Ondanks kankerangst toch hfd 2

Als ik over kanker wilde schrijven, had ik met de angstbeelden van deze week een roman kunnen vullen. Afgelopen donderdag stond het afsluitende gesprek met de chirurg op de agenda. Vijf jaar geleden heeft hij een grote darmtumor bij mij verwijderd. Deze zware ingreep en een intensieve chemotherapie moesten mij weer gezond maken. In een derde van de gevallen komt de ziekte terug binnen vijf jaar. Vergeleken bij de darmkankerpatiënt waren de geallieerde soldaten die onder Duits vuur op de Normandische stranden landden in een comfortabele situatie. Hun overlevingskans lag boven de 90%.

 

Net genoeg gewerkt
Vijf jaar ben ik elk kwartaal gecontroleerd, zodat ik bij recidief snel een levensverlengende behandeling kon krijgen. Genezing was dan een gepasseerd station. In die vijf jaar heb ik regelmatig gehoord van lotgenoten die deze weg naar het kerkhof waren ingeslagen. Uiteraard kwamen zulke ijzingwekkende berichten juist als mijn eigen controle naderde. Iedere keer was ik doodsbang. Hoewel het risico afneemt met de tijd, greep de angst mij deze keer het meest naar de keel. Aan schrijven kwam ik amper toe. Ik kon me net genoeg concentreren om hoofdstuk 2 klaar te maken voor publicatie.    

Drie presentaties
Net als vorige keer zal ik de tekst op drie manieren presenteren. Onder dit blog volgt een fragment dat een indruk geeft van het hoofdstuk. De hele tekst over Diederiks kennismaking met zijn nieuwe baan vind je voorzien van lezersvriendelijke tussenkopjes in een extra blog. Belangstellenden van wie  ik het e-mailadres heb, krijgen de in boekletters gezette wordversie. Ik hoop dat ik daarmee iedereen goed bedien. Veel leesplezier gewenst, ik ga genieten van mijn nieuwe status van gezond mens.

Eerste werkdag en hoeragroep
Het hoofdkantoor ligt gelukkig vlakbij het station. Met grote passen loopt Diederik erheen en stapt de hal binnen. Een groep onbekende collega’s begint luid te applaudisseren. Hij verwacht dat achter hem een Bekende Nederlander is binnengekomen of een personeelslid dat een bankoverval verijdeld heeft. Hij ziet echter alleen de schoonmaker die het bordes heeft geveegd.
De bank is in gedragsnormen pijnlijk egalitair, dat weet hij uit de mission statement die ook in het effectenbedrijf ingelijst aan de muur hing. Toch lijkt het onwaarschijnlijk dat een laag ingeschaalde medewerker applaus krijgt voor een simpele taak die hij dagelijks verricht. Dat mensen van zijn eigen afdeling de ochtendvergadering overslaan om hun nieuwe collega al bij voorbaat toe te juichen ligt evenmin voor de hand. Tijdens de voorgesprekken over zijn komst, was zijn nieuwe chef beleefd geweest, maar niet meer dan dat. De folder die het applauscomité hem overhandigt, maakt een einde aan zijn onzekerheid.
“De financiële sector ligt onder een vergrootglas,” leest Diederik, terwijl hij naar de liftgroep loopt. “Van alle kanten komt kritiek op ons af. Maar wij van Trots op de bank laten ons mooie beroep niet bederven. Wij gaan elke dag enthousiast aan de slag. Dat laten we zien met deze applausactie.”
Terwijl hij naar de lift loopt, klinkt opnieuw applaus. Kennelijk is er weer een werknemer gearriveerd. Gezien het gevorderde tijdstip moeten de leden van dit bizarre welkomstcomité er al een paar uur staan. Diederik is verbaasd over hun enthousiasme – en over hun gebrek aan kritisch vermogen.

Het reactieveld onder dit blog komt tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld. Je kunt me natuurlijk mailen op michiel.nooren@outlook.com