Weg naar einde ‘sucks’

Het ziet er naar uit dat ik een drukker heb, Tukkers in Enschede, die veel in China laten doen. Dat boezemt vertrouwen in. De Chinezen zetten allerlei elektronica in elkaar en dat moet heel nauwkeurig gebeuren. Maar wellicht besteedt het gilde kleine oplages (100 stuks) in Nederland uit. Ik zal in elk geval voorbeelden vragen van romans die ze gedrukt hebben.

Wakker liggen
Eindelijk is het moment in zicht dat het fysieke boek af is. Ik zou dus blij moeten zijn, maar in plaats daarvan lig ik ’s nachts piekerend wakker en ben ik somber. Peter Buwalda (Bonita Avenue, 2012) zei ooit in een interview: “Schrijven is vaak een getijdenstroom van haat en zelfvoldaanheid.” Die tevredenheid herinner ik me nog goed. Ik begon te schrijven toen ik door SNS Reaal werd weggestuurd met een onbekend pensioen en vervolgens kennis maakte met de harde, manipulatieve kant van de bankverzekeraar. Op de afdeling communicatie had ik talloze stukken geschreven over hoe normaal menselijk het bedrijf was. En hoe degelijk. Dat bleek allemaal anders te zijn en mijn roman heette dan ook aanvankelijk De leugenfabriek.      

This thing
Terwijl ik nog een juridische strijd voerde, schreef ik 500 woorden per dag. Lachend om mijn eigen leuke vondsten. Op dit moment haat ik het boek en worstel me door het uitgeefproces. “You hit a certain point where you think to yourself, this thing totally sucks,” zegt een overigens weinig bekende auteur op internet. “Is it a wash and I should just give up?”
Zo voel ik me ook, zo zwaar wegen de laatste loodjes. Een collega zegt opbeurend: “Every writer at some point gets fucking tired of what they're working on. What makes a professional writer vs an amateur is they get to work anyway.”
En dat doe ik dan maar, want ik wil professioneel te werk gaan. Leuk is het dus allemaal niet en toch denk ik al aan het volgende romanproject.
Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld 

Eersteling uit de schaduw

Binnenkort verschijnt, deo en corona volente, een heruitgave van In de schaduw van de Wolkenkrabber. Dat was mijn eerste fictionboek, een literaire thriller naar een idee van Cécile Sanders. Toen was zij medeauteur, nu researcher voor het blog over mijn roman Een kleine promotie. In juni 2013 presenteerden Cécile en ik de eerste editie bij Jimmink, de boekhandel van de Rivierenbuurt. In die gerieflijke wijk, bekend van Anne Franks kindertijd, speelt het verhaal zich af.

Boekhandelsboycot
De samenwerking met uitgever Boekscout verliep moeilijk. Allereerst waren correcties niet doorgevoerd, of hadden geleid tot nieuwe fouten. We zeiden daarom spoedig het contract op. Een nieuwe uitgave liet helaas op zich wachten. Weldra was het boek alleen nog incidenteel antiquarisch verkrijgbaar. Dit tot verdriet van Jimmink, die voor een goede prijs gesigneerde exemplaren had verkocht aan buurtbewoners. Zonder dat hij hoefde te investeren in voorraad, want wij leverden de boeken aan. Jimmink betaalde pas na verkoop, maar die verkoop deed hij ook bekwaam. De andere boekhandels boycotten ons boek, omdat Boekscout een lagere boekhandelsmarge hanteerde dan de gebruikelijke 40% van de winkelprijs. Ook dat ontdekten we pas na sluiting van het contract.      

Montere blikken
De eerste editie, waarvan ik één exemplaar heb, ligt voor me op de keukentafel waaraan ik dit blog schrijf. Mijn scènes van In de schaduw schreef ik op mijn werkkamertje, ‘s avonds, want ik werkte nog. Bij bankverzekeraar SNS REAAL, die na talloze reorganisaties door de overheid van de ondergang werd gered. In 2013, hetzelfde jaar waarin In de schaduw verscheen en ik gediagnosticeerd werd met dodelijke darmkanker. Die diagnose was voorbarig: ik heb sindsdien zeven jaar geleefd, waarin ik vijfhonderd kilometer camino de Santiago heb gewandeld en een tweede fiction-boek geschreven. Op de omslagfoto’s van In de schaduw is van mijn ziekte niks te zien: ik kijk net als Cécile monter de wereld in.       

Mossels of kokkels
De confrontatie met een eerder schrijfsel is vaak ontluisterend. Voorzichtig  bekijk ik de titel, de eerste en laatste pagina. Het dreigende In de schaduw van de Wolkenkrabber vind ik een spannende titel voor een thriller die bovendien appelleert aan een iconisch gebouw in de hoofdstad. Het verhaal start visueel, met de dikke Marjan de Vries die voor het raam zit en chocolade zeevruchten eet, mosselen of kokkels, naar gelang de van de Amstel naderende trams links of rechts de Wolkenkrabber passeren. Het verhaal eindigt met het vertrek van de vrouw die Marjan vermoord heeft. Ze loopt de trap en slaat de voordeur dicht, maar haar gastheer kijkt toch even door het raam. Om te controleren of deze gevaarlijke vrouw ook echt het pand verlaten heeft. Niet verkeerd, deze ijkpunten. Ik ben blij dat het boek weer te koop komt.

Het waarom van het schrijversverdriet

Ik heb er verdriet van, dat ik mama mijn roman niet meer kon tonen. Of mee kon geven in de kist, om samen met haar verbrand te worden. “Een kleine promotie” was voor mij en voor haar een belangrijk project. Ook nadat het verhaal door de commerciële uitgevers was afgewezen en kans op roem en geld was vervluchtigd. Een boek blijft belangrijk, ook als de inhoud maar met weinig mensen gedeeld wordt. 

Dom waarom

Schrijfboeken verdiepen zich zelden in het waarom van het schrijven van een boek. Dat ligt voor hand: de aanschaf van een instructie voor schrijvers maakt de vraag irrelevant. De motivatie verschilt ook. Kinderboekenschrijfster Carry Slee vind schrijven “heel fijn” en een verhaal verzinnen ”het leukste wat er is”. Volgens Geertje Couwenbergh maakt schrijven je een gelukkiger mens. Met haar boek ZIN: lust in je leven door schrijven probeert ze daarom ‘het schrijfvuur in ons aan te wakkeren’. IJdelheid en zelfrechtvaardiging kunnen je ook de pen doen opnemen, gezien de titel van Brenda van Es’ Zo doe je dat, je levensverhaal schrijven.    

Zelf doen
De techniek is zover voortgeschreden dat je zelf thuis je verhaal tot e-boek kunt maken. Een fysiek boek drukken op je eigen printertje kan ook, maar dat blijft door het formaat en de binding een rapport of  een proefversie. Het mist wat het echte, compacte boek heeft: gezag. Mijn schoondochter koopt een fysiek boek alleen, nadat ze het op haar reader gelezen heeft en de moeite waard bevonden. Ze bezit dan ook een bibliotheek vol gelezen, maar puntgave boeken.    

Status onzeker
Het is de vraag of het papieren boek zijn traditionele status nog lang behoudt. Mijn zoon, getrouwd met de bibliofiele schoondochter, mijdt fysieke boeken en gooit ze gedachteloos weg. Laatst deed hij een paar meesterwerken bij het oud vuil. Toen ik hem verbijsterd aankeek, zei hij ter verklaring: “Ik heb ze gelezen.’’    

Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)
De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld

Voor mama hoeft het niet meer

Dit blog heeft soms zo’n voorspellend karakter dat het griezelig is. Toen ik op een vrijdag mijn post over een beleggingsconstructie online had gezet, was het te laat om zelf nog de opties te kopen die in waarde zouden stijgen. “Komt maandag wel,” dacht ik. Toen ik na het weekend de opties wilde aanschaffen, was het te laat. Ze waren overnight zover omhoog geschoten, dat er geen winst meer viel te behalen.

   
Voorspellende vingers
Iets soortgelijks gebeurde met de vorige post. Die ging over mijn wens om de roman aan mijn fragiele moeder te overhandigen. Ik schreef over haar lijkkleurige vingers en concludeerde dat het een race met de klok zou worden. Twee dagen later kreeg mama een herseninfarct en blies de laatste adem uit. “Jij kunt in de toekomst kijken,” zegt mijn vrouw Angeline vaak. Het is waar dat ik ontwikkelingen voel aankomen, maar ik heb geen manier gevonden om uit deze gave voordeel te trekken.    
   
Sherry en kaaskoekjes
Mama is dus dood en alles staat in het teken van het  afscheid. Op mijn tafel liggen de rouwkaarten van papa en mijn schoonmoeder. Angeline heeft haar grafrede al klaar. Zij was erg op mijn ouders gesteld, bezocht ze wekelijks, overlegde met de zorg, deed de administratie en zorgde dat er sherry en kaaskoekjes in huis waren. Ik zal haar daarvoor bedanken in mijn speech, die voor de helft klaar is.    
   
Sinterklaas nadert
Er ligt in mijn mailbox een bericht van mijn grafische expert met ingewikkelde vragen over drukspiegels en kleursystemen. Ik zal ze volgende week beantwoorden. De nieuwe deadline voor Een kleine promotie is Sinterklaas. De goed heiligman heeft zich al ingescheept en stoomt op naar Nederland. Ik wil de deadline heel graag halen, ook al hoeft het voor mama niet meer.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld