorarium van mijn graficus/werkstudent zal op 400 euro uitkomen en het ISBN-nummer kost 320,08 euro. De directe productiekosten komen daarmee op 18,35 euro per boek.
De gebruikelijke boekhandelsmarge is veertig procent van de verkoopprijs. Duurder dan  22,99 moet mijn boek niet worden. Daarvan gaat er dus 9,16 euro per exemplaar naar de winkel. Het Centraal Boekhuis kost ook geld, zeg 2,50 euro per exemplaar. Dat brengt de kosten op 30 euro en het verlies per boek op 7 euro.      

Toch tevreden
Zelfs als de winkels de hele oplage verkopen, zak ik 700 euro in de rode cijfers. Bij verkoop uitsluitend via bol.com zou ik misschien quitte spelen op basis van honderd stuks. Maar ik heb twintig weggeef-exemplaren nodig voor alle mensen die mij hebben geholpen en het is onwaarschijnlijk dat ik de rest helemaal te gelde kan maken.
Is het dan nog leuk, als het zo duur is? Jazeker. De intensieve samenwerking met de meelezers was bijzonder prettig en het is bevredigend om te streven naar vervulling van een sterke wens. Die is helaas slechts ten dele vervuld, omdat geen uitgever zich aan het boek waagde. Gevolg zijn hoge investeringen en weinig publiciteit. Mensen kopen alleen iets als ze weten dat het bestaat. Om hen bekend te maken met Een kleine promotie zou ik opnieuw de spaarrekening moeten plunderen. Omdat de dure reis naar Buthan is geannuleerd, staat daar nog steeds geld op. Dank zij corona.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld 

Zal ik ook een mamaroman schrijven?

 Waarschijnlijk worden er met de feestdagen weer meer boeken over moeders cadeau gegeven. Het aanbod is veel  ruimer dan je zou verwachten. Willen veel schrijvers “genadeloos afrekenen” met hun moeder nu zij hun kritiek niet meer kan lezen? Is er sprake van een plaag, zoals de Volkskrant vorig jaar schreef. Toen was De moeder de vrouw zelfs het thema van de boekenweek.

Stervend kijven
Volgens een Duitse expert in de Nederlandse literatuur gaan romans tegenwoordig vaker over zaken die dicht bij huis liggen en de schrijver zelf heeft meegemaakt. Je komt dan al  snel bij je ouders uit. Dat mag zo zijn, maar Tommy Wieringa beschrijft in Dit is mijn moeder (2019) wel degelijk een tumultueuze relatie. “Mijn moeder was eigenzinnig, avontuurlijk en onvoorspelbaar. Aan haar drie kinderen liet ze zich weinig gelegen liggen,” constateert hij. 

Toch bleef Wieringa contact met haar houden – en ruzie maken, tot op haar sterfbed. Hij schreef uiteindelijk 188 pagina’s over haar. Ter verklaring citeert hij de dichteres Neeltje Maria Min: “Vergeet niet te treuren, als je dat overslaat blijft ze altijd met je mee willen.”       

Geschifte mam
Maarten ’t Hart had ook een moeilijke relatie met zijn volgens hem paranoïde moeder. Hij wachtte met Magdalena (2016) tot de dood van haarzelf en haar broers en zussen die ‘net zo geschift waren’. Ze dachten allemaal dat hun partners vreemd gingen. Ma ’t Hart was er van overtuigd dat haar streng gereformeerde man tijdens het bidden naar andere vrouwen gluurde. Ook zou hij, doodgraver van beroep, in een graf een vrouw verborgen houden, mét haar fiets. ‘t Harts vreemde verhaal sloeg enorm aan bij het lezende publiek. Magdalena is tot nu toe 13 keer herdrukt.       

Ontreddering
Sinds de overigens voorziene en tijdige dood van mijn moeder ben ik verdrietig en ontredderd. Het verbaast me dan ook zeer dat ik niet over haar wil schrijven. Feit is dat ik niks over haar te zeggen heb. Ik had een stroom herinneringen verwacht. Verder dan “ze was een goede moeder” kom ik echter niet. Misschien is dat het probleem. Een roman gaat vaak over conflicten, en die waren er niet tussen mij en mama. Dan ben je gauw uitgeschreven.
Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld

Weg naar einde ‘sucks’

Het ziet er naar uit dat ik een drukker heb, Tukkers in Enschede, die veel in China laten doen. Dat boezemt vertrouwen in. De Chinezen zetten allerlei elektronica in elkaar en dat moet heel nauwkeurig gebeuren. Maar wellicht besteedt het gilde kleine oplages (100 stuks) in Nederland uit. Ik zal in elk geval voorbeelden vragen van romans die ze gedrukt hebben.

Wakker liggen
Eindelijk is het moment in zicht dat het fysieke boek af is. Ik zou dus blij moeten zijn, maar in plaats daarvan lig ik ’s nachts piekerend wakker en ben ik somber. Peter Buwalda (Bonita Avenue, 2012) zei ooit in een interview: “Schrijven is vaak een getijdenstroom van haat en zelfvoldaanheid.” Die tevredenheid herinner ik me nog goed. Ik begon te schrijven toen ik door SNS Reaal werd weggestuurd met een onbekend pensioen en vervolgens kennis maakte met de harde, manipulatieve kant van de bankverzekeraar. Op de afdeling communicatie had ik talloze stukken geschreven over hoe normaal menselijk het bedrijf was. En hoe degelijk. Dat bleek allemaal anders te zijn en mijn roman heette dan ook aanvankelijk De leugenfabriek.      

This thing
Terwijl ik nog een juridische strijd voerde, schreef ik 500 woorden per dag. Lachend om mijn eigen leuke vondsten. Op dit moment haat ik het boek en worstel me door het uitgeefproces. “You hit a certain point where you think to yourself, this thing totally sucks,” zegt een overigens weinig bekende auteur op internet. “Is it a wash and I should just give up?”
Zo voel ik me ook, zo zwaar wegen de laatste loodjes. Een collega zegt opbeurend: “Every writer at some point gets fucking tired of what they're working on. What makes a professional writer vs an amateur is they get to work anyway.”
En dat doe ik dan maar, want ik wil professioneel te werk gaan. Leuk is het dus allemaal niet en toch denk ik al aan het volgende romanproject.
Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld 

Eersteling uit de schaduw

Binnenkort verschijnt, deo en corona volente, een heruitgave van In de schaduw van de Wolkenkrabber. Dat was mijn eerste fictionboek, een literaire thriller naar een idee van Cécile Sanders. Toen was zij medeauteur, nu researcher voor het blog over mijn roman Een kleine promotie. In juni 2013 presenteerden Cécile en ik de eerste editie bij Jimmink, de boekhandel van de Rivierenbuurt. In die gerieflijke wijk, bekend van Anne Franks kindertijd, speelt het verhaal zich af.

Boekhandelsboycot
De samenwerking met uitgever Boekscout verliep moeilijk. Allereerst waren correcties niet doorgevoerd, of hadden geleid tot nieuwe fouten. We zeiden daarom spoedig het contract op. Een nieuwe uitgave liet helaas op zich wachten. Weldra was het boek alleen nog incidenteel antiquarisch verkrijgbaar. Dit tot verdriet van Jimmink, die voor een goede prijs gesigneerde exemplaren had verkocht aan buurtbewoners. Zonder dat hij hoefde te investeren in voorraad, want wij leverden de boeken aan. Jimmink betaalde pas na verkoop, maar die verkoop deed hij ook bekwaam. De andere boekhandels boycotten ons boek, omdat Boekscout een lagere boekhandelsmarge hanteerde dan de gebruikelijke 40% van de winkelprijs. Ook dat ontdekten we pas na sluiting van het contract.      

Montere blikken
De eerste editie, waarvan ik één exemplaar heb, ligt voor me op de keukentafel waaraan ik dit blog schrijf. Mijn scènes van In de schaduw schreef ik op mijn werkkamertje, ‘s avonds, want ik werkte nog. Bij bankverzekeraar SNS REAAL, die na talloze reorganisaties door de overheid van de ondergang werd gered. In 2013, hetzelfde jaar waarin In de schaduw verscheen en ik gediagnosticeerd werd met dodelijke darmkanker. Die diagnose was voorbarig: ik heb sindsdien zeven jaar geleefd, waarin ik vijfhonderd kilometer camino de Santiago heb gewandeld en een tweede fiction-boek geschreven. Op de omslagfoto’s van In de schaduw is van mijn ziekte niks te zien: ik kijk net als Cécile monter de wereld in.       

Mossels of kokkels
De confrontatie met een eerder schrijfsel is vaak ontluisterend. Voorzichtig  bekijk ik de titel, de eerste en laatste pagina. Het dreigende In de schaduw van de Wolkenkrabber vind ik een spannende titel voor een thriller die bovendien appelleert aan een iconisch gebouw in de hoofdstad. Het verhaal start visueel, met de dikke Marjan de Vries die voor het raam zit en chocolade zeevruchten eet, mosselen of kokkels, naar gelang de van de Amstel naderende trams links of rechts de Wolkenkrabber passeren. Het verhaal eindigt met het vertrek van de vrouw die Marjan vermoord heeft. Ze loopt de trap en slaat de voordeur dicht, maar haar gastheer kijkt toch even door het raam. Om te controleren of deze gevaarlijke vrouw ook echt het pand verlaten heeft. Niet verkeerd, deze ijkpunten. Ik ben blij dat het boek weer te koop komt.

Het waarom van het schrijversverdriet

Ik heb er verdriet van, dat ik mama mijn roman niet meer kon tonen. Of mee kon geven in de kist, om samen met haar verbrand te worden. “Een kleine promotie” was voor mij en voor haar een belangrijk project. Ook nadat het verhaal door de commerciële uitgevers was afgewezen en kans op roem en geld was vervluchtigd. Een boek blijft belangrijk, ook als de inhoud maar met weinig mensen gedeeld wordt. 

Dom waarom

Schrijfboeken verdiepen zich zelden in het waarom van het schrijven van een boek. Dat ligt voor hand: de aanschaf van een instructie voor schrijvers maakt de vraag irrelevant. De motivatie verschilt ook. Kinderboekenschrijfster Carry Slee vind schrijven “heel fijn” en een verhaal verzinnen ”het leukste wat er is”. Volgens Geertje Couwenbergh maakt schrijven je een gelukkiger mens. Met haar boek ZIN: lust in je leven door schrijven probeert ze daarom ‘het schrijfvuur in ons aan te wakkeren’. IJdelheid en zelfrechtvaardiging kunnen je ook de pen doen opnemen, gezien de titel van Brenda van Es’ Zo doe je dat, je levensverhaal schrijven.    

Zelf doen
De techniek is zover voortgeschreden dat je zelf thuis je verhaal tot e-boek kunt maken. Een fysiek boek drukken op je eigen printertje kan ook, maar dat blijft door het formaat en de binding een rapport of  een proefversie. Het mist wat het echte, compacte boek heeft: gezag. Mijn schoondochter koopt een fysiek boek alleen, nadat ze het op haar reader gelezen heeft en de moeite waard bevonden. Ze bezit dan ook een bibliotheek vol gelezen, maar puntgave boeken.    

Status onzeker
Het is de vraag of het papieren boek zijn traditionele status nog lang behoudt. Mijn zoon, getrouwd met de bibliofiele schoondochter, mijdt fysieke boeken en gooit ze gedachteloos weg. Laatst deed hij een paar meesterwerken bij het oud vuil. Toen ik hem verbijsterd aankeek, zei hij ter verklaring: “Ik heb ze gelezen.’’    

Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)
De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld

Voor mama hoeft het niet meer

Dit blog heeft soms zo’n voorspellend karakter dat het griezelig is. Toen ik op een vrijdag mijn post over een beleggingsconstructie online had gezet, was het te laat om zelf nog de opties te kopen die in waarde zouden stijgen. “Komt maandag wel,” dacht ik. Toen ik na het weekend de opties wilde aanschaffen, was het te laat. Ze waren overnight zover omhoog geschoten, dat er geen winst meer viel te behalen.

   
Voorspellende vingers
Iets soortgelijks gebeurde met de vorige post. Die ging over mijn wens om de roman aan mijn fragiele moeder te overhandigen. Ik schreef over haar lijkkleurige vingers en concludeerde dat het een race met de klok zou worden. Twee dagen later kreeg mama een herseninfarct en blies de laatste adem uit. “Jij kunt in de toekomst kijken,” zegt mijn vrouw Angeline vaak. Het is waar dat ik ontwikkelingen voel aankomen, maar ik heb geen manier gevonden om uit deze gave voordeel te trekken.    
   
Sherry en kaaskoekjes
Mama is dus dood en alles staat in het teken van het  afscheid. Op mijn tafel liggen de rouwkaarten van papa en mijn schoonmoeder. Angeline heeft haar grafrede al klaar. Zij was erg op mijn ouders gesteld, bezocht ze wekelijks, overlegde met de zorg, deed de administratie en zorgde dat er sherry en kaaskoekjes in huis waren. Ik zal haar daarvoor bedanken in mijn speech, die voor de helft klaar is.    
   
Sinterklaas nadert
Er ligt in mijn mailbox een bericht van mijn grafische expert met ingewikkelde vragen over drukspiegels en kleursystemen. Ik zal ze volgende week beantwoorden. De nieuwe deadline voor Een kleine promotie is Sinterklaas. De goed heiligman heeft zich al ingescheept en stoomt op naar Nederland. Ik wil de deadline heel graag halen, ook al hoeft het voor mama niet meer.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld

Haast is nu geboden met de productie

De productie van mijn roman begint een wedstrijd met de klok te worden. Ik wil graag met Sinterklaas te koop zijn en het gedrukte boek trots aan mijn hoogbejaarde moeder laten zien. Zoals mijn oudste zoon feestelijk zijn vrouw aan haar kwam voorstellen. Mama vergat na zijn vertrek meteen dat haar kleinzoon geweest was, maar op het moment zelf snapte ze dat ze getuige was van een heuglijk feit. En er blijft altijd iets hangen. Zo weet ze dat ik een roman schrijf en informeert geregeld naar de titel, die al twee keer veranderd is en dus voor iedereen moeilijk te onthouden. Feit is dat mama beseft dat haar mensen goed bezig zijn en dat zij daarbij betrokken is, er een band mee heeft.

 
Hoge zorgzwaarte
Contact met de buitenwereld is heel belangrijk als je in een bejaardenhuis zit, zeker tegenwoordig. De huizen eisen een hoge zorgzwaarte, zodat de meeste bewoners liggen te suffen of wezenloos rondzwerven. Er vallen bovendien voortdurend pas verworven kennissen weg door versterf.
Omdat de bewoners zorgafhankelijk zijn, worden ze opslokt door dit deprimerende universum. Bezoek is als een plotselinge opklaring, of als mist die optrekt. Ineens ziet de bejaarde de wijde wereld waar mensen genieten van mooie dingen en actief en vrolijk zijn. Een wereld die de bejaarde zich herinnert en die nog steeds blijkt te bestaan en waarvan geliefde mensen deel uitmaken.

Koud en geel
Ik vorder met het boek, maar de tijd is kort. Zetten en drukken zijn ingewikkeld en kosten veel tijd, terwijl mijn moeder “op kousenvoeten uit het leven sluipt,” zoals mijn researcher het uitdrukt. De laatste keren dat mijn vrouw en ik op bezoek waren, lag mijn moeder op de bank te slapen en ontwaakte net genoeg om te zeggen hoe blij ze was ons te zien, om meteen weer verzaligd in te slapen, ze is zo moe. Eén hand stak boven de plaid uit, de verstijfde vingers koud en geel. De roman moet er nu snel komen.  

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld 

Schrijversbloed kriebelt weer

Ik heb al een jaar niet geschreven. Ik heb uitgevers geselecteerd en gewacht op de acceptatie van het aan hun wensen aangepaste manuscript. Na afwijzing heb ik me verdiept in typografische kwesties, druktarieven, ISDN-nummers en boeken uitgeven. Ik heb een graficus en een omslagontwerper gezocht, gevonden en hun duidelijk gemaakt wat ik voor ogen heb. Over dit alles heb ik wekelijks een blog geschreven, zodat de totale omvang van mijn posts die van mijn roman verre overtreft. Hoewel het boek pas over een maand of twee fysiek klaar is, kriebelt mijn schrijvershart weer. Ik wil weer aan de bak, maar waarmee? Een vervolgroman? 

Elf delen trilogie

Ik heb nooit het plan gehad om een serie romans te schrijven. De gezaghebbende criticus Menno ter Braak waarschuwde hier in 1939 al tegen. Inhoudelijk neemt de urgentie af, omdat men “speculeert op het crediet der uitgebreidheid”. Dit zou het geval kunnen zijn met Elisabeth Howard’s vijfdelige Caselet Chronicles, waarvan de delen kwalitatief nogal verschillen. Ik heb de klacht nooit gehoord over de semi-biografische zes delen Mijn strijd van de Noor Karl Ove Knausgard.
Ter Braak waarschuwde ook voor de druk op de auteur van vervolgboeken, die verlammend kan werken. Kan, want onze eigen A.F.Th. van der Heijden begon met de De tandeloze tijd aan een trilogie, maar publiceerde (tot nu toe) elf delen rond de ik-persoon Albert Egberts, het meest recente verscheen vorig jaar. “Dat is waarschijnlijk niet helemaal wat je bedoelt met een vervolgroman,” zei mijn researcher met droge humor. Ik ben 69. Zelfs als ik iedere twee jaar een deel produceer zou ik bij deel tien 89 zijn. Mijn vader werd 99, maar zijn productieve jaren lagen toen al decennia achter hem. 

Nooit meer chemo
Bij In de schaduw van de Wolkenkrabber (2012) hebben Cécile Sanders en ondergetekende nooit gedacht aan een opvolger, omdat de hoofdpersoon vermoord zou worden. Niemand heeft daar ook naar gevraagd. Bij Een kleine promotie toonden verschillende meelezers zich nieuwsgierig naar de toekomst van Diederik en zijn vrouw Claudia. Ik ben dat intussen ook, maar Diederiks ziekte blokkeert mijn denken. Ik heb zelf darmkanker gehad en vind het al heel stoer dat ik de ziekte heb vermeld. De behandeling met chemotherapie begin ik te vergeten. Opnieuw die ellende oprakelen, ga ik niet doen. Al zou ik er een uitgever mee vinden.

Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)
De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com.
Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld

Roman beschrijft verloren paradijs

Ik ben nu het zetsel aan het ontdoen van wezen en hoerenjongen. Dit is een verslavend karweitje, omdat de tekst meteen mooier wordt als de bovenste en de onderste regel op de pagina vollopen. Als je geluk hebt, springt alles keurig op zijn plaats als je de afstand tussen de letters met vijf punten verkleint. Die verkleining is onzichtbaar. Soms is inkrimpen met tien punten nodig om een woord te laten overspringen, maar die grotere compactheid is voor de kenner te zien. Aanpassing van het woordgebruik is dan een betere en soms de enige oplossing. Wat ik doe is kortom simpel gepiel dat resultaat oplevert. Muziekje erbij en dan meters maken.  

Wijn en bloed

Helaas is het onvermijdelijk dat je kennis neemt van flarden inhoud. Soms leidt dit tot ergernis over slecht lopende zinnen of inconsequenties. De hoofdpersoon neemt bijvoorbeeld een thermosfles koffie mee en rijdt van zijn huis in Amsterdam naar de Zuiderpier in IJmuiden. Halverwege de wandeling laaft hij zich aan een meegenomen flesje met water. Misschien is het door alle controles heengeglipt omdat veel meelezers net als ik katholiek zijn opgevoed. Ons is ingeprent dat de priester tijdens de mis de wijn in zijn gouden kelk veranderde in het bloed van Christus.

Geknielde gelovigen
Hoc est enim calix sanginis mei, dit is immers mijn bloed. Deze toverspreuk sprak de priester plechtig uit en toonde de kelk aan de neergeknielde menigte. De misdienaar luidde zijn bel en de priester dronk de kelk leeg.
Wij verbaasden ons over niets: had Christus zelf geen water veranderd in goede wijn en met een paar broden en vissen honderden mensen gevoed? Pas decennia later besefte ik hoe luguber het misritueel was. En dat de priester gewoon wijn dronk. Misschien uit ergernis over de slordige fout, schrapte ik Diederiks warme koffie en liet hem ondanks het kille weer koud water drinken.
   
Historische roman
Behalve irritatie roept deze klus ook weemoed op. De roman begint op een verjaardagspartijtje met véél meer dan de nu toegestane drie gasten. Zelfs wordt er op de eerste pagina gekust. Later in het boek gaat een hele afdeling van de bank naar de kroeg en later op heidagen. Niet digitaal, maar fysiek. De door velen gewaardeerde verleidingsscène was in deze tijd van social distancing ondenkbaar geweest.
Bij deze pre-coronateksten vraag ik me af of we ooit terugkeren naar de onbezorgde tijden van handen schudden, knuffelen en kussen, zelfs slokjes nemen uit elkaars glas en proefhapjes van elkaars bord. Ik ben soms bang dat we voorgoed zijn verdreven uit dit paradijs van onschuld. En dat Een kleine promotie vóór publicatie al een historische roman is geworden.
  
De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld

Vileine zinnetjes storen het dankdenken

Flarden boosheid verstoren mijn denken over het dankwoord. Boosheid op mensen op wier betrokkenheid en hulp ik gerekend had, maar die geen enkele interesse toonden. Op vrienden die meteen zeiden dat de hele onderneming megalomaan was en gedoemd te mislukken. Op uitgevers die niets zagen in het verhaal en zelfs geen kennisgeving van ontvangst stuurden. Op mezelf, omdat ik moeilijk greep kreeg op het creatieve proces terwijl de  maanden zinloos voorbij gingen.

 
Valse dankbaarheid
Bij tijden kan ik in één ruk een hele pagina vullen met steken onder water en valse dankbaarheid. “Dank aan mijn vriend X die mij vijf jaar lang alle ruimte liet voor dit project en mij nooit lastig viel met vragen over de voortgang”. “Dank aan mijn vriend Y die mij meteen wees op de klippen waarop mijn plan schipbreuk zou lijden”. ”Dank aan alle uitgevers omdat ze mij een afwijzing hebben bespaard en na ontvangst van het manuscript discreet hebben gezwegen”. Mijn researcher kon helaas geen voorbeelden vinden van vileine dankwoorden, maar er moeten er heel wat zijn.
   
Sociaal geslaagd
Voor auteurs als mijn vriend Thomas Lindblad is schrijven “de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie”. Lindblad heeft geen behoefte aan feedback omdat die hem stoort in zijn literaire uitingen.
Zelf heb ik het nodig om gevoed te worden met reacties op mijn werk. Een kleine promotie is daarmee ook een sociale onderneming. In die zin is het project geslaagd. Veel vriendschappen zijn bevestigd en versterkt en ik heb familieleden meer leren waarderen. Het wekelijkse blog MichielsRoman bracht me in aanraking met dierbare oud-collega’s. De roman heeft de afgelopen jaren verrijkt. Meer jaren dan ik ooit gedacht had, dat wel. Wat de planning betreft, wàs ik megalomaan.    

Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)
De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld

Tot slot een woord van dank

Ieder serieus boek bevat tegenwoordig een colofon, Grieks voor “slotstuk”. Het is zelfs de gewoonte een uitgave te beginnen met deze zakelijke en voor de meeste lezers oninteressante rubriek. Daarin wordt vermeld “hoe het boek tot stand is gekomen”, zoals het Boekengilde het definieert. Het bedrijf bedoelt dit in technische zin: wie was de omslagontwerper, wie heeft het werk gedrukt, wie heeft de publicatierechten. 

Chloorvrij colofon 

Volgens de Wikipedia is het colofon een traditie die teruggaat tot het begin van de Europese drukkunst, aan het eind van de Middeleeuwen. Het oudste boek in mijn kast, Hollands heyll en rampen, een geschiedwerk van Dionisius du Toict, is aanzienlijk nieuwer, maar stamt toch uit de zeventiende eeuw. Onderaan de titelpagina vermeldt het: “t’Amsterdam bij Jan ten Hoorn, boekverkoper over ’t Oude Heere Logement. Anno 1686.” Drukker, uitgever en verkoper waren toen nog in één hand. Copyright en ISBN-nummers bestonden niet. Tegenwoordig is het colofon uitgebreider, door splitsing van functies en door extra informatie. Die kan gedetailleerd zijn. Zo staat in Joris Luyendijk’s Dit kan niet waar zijn dat het boek gedrukt is op papier dat niet bijdraagt aan bosvernietiging en bovendien chloorvrij is gebleekt.

Sprankelend slot 

Zover als Joris ga ik niet: ik meld slechts de rechtenhouder, de zetter, de kaftontwerper, de fotograaf van het omslagportret, het ISBN-nummer en het e-mailadres van de uitgever. Die informatie vind ik wel mager, want er hebben veel meer mensen meegedaan aan de productie. Daarom wil ik een dankwoord toevoegen, temeer omdat mijn boek, zoals de meeste, vooral gekocht zal worden door mensen die mij kennen en voor wie persoonlijke informatie interessant is. Interessanter dan de colofoninfo. Toch zet ik die saaie rubriek voorin, voor de serieuze uitstraling. Het sprankelende dankwoord komt helemaal achterin. 

Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)
De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld

Hopen dat op 23-10 mama nog leeft

Ik heb een leverdatum voor het drukwerk gekozen: vrijdag 23 oktober. Dan moet ik de dozen met boeken krijgen thuisbezorgd. Om te verkopen aan nieuwsgierige bloglezers en om weg te geven aan hen die mij bij de productie hebben bijgestaan. Sommigen kregen de eerste versie, die van januari 2016, en willen eindelijk wel eens zien wat er van het project terecht is gekomen. Zelf kan ik niet meer geloven dat het fysieke boek er ooit komt. Ik werk de productieve handelingen af en zal zorgen dat op de afgesproken dag de champagne koel staat. Voor het geval dat.

Wervende teaser

De teaser voor de achterkant is klaar en wordt deze keer wel als wervend ervaren. Hij ligt nu bij de omslagontwerpsters, die hun werk kunnen afmaken. De nieuwe foto was al positief beoordeeld en opgestuurd. Redactioneel hoef ik alleen het colofon voor het schutblad te leveren en de hoofdstuktitels te checken. Dat hoop ik volgende week te doen, als er niets tussenkomt. Ik was dinsdag bij mijn 94-jarige moeder in Den Haag. Ze had amper de kracht om te zeggen hoe blij ze was om ons te zien. Ze worstelt voortdurend tegen de slaap en zal volgens mijn vrouw binnenkort altijd rusten. Mijn wereld zal er dan anders uitzien.

Helaas kwijt

Vooralsnog leeft mama nog en ga ik door met het boek. Er komt uiteraard een e-versie, maar eerst wil ik gaan drukken. Ik heb na veel soul searching besloten om mijn uitgave van "De helaasheid der dingen" van Dimitri Verhulst als maatstaf te nemen voor alles: formaat, bindwijze, papier, inhoudsopgave, wat zich maar voordoet. Helaas ben ik het boek kwijt en is er intussen een nieuwe editie gekomen. De sanseveria op de kaft was kennelijk niet wervend genoeg.

Drukprijs 7,15 euro

Ik heb op basis van "De helaasheid" één offerte laten maken. Voor honderd boeken betaal ik 7,15 euro per stuk. De drukprijs zakt via 5,95 voor tweehonderd exemplaren naar 4,95 als ik driehonderd stuks bestel. Mijn researcher werkt parttime bij een uitgeverij en raadt me aan het in eerste instantie bij honderd te houden. Ook adviseert ze nog twee drukkers offerte te vragen. Veel bedrijven bieden een tool om de drukkosten te berekenen. Een werkte er niet, ik zal later nog eens proberen. Een ander bood qua kaft alleen dubbelzijdig full colour aan, wat ik niet wil. Ik heb dus bij opmerkingen enkelzijdig kleur aangevraagd. Drukhetnu heet dit bedrijf. Dat klinkt goed.

Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie) De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld

Laatste loodjes naar zwart gat

Ben ik bang voor het zwarte gat? Ik lijk maanden te doen over de laatste werkzaamheden, in plaats van dagen. Eigenlijk wilde ik met de succesvolle publicatie van mijn roman de kroon zetten op mijn werkende leven. Dat is anders gelopen, maar evengoed bepaalt het project mijn leven. Pas als het klaar is, kan ik met pensioen en worden de dagen zich vrij invulbaar. Dat is best griezelig.

Harry’s champagne
Harry Mulisch nam telkens met een zekere melancholie afscheid van een boek: “Oh ja, ik trek een fles champagne open. Maar toch: jammer dat het af is. Het is voorbij.” Nu werkte Mulisch toe naar het moment dat hij volmaakt tevreden was. Ik zelf ben gestopt toen ik niks meer kon verbeteren aan het nog steeds onvolmaakte manuscript. Harry Mulisch had van Een kleine promotie ongetwijfeld een meesterwerk gemaakt. Nu is het een passabel boek, inhoudelijk interessant en leuk om te lezen. Toch een hele prestatie.

Bang konijn
Een van de losse eindjes is zoals bekend de coverfoto. Het eerste kiekje, met een telefoon gemaakt, bleek niet wervend. Uit onverwachte hoek kreeg ik zelfs een waarschuwende mail. “Je bent een knappe vent”, heette het, “maar de foto ziet eruit als het bekende konijn en die koplamp.” Deze vriendin kan goed fotograferen en stuurde ter illustratie twee flatterende opnames. Haar absoluut overtuigende mail kwam binnen op 4 september. Pas gisteren, twee weken later, heeft een fotograaf bijgaand plaatje van mij geschoten. Dat kon wél de goedkeuring van deze vriendin wegdragen.

Rare vrijheid
En zo nader ik het einde van een tijdvak in mijn leven. Het zal raar zijn om zonder deze schrijfplicht te leven. Het zwarte gat zal er zijn, maar het ziet er naar uit dat de periode van leegte beperkt van omvang zal zijn. Als God het wil, breekt namelijk er een nieuwe periode aan die in het teken staat van kleinkinderen. Ik denk al over een nieuw keurslijf van wekelijks bloggen over het opa zijn.
Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie) De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld

Even onbezorgd chillen aan de Rijn

Wat je ziet, is de voorkant van het omslag van mijn roman. De achterkant wacht nog op een nieuwe foto en een nieuwe tekst. Het project nadert niettemin zijn voltooiing en ik slaap beter. Om vijf uur wakker worden doe ik nog steeds, maar het urenlange tobben tot de wekker gaat, is voorbij. Ik tob thuis nog altijd over de muziek die ik te weinig oefen, het financieel beheer waar ik nog geen beleid voor heb, het achterstallige schoonmaakwerk, de mails die ik moet beantwoorden, de vriendschappen die dreigen te verwateren. Ik tob erover, maar korter. En hier bij mijn dochter Miesja in Bazel, ben ik na vijven gewoon weer gaan slapen.

Volgende maand al
Natuurlijk moet er nog wat gebeuren voor het boek bij bol.com te koop is. Behalve het tekstje en de foto moeten sommige hoofdstuktitels anders. De inhoud en de tekst moeten drukklaar gemaakt worden. Ik wil met de drukker praten en zijn werk zien. Als dat OK is, geef ik de opdracht om een aantal boeken te produceren. Als God het wil, kan ik volgende maand de eerste exemplaren aan de meelezers overhandigen. En met bol.com praten over plaatsing op hun site.
   
Waterdichte tassen
Uiteraard moet ik nog promotionele activiteiten ontplooien, maar dat leek vandaag ver weg. Ik zat aan de oever van de Rijn, om me heen mensen die in de zon zaten, bier dronken en joints rookten. Een kabelpontje zette volk over naar de oude stad, over de brug reden trams af en aan want Bazel is een bedrijvige gemeente. In de zonnewarmte van de nazomer zat ik te wachten tot de rivier mijn dochter en mijn vrouw zou brengen, die bovenstrooms met waterdichte Wickelfischtassen de Rijn in waren gegaan. Een reusachtig binnenschip gleed geruisloos voorbij, stoere mannen boomden een bootje tegen de stroom in, jonge vrouwen zochten lachend verkoeling in het water, zwanen vochten om een stuk brood. Nederland en Een kleine promotie waren ver weg. Heerlijk.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld

Meelezers waarschuwen voor confronterende flaptekst

Volgende week druk ik het omslag af. Dan zal ik for better or for worse een beslissing nemen  over de flaptekst. Het gaat om de spoilers. Bij dit blog vormen die geen probleem. Het onderwerp is immers hoe een verhaal tot stand komt en dat kan ik niet vertellen zonder te onthullen hoe het verhaal (af)loopt. Het is een technisch blog en de lezers zullen nieuwsgierig zijn naar wat voor boek Een kleine promotie uiteindelijk geworden is.      

  
Bedorven door spoilers
Het lijkt me overigens dat spoilers bij een roman het leesplezier niet gauw zullen bederven. Bij een thriller gaat het gewoonlijk om de exceptionele gebeurtenissen die iemand beleeft. Een roman als de mijne gaat over hoe de hoofdpersoon gebeurtenissen beleeft waar wij allemaal direct of indirect mee te maken hebben. Die life events mogen dus op de kaft genoemd worden, zodat de aspirant-lezer weet wat voor waar hij krijgt voor zijn geld. Dus schrijf ik op achterkant van de kaft:
Privé worstelt Diederik met potentiestoornissen en symptomen van darmkanker. Zijn vrouw Claudia vindt hem somber en passief. Ze gaat halverwege het verhaal weg om over de relatie na te denken.
Dat stuitte mijn researcher en mijn echtgenote tegen de borst. Zoveel concrete ellende, dat gaat niemand lezen. Het moest milder of in elk geval vager: Privé worstelt Diederik met zijn gezondheid en met zijn huwelijk, suggereert mijn onderzoeker.
   
Afstotende taboes
Natuurlijk schrok ik bij de mededeling dat ik met mijn tekst lezers zal afstoten. Van de andere kant wil ik graag duidelijk maken dat mijn roman taboes doorbreekt. In zekere mate in de beschrijving van de symptomen van darmkanker en de beleving daarvan door de hoofdpersoon en zijn zoon. En helemaal op het gebied van impotentie, waar geen enkele zestiger over klaagt. Het onderwerp als gevolg van het ouder worden is voor mannen onbespreekbaar. Vaak wijten zij het aan de kwaliteit van hun relatie of aan medicijnen. Vrouwen zwijgen er beschaamd over.
Met mijn roman wil ik deprimerende zaken bespreekbaar maken. Tegelijk wil ik de lezer vermaken, hij moet af en toe kunnen lachen. Beide intenties wil ik in mijn tekstje weergeven en dat is kennelijk niet gelukt. Ik zal me beraden op een betere tekst. In Bazel, want daar ga ik volgende week mijn dochter opzoeken. Op vrijdag kom ik terug en dan heb ik het probleem opgelost. Hopelijk. In ieder geval zal ik volgende week de kaft hier afdrukken.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld

Lezers sprokkelen met een inhoudelijk omslag

Uiteraard heb ik mijn meelezers ook hun mening gevraagd over het omslagontwerp. De angst in een Poolse landdag terecht te komen, is mij vreemd. Ik ken mezelf als eigenwijs en eigengereid. Ik heb er geen moeite mee om in een groep van honderd mensen een mening te uiten die 99 aanwezigen tegen de haren instrijkt. Geen moeite klinkt trouwens te stoer. Ik betreur het dat de meerderheid mijn visie niet deelt, maar zeg met Maarten Luther: “hier sta ik, ik kan niet anders”.     
 

Jongensheld Dick Bos
De meelezers vinden het omslag “heel aardig” tot “heel mooi”. Wel ouderwets, iemand moest zelfs denken aan de strips van Dick Bos, een jongensheld uit de jaren zestig. Ik zelf las Ollie B. Bommel en Donald Duck, geen Dick Bos of Kapitein Rob. Mijn hoofdpersoon hield waarschijnlijk wél van echte helden. Zelf was hij dat niet. In heb de ontwerpers gevraagd iedere associatie met heldendom te vermijden en Diederik op de kaft minder macho te maken.
Een meelezer suggereerde dat ik de nostalgische uitstraling heb gewild, maar dat is niet het geval. Kennelijk past ze wel bij het verhaal over een zestiger.
 
Zwijgzame auteur
Op het omslag staat de hoofdpersoon, zijn vrouw en een bankgebouw. Mijn vriend- en schrijfcollega ThomasLindblad is daar mordicus tegen, omdat ik al visualiseer wat de lezer zelf met haar fantasie wil invullen. Zelf is hij uiterst terughoudend in het verschaffen van informatie. Homoseksualiteit speelt in al zijn zes romans een grote rol, maar dit is uit het omslag niet af te leiden. Het beeld is neutraal, de samenvatting algemeen en personalia ontbreken of zijn vaag. Ik vind dat jammer, want veel mensen kennen Lindblad en zouden zijn romans ook daarom willen lezen.  
  
Black Box
Thomas presenteert zijn romans als een intrigerende black box. Ik geloof meer in het etalage-principe. Laat zien wat de lezer voor interessants kan verwachten en leg contact. Misschien kent hij mij al of kent hij de financiële wereld. Daarom druk ik een foto af en noem ik twee werkgevers. Dat maakt nieuwsgierig naar wat ik te vertellen heb via mijn Diederik, de oudere bankmedewerker. Lindblad gelooft er kennelijk in dat een verhaal via een paar lezers viraal kan gaan. Ik ben niet zo optimistisch. Ik vrees dat ik elke lezer moet verleiden. Als ik dat goed doe, sprokkel ik nog een aardig aantal bij elkaar.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld

Schets kaft klaar, ISBN in overweging

De fysieke publicatie van Een kleine promotie nadert met rasse schreden. Het binnenwerk was al klaar en nu heb ik de eerste schets van het omslag gekregen en voor commentaar doorgestuurd aan de meelezers. Maandag stuur ik de ontwerpsters de feedback, de flaptekst en een selfie. Als de kaft klaar is, kan ik rond de tafel met de drukker. Boy, wat zal ik blij zijn om mijn boek te overhandigen aan iedereen die me heeft geholpen. Het was anders een eenzaam avontuur geweest. En natuurlijk zal ik met veel plezier een exemplaar kopen bij bol.com.

 
Britse efficiency
Maar wacht eens: een professioneel boek heeft een ISBN-nummer of correcter: een ISBN wat staat voor International Standard Book Number. De centrale organisatie bevindt zich in Londen, het is een Brits systeem. We schrijven 1965, de computer kwam op en boekhandelsketen WH Smith zag een mogelijkheid om de traffic van boeken een stuk efficiënter te maken. De toenmalige computers hadden weinig geheugenruimte, dus vroeg het boekenconcern een professor om een unieke code te ontwerpen die de relevante informatie van ieder boek kon bevatten. Dit systeem vormt nog steeds in de meeste landen de basis van de boekdistributie, al is geheugenruimte geen issue meer en kun je boeken gewoon bij naam opzoeken.  
  
Duur boekhuis
In Nederland vraag je een ISBN aan bij het Centraal Boekhuis, de organisatie die de boekhandels belevert. Een ISBN is niet gratis. Integendeel: je betaalt euro 102,20 exclusief 21% BTW. Het CB hanteert intern overigens een andere code. Een ISBN betekent niet dat je boek opgenomen is in het distributiesysteem. Daarvoor moet je een extra aanvraag indienen en betalen, per titel en per geleverd exemplaar.
Ik verwacht niet dat er veel exemplaren van mijn roman via de traditionele boekhandel verkocht worden – tenzij ik ze zelf lever. En dan nog: hoewel ik mijn beste krachten als marketeer zal inzetten, is mijn bereik beperkt en zullen de meeste Nederlandstaligen nooit weten dat mijn keigoede roman bestaat. Jammer maar helaas.
  
Omslagschetsen
Een kleine promotie is het eerste boek van mijn Rivierenuitgeverij, maar hopelijk niet het laatste. Ik wil In de schaduw van de Wolkenkrabber weer beschikbaar maken en een bloemlezing van de haiku’s van mijn echtgenote publiceren. Verder heeft een bevriend schrijver interesse getoond.
Het is waarschijnlijk verstandig om professioneel ogend van start te gaan en dus wat geld uit te geven aan een ISBN. Gezien de buikbobbel die ik vorige week meldde, lijken mijn plannen misschien voorbarig. Intussen ben ik ook door een radioloog onderzocht en kankervrij verklaard. De bobbel is een kleine breuk in het buikvlies. De toekomst strekt zich weer voor me uit.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld

Buikbobbel staat bevrijding niet in de weg

Ik hunker naar bevrijding. Een schrijver is altijd een gevangene van zijn boek. Dat geldt in hoge mate voor promovendi, voor wie de dissertatie de ultieme bekwaamheidstoets is. Daarna kan het echte leven beginnen. Maar ook hobbyromanciers zijn in de greep van hun verhaal. Zeker als dat gaat over iemand die is zoals zijzelf.
 
 

 
Acute angst
In mijn geval was, want ik heb met werken niks meer te maken. Ik begon Een kleine promotie toen ik gepensioneerd was. Dat is nu vijf jaar geleden en ik begin te vergeten hoe strak mijn levensritme bepaald werd door mijn werk, dat veertig uur per week opslokte. Plicht was de regel, vrijheid de uitzondering.
De twee andere thema’s van mijn boek, gezondheid en relatie, spelen natuurlijk nog een hoofdrol in mijn leven, al is de acute angst voor kanker voorbij. Die had ik van me afgeschreven, dacht ik.
  
Diederik en ik
Niets bleek minder waar. Een maand geleden voelde ik een bobbel in mijn buik en toen was ik weer één met mijn hoofdpersoon Diederik. Bij hem was de stofwisseling het waarschuwingsteken, maar dat maakt geen verschil. Hij verdrong het probleem, onderdrukte zijn angst en ondernam niets om helderheid te krijgen. Ik deed precies hetzelfde, zij het dat ik al na een maand alarm sloeg. Vanochtend zat ik bij de huisarts, die me geruststelde. Het bobbeltje bestond uit onschuldig littekenweefsel, van kanker was geen sprake. Hij verwees me wel door naar een echoscopist, voor de zekerheid. Zo begon mijn kankeronderzoek ook, maar nu lijkt de zaak duidelijker te liggen. Bovendien werden bij het tweejaarlijkse periodiek bevolkingsonderzoek naar darmkanker geen “kwaadaardigheden” aangetroffen.
  
Omslagschetsen
Natuurlijk staan mij nog allerlei gezondheidsproblemen te wachten, maar die beleef ik anders als het boek af is. Dan begint een nieuwe levensfase met – als  God het wil – de komst van een nieuwe generatie nakomelingen. Ik wil daarvan genieten en dan moet het boek af zijn. Hopelijk krijg ik volgende week de eerste schetsen van het omslag. Ik ga dan ook een ISBN-nummer aanvragen en het zetsel perfectioneren. Met de drukker ben ik al in gesprek. De bevrijding nadert.
   

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld

Kussen leek al op de terugtocht

Voor veel werkende vrouwen zal het een opluchting zijn, het kusverbod. Geen mannelijke collega’s die je drie keer zoenen als je jarig bent. En als het vaccin nog even op zich laat wachten zal zelfs de nieuwjaarsreceptie kusvrij zijn, als die überhaupt wordt georganiseerd.  
 
Niet kusplichtig
Ik ben geen werkende vrouw, maar een mannelijke pensionado. Met kusplicht heb ik niks te maken en vrouwen zoenen an sich vind ik weinig opwindend. Wel mis ik het kussen van mijn geliefden. Behalve mijn vrouw en mijn jongste zoon heb ik al een halfjaar niemand een kus gegeven. Binnen het gezin heb ik een paar keer voorzichtig gehugd, dat is alles. Verder alleen gegroet op afstand, meestal met de handen in namaste en een lichte buiging. Beter dan niks, maar uiterst onbevredigend.
  
Kussende mannen
Dat de oude situatie terugkeert zodra er een vaccin is, betwijfel ik. Het kussen leek toch al op zijn retour. Kussende mannen waren schaars en meestal de zestig gepasseerd. Jonge vrouwen begroetten hun vriendinnen vaak met een hug. De kans is groot dat de kus zich gaat beperken tot de meest intieme verhoudingen, binnen een gezin en tussen geliefden. Met Een kleine promotie ben ik dan redelijk bij de tijd. Op de eerste pagina krijgt de jarige hoofdpersoon twee kussen van een vriend, maar het gaat hier ook om oudere mannen. Op pagina 55 krijgt hij een kus van zijn zoontje en op de pagina’s 158 en 253 kust collega Iris hem, maar dat is pas na hun one night stand. Verder wordt er in mijn roman alleen gezoend binnen het huwelijk.
  
Negatieve aandacht
Ik heb al eerder besloten mijn roman niet aan corona aan te passen. De verleiding om op de actualiteit in te spelen was groot, want mijn boek zou zeker aandacht krijgen. Dat zal Wim Daniëls ook gedacht hebben. Binnen een paar weken produceerde hij Quarantaine. Dit romandebuut kreeg inderdaad publiciteit, maar niet op de gewenste manier. “Flinterdun en oppervlakkig” oordeelde de NRC “en ontstellend stijf geschreven”.
Volgens de krant is voor een echte coronaroman meer tijd nodig. Pas als corona het nieuws niet langer beheerst, is de tijd rijp voor een roman.   

Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)
De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld