Relax en laat Te grijs zichzelf schrijven

Ik zou graag al aan een nieuwe roman beginnen. Het gepieker en geworstel met Te grijs ben ik ziek en moe. Het leidt alleen maar tot nog meer irrelevante schema’s en nog meer stukken tekst die ik waarschijnlijk later met pijn in het hart moet wissen als uitweidingen zonder functie.
Ik ga over op piecemeal engineering, om Karl Poppers populaire term uit de sixties te gebruiken. Mijn horizon is voortaan een week. Ik hoef alleen elke vrijdag een stuk tekst te nemen dat volgt op het vorige hoofdstuk en dat publiceren. Zo schrijft het verhaal als het ware zichzelf. Ik ga alleen voor Te grijs schrijven als ik een hoofdstuk nodig heb dat nog niet bestaat of niet af is. Ik verwacht die situatie tegen de tijd dat Diederik weer greep krijgt op zijn problemen. Dat gaat nog even duren: vooralsnog zakt hij steeds dieper in de stront.   
 

 
Superduif en Homo Duplex
Het mooiste zou zijn om de vrijgekomen tijd te gebruiken voor een nieuw creatief project. Sommige auteurs werken aan verschillende dingen tegelijk. Esther Gerritsen (Superduif 2010, Dorst 2012, Roxy 2014) vertelde de NRC eerder dit jaar dat ze werkte aan twee filmscenario’s en meeschreef aan een televisieserie.
A. F. Th. van der Heijden schrijft meer romans tegelijk. Hij produceert materiaal voor hele series zoals De Tandeloze tijd en nu Homo duplex. Hij verzamelt de relevante ideeën en teksten in honderden gerubriceerde multomappen: “Ik gooi nooit iets weg. Alles moet op tafel blijven liggen. Er moet een appèl van uitgaan dat zegt: “Hé: ik moet ook nog afgemaakt worden.” De multo’s staan letterlijk op een enorme tafel in zijn royaal bemeten schrijfkamer in Amsterdam Zuid. Op bepaalde momenten ontstaat uit de documentatie een boek.   
   
Relaxed genieten
Van der Heijden werkt zeven uur per dag, op kantoortijden. Dat zou ik ook graag doen. Lekker werken met een keus tussen diverse creatieve deelprojecten. Zoals de zaken er nu bijstaan, heb ik naast de roman een historisch project waarbij ik als vrijwilliger oude tolboeken ontcijfer en inklop. Verder schrijf ik af en toe teksten en doe ik financiële analyse voor een non profit organisatie. Verder brouw ik af en toe bier en speel bas op een laag niveau.
Dit luie leventje qua schrijven zal niet eeuwig duren. Wanneer ik Te grijs moet klaarmaken voor het uitgeverscircuit zal ik alle zeilen moeten bijzetten. Op dit moment hoop ik op inspiratie voor een nieuw verhaal. Misschien moet ik blij zijn dat het nog niet zover is, en relaxed genieten van mijn huidige leventje. Zoals pensionado’s dat hóren te doen.        
Amsterdam Zuid. Op bepaalde momenten ontstaat uit de documentatie een boek.  
  
De baas is heel boos
De beeldverbinding met Berlijn komt moeilijk tot stand, maar dan is het zover. Zoon Sebas verschijnt in beeld en meldt het Grote Nieuws: Renate is zwanger. Hij richt het cameraatje op zijn vriendin en zij toont trots haar blote buik. Daaraan is nog niets te zien, het is pas een paar weken.
“Jullie zijn de eersten die het horen,” zegt Sebas. ”Vanavond gaan we eten bij Renates ouders en dan horen die het ook. Het kan allemaal nog mis gaan en veel mensen wachten drie maanden voor ze het vertellen. Dat kunnen wij niet.”
Dan komt Renate weer in beeld.
”We nemen aan dat het alles goed loopt,” zegt Renate in het Nederlands, want dat heeft ze gestudeerd. Nadat ze haar buik weer heeft bedekt, zegt ze:
“Sebas heeft de hartslag van de baby opgenomen op zijn mobiel.”
En daar verschijnt de mobiel. Sebas houdt hem vlak bij de microfoon, maar het geluid is zwak.
“Ik stuur het geluid wel,” belooft hij. Zijn ouders zijn al gelukkig met het korte ritme dat ze menen te horen. Diederik heeft tranen in zijn ogen en begint een anekdote te vertellen over toen Claudia zwanger was, maar zijn zoon onderbreekt hem.
“Pap, we moeten nu echt naar ons werk. Praat je mama niet de oren van het hoofd? En ga je nu de medische check up doen, dat was je van plan. En mam, heb je een beetje geduld met de aanstaande opa?”
Renate komt weer even in beeld en belooft dat ze goed voor hun kleinkind zal zorgen. Na haar “tot spoedig ziens” en het ”bis bald” van Sebas gaan Claudia en Diederik ieder huns weegs.
Een uur later is Diederik op zijn werk. In een roze waas loopt hij de zaal op. Onmiddellijk komt zijn baas hem tegemoet. Boos is hij, heel boos, dat ziet Diederik.

De complete tekst staat in een apart blog 

Het reactieveld onder dit blog komt tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld. Je kunt me natuurlijk mailen op michiel.nooren@outlook.com