Waar ik 's nachts van wakker lig

Er zijn dingen waarvan je vindt dat je die anders had moeten doen. Vaak is zo’n mening te danken aan verworven inzichten; je weet wat er fout is gegaan. Soms heb je echter een fout gemaakt die je jezelf nooit vergeeft. 

Hoogmoed

Mijn mislukte dissertatie is een voorbeeld van de eerste groep blunders. Mijn promotor raadde mij aan mijn doctoraalscriptie over de industrialisatie van Den Haag uit te bouwen tot een proefschrift, maar daar zag ik niks in. 

Ik wilde de economische theorie toepassen op twee nieuwe tijdreeksen - de fabriekslijsten van Haarlem en Utrecht - en daarbij gebruikmaken van automatisering. Die stond toen nog in de kinderschoenen en was een oorlogsverklaring aan de gebruiker, terwijl mijn kennis van de economie aangevuld moest worden. Ook zou ik mij in de geschiedenis van twee nieuwe steden moeten verdiepen, want daar wist ik niets van.  

Het was een voorbeeld van ongekende zelfoverschatting. Zelfs als ik een genie was geweest, had ik deze opdracht niet kunnen volbrengen. Ik had ook haast om het binnen drie of vier jaar af te ronden, omdat ik nog meer te doen had in mijn leven. Dit megalomane project met with the failure it deserved. 
Op mijn journalistieke carrière heeft dit overigens geen nadelige gevolgen gehad en dat was mijn belangrijkste droom: journalist worden en vervolgens romanschrijver. Ik lig niet wakker van de mislukking van mijn dissertatie. 

IJskoude rivier
Wat mij wel veel nachtrust kost, is de bijna verdrinking van mijn oudste zoon in de Vecht.  Zoals alle peuters was hij voortdurend afgeleid en wij werden ongeduldig. We liepen dus vooruit, in de mening dat hij zou volgen. Toen ik omkeek zag ik dat hij een cassettebandje aan het afrollen was en zich op anderhalve meter van de ijskoude Vecht bevond. Omdat hij achteruit liep, had hij niet in de gaten dat hij de kade naderde. Gelukkig reageerde hij op mijn verzoek om stil te staan.
Uiteraard stond ik klaar om hem na te springen, maar de rivier was troebel en slechts enkele graden boven nul, zodat ik na vijf minuten vergeefs zoeken ook zelf ten onder zou zijn gegaan.

Volop excuses
Er waren volop excuses, zoals er bij dit soort ongelukken altijd zijn. Mijn schuld was echter duidelijk en daarmee zal ik moeten leven en dat is een stuk moeilijker dan leven met een half voltooid proefschrift. Er gaan jaren voorbij dat ik er niet aan denk, laat staan dat ik uit de slaap wordt gehouden. Maar het bijna ongeluk van mijn oudste zoon laat mij niet los.

(eindredactie: Angeline Jansen)

De eenvoudigste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Open op de klaplijst Reageer als en klik op Naam/URL. Voer je naam in en gebruik als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan gepubliceerd onder jouw naam

Een anonieme maar sterke wrok

Ik kan mensen haten om wat ze mij hebben aangedaan. Die mij hebben gepest en vernederd en mijn schooltijd tot een hel gemaakt. Wat zij precies hebben gedaan ben ik echter vergeten, evenals hoe ze heetten.

Hardnekkig links

Aan de basisschool heb ik alleen maar slechte herinneringen. Ik was voor die tijd een dikkertje en bovendien de kleinste van de klas en dus een voorwerp van pesterijen. Bovendien had ik het gevoel dat ik een mislukkeling was, die ieder jaar bij vergissing overging. Ik had steevast een onvoldoende voor schrijven, omdat ik linkshandig ben, een eigenschap die in de jaren vijftig niet werd onderkend. Mijn trage pogingen om rechts te schrijven, werden gezien als uitingen van onwil en koppigheid, ook als ik even moest nadenken voordat ik met de juiste hand, de rechter, een kruisje sloeg. Dat je hersens anders in elkaar zaten dan bij de meeste mensen, dat was de katholieke broeders onbekend - en mij ook. Nooit kreeg ik plaatjes of stempeltjes, hoe goed ik mijn werk inhoudelijk ook deed.

Juf in de deur
De laatste twee groepen ging ik naar een nieuwe school, die moderner was en waar jongens en meisjes in dezelfde klas zaten. Ook hier vond ik geen enkele aansluiting, zodat ik in de pauze op het muurtje bij de schoolingang zat en een boekje las.
Bovendien werd ik de inzet van een conflict tussen het hoofd van de school en de onderwijzers. Het ene moment zou ik de hoofdrol spelen in de schoolmusical en het volgende moment was ik figurant. Ik werd in de achtste groep (dat heette toen de zesde klas) niet in de VWO-klas toegelaten - de juf stond in de deuropening om mij de doorgang te belemmeren -, zodat ik in de klas die voorbereidde op lagere kantoorbanen terechtkwam. Gelukkig was daar een juffrouw met ambitie die mij bijles gaf, zodat ik uiteindelijk toch toelatingsexamen voor het gymnasium kon doen, op dezelfde school waar mijn broer zat.

Valse start
Mijn gymnasiumloopbaan begon slecht: het eerste jaar ging ik over met twee taken en het tweede sloot ik af met alleen maar onvoldoendes, behalve voor geschiedenis. Daarvoor had ik een acht, een cijfer dat ik sindsdien nooit meer gehaald heb, wat tijdens mijn studie geschiedenis verbazing wekte bij de andere studenten. Zij hadden op hun middelbare school zonder uitzondering voortdurend een acht voor geschiedenis, of hoger. 
Ik moest de tweede klas opnieuw doen, wat mij deze keer geen probleem opleverde. Ik haalde goede punten, kreeg vrienden en werd de langste van mijn nieuwe klas. Eén keer  probeerde iemand mij de pesten, maar met een vuistslag op de kin maakte ik daar een einde aan. De slag was zo hard dat ik ontvelde knokkels had, maar sindsdien werd ik nooit meer geplaagd. Zijn naam ken ik nog.

Blinde haat

Ik heb dus volop reden om te haten en ik voel die haat ook geregeld. Maar tot wie was die haat nou gericht? De ergste kwelgeesten heb ik uit mijn geheugen gewist als oninteressante lui. En met de overige klasgenoten had ik nauwelijks contact. Mijn herinneringen aan school beginnen pas in de tweede klas van het gymnasium toen ik was blijven zitten en een beetje om mij heen begon te kijken.

(eindredactie: Angeline Jansen)

De eenvoudigste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Open op de klaplijst Reageer als en klik op Naam/URL. Voer je naam in en gebruik als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan gepubliceerd onder jouw naam

 

De tropen lokken in de lente

Nu de lente in de lucht zit, moet ik vaak aan de tropen denken. Niet dat ik verwacht dat Global Warming de temperatuur hier tot boven de 40° zal opstuwen; het zijn de zonnige ochtenden vol belofte die mij doen denken aan veel zuidelijker streken. 

Beloftevol
Het meest veelbelovend waren de ochtenden in Indonesië. Ze waren fris maar aangenaam,   zonder een spoor van kou. Een milde ochtendwind vulde de lucht met een paradijselijke geur en hoewel je wist dat binnen 2 uur de zon genadeloos zou schijnen en de hitte niet te harden zou zijn, was het nog niet zover en leek het zelfs onwaarschijnlijk dat het zo ver zou komen. Het was zonnig, maar zoals op veel plaatsen in de tropen was het geen bijzonder mooi weer. Af en toe viel er zelfs een regenbui maar het was warme regen zodat hij nauwelijks verkoelend was. 's Avonds zakte de temperatuur niet merkbaar of wij gingen te vroeg naar bed om voorbereid te zijn op weer een ochtend die zwaar was van geur en beloftes, die niet werden nagekomen.

Geweld
Het ideale weer leerde ik kennen in Mali in West-Afrika. Een brede strook van het land wordt bevloeid door de Niger zodat het daar betrekkelijk groen is, temeer omdat de rivier periodiek overstroomt en het land vlak is. De zware ochtendgeur ontbrak, maar het was stralend weer, een zon scheen iedere dag en de hele dag. De zon beukte net zo genadeloos op ons neer als in Indonesië, maar de lucht was droog, wat het zonnegeweld goed te verdragen maakte. Het was gewoon mooi weer iedere dag, met een welkome afkoeling in de avond, die vroeg viel. Niet dat de inwoners nachtdieren waren, al weet ik dat niet zeker, omdat de verlichting beperkt was tot een olielampje dat sommige mensen met zich mee droegen als ze uitgingen. 

Na de voltooiing van dit blog zie ik dat het weer betrokken is. Het zal waarschijnlijk gaan regenen. We gaan kijken of we aan de Riviera op vakantie kunnen, zon gegarandeerd.

(eindredactie: Cécile Sanders)

De eenvoudigste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Open op de klaplijst Reageer als en klik op Naam/URL. Voer je naam in en gebruik als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan gepubliceerd onder jouw naam

Je moet leven met je plaats in het gezin

Een van de dingen waarmee jonge mensen in het reine moeten komen is hun positie in het gezin. Verzet hiertegen is zinloos. Je wordt geboren als jongste of oudste of ergens daar tussenin en zo sterf je ook. Je weet de volgorde, wie ouder is dan wie, altijd.

 

Middelste
Ik ben zelf geboren twee jaar na mijn oudste broer. Vijf jaar na mij zag mijn jongste broer het levenslicht. Tot hij eindexamen deed, was ik veel met de oudste bezig. Hij wist alles beter. Hij was ook slimmer dan ik. Dat heb ik altijd erkend.
Met de jongste had ik intensief contact toen we allebei kinderen kregen, kort na elkaar. We zijn sindsdien uit elkaar gedreven, waarbij zijn vertrek naar het buitenland niet hielp, maar de oorzaak dieper lag. Dat hij zich niet serieus genomen voelt, dat was het eigenlijke probleem.

Valkuil  
Ik heb zelf drie biologische kinderen, allemaal zoons, net als het gezin waar ik uitkwam. Pas later heeft onze dochter zich als oudste kind toegevoegd.   

Nu blijkt dat de geschiedenis zich herhaalt. Veel jongste kinderen in gezinnen hebben dat gevoel. “Het gaat er niet om dat wij niet aan het woord komen,” zei mijn  jongste zoon. “Het is mijn gevoel dat erkend moet worden." Dat er een hiërarchische structuur bestaat, daar valt niks aan te veranderen. Dat moet erkend worden, dat is het begin van serieus genomen worden.”

(eindredactie: Angeline Jansen)

De eenvoudigste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Open op de klaplijst Reageer als en klik op Naam/URL. Voer je naam in en gebruik als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan gepubliceerd onder jouw naam