“Ik zal je missen,” zegt Claudia bij het ontwaken en ze knuffelen elkaar langdurig voor zij naar de badkamer gaat. Hij doet goedgeluimd boterhammen in de toaster en laat een stukje roomboter smelten in de pan voor de eieren. Later zal hij er strooikaas op doen, want daar houdt ze van. Maar nu staat ze ineens met een van woede verwrongen gezicht voor hem, de ochtendjas half open.
”Waar heb je de stop van het bad gelaten?” schreeuwt ze. ”Je weet dat ik de trein van kwart over acht moet hebben. We vliegen om twaalf uur!”
Hij loopt mee naar de badkamer waar ze op zoek gaan naar de stop, een regelmatig terugkerend ritueel sinds het stopkettinkje aan het bad is afgebroken. Is de stop achter de wasmachine gevallen? Is hij met de in het bad voorgeweekte kleren ín de wasmachine gedaan? Het is een hele zoekoperatie zo kort voor vertrek.
“Kun je niet voor deze keer een douche nemen?”
Praktische ramp
Zij douchten altijd, tot Sebas geboren werd en de routine ontstond om ’s ochtends met hem te badderen, maar nu is dat voor Claudia geen optie.
“Omdat jij alles kwijt maakt, zeker.”
Uiteindelijk vinden ze de stop in de wasmand en Claudia weet meteen hoe die daar gekomen is. Omdat Diederik voor het baden zijn vuile kleren eerst op de grond gooit en niet meteen in de wasmand.
“Je bent in praktische dingen een ramp,” voegt ze hem toe terwijl ze haar nachthemd uittrekt. Haar buik hangt een beetje en haar dijen hebben putjes. Ze is nog volslank, maar op weg naar dik. Hij heeft erover proberen te praten, over de zakken dropjes en nootjes die altijd helemaal op moeten. Over het tweede, volle bord warm eten. Over het joggen waar het al maanden niet van komt. Zo’n gesprek zal hij niet gauw opnieuw beginnen. Maar het ontbijt, daar was hij aan bezig. Hij ruikt een brandlucht en inderdaad: de boter staat te verbranden en de keuken staat blauw. Hij zet de pan onder de kraan en opent de keukendeur en de ramen in de woonkamer. Zo kan de lucht snel wegtrekken. Gehaast maakt hij de pan schoon en zet hem opnieuw op het vuur, alsof er niks gebeurd is. Boter smelten, eitjes erin, het brood staat al op tafel. De woonkamerramen kunnen wel weer dicht, hij haat koude tocht, vooral ’s ochtends. Dan hoort hij Claudia schreeuwen vanuit de keuken.
“What the fuck is hier gebeurd. Het lijkt wel of er brand geweest is.”
En ze stormt de woonkamer binnen.
“Die ramen zou ik nog maar een uurtje laten openstaan. De stank is niet te harden.”
Opnieuw trekt een ijzige wind door het huis en Diederik vlucht naar de badkamer.
“Je ei ligt in de pan. Dat van mij kan weg, ik ontbijt later wel.”
Samen ontbijten in de kou, dat gaat hem te ver.
Raamkus
Diederik en Claudia fietsen naar het nabijgelegen station, haar koffertje op zijn voorbagagedrager. Ze moeten lang zoeken naar een plek voor de fietsen, zodat ze gelukkig maar kort op het perron hoeven te wachten tot de trein komt. Een van de vriendinnen (2de keer komt) loopt naar de deur lom Claudia te verwelkomen. Ze is slank en draagt een strakke broek en een warme trui over haar blote huid, ziet Diederik als ze Claudia stevig hugt. Vervolgens drukt ze hem tegen zich aan, daarna hugt hij zijn vrouw, kust haar ten afscheid en kijkt hoe ze in de trein verdwijnt om aan het raampje weer te verschijnen. Ze drukt een kus tegen het glas, als een kind. Diederik weet dat zij het gekibbel en gekijf net zo haat als hij. Alleen vindt zij dat Diederik haar geduld tot het uiterste beproeft, het ligt niet aan haar of maar een beetje. Ze heeft op de fiets nog toegegeven dat ze wat minder fel had moeten reageren toen de badstop weg was en de keuken blauw stond. Hij heeft beloofd meer op haar verhalen in te gaan en minder hardop zijn eigen gedachten volgen, twee grieven die ze eerder heeft geuit. Hij zwaait als de trein zich in beweging zet, over twee uur zal Claudia op het vliegveld zijn en aan het eind van de middag zal ze nog haar koffer uitpakken en gaan dineren in Rome.
Diederik en Claudia fietsen naar het nabijgelegen station, haar koffertje op zijn voorbagagedrager. Ze moeten lang zoeken naar een plek voor de fietsen, zodat ze gelukkig maar kort op het perron hoeven te wachten tot de trein komt. Een van de vriendinnen (2de keer komt) loopt naar de deur lom Claudia te verwelkomen. Ze is slank en draagt een strakke broek en een warme trui over haar blote huid, ziet Diederik als ze Claudia stevig hugt. Vervolgens drukt ze hem tegen zich aan, daarna hugt hij zijn vrouw, kust haar ten afscheid en kijkt hoe ze in de trein verdwijnt om aan het raampje weer te verschijnen. Ze drukt een kus tegen het glas, als een kind. Diederik weet dat zij het gekibbel en gekijf net zo haat als hij. Alleen vindt zij dat Diederik haar geduld tot het uiterste beproeft, het ligt niet aan haar of maar een beetje. Ze heeft op de fiets nog toegegeven dat ze wat minder fel had moeten reageren toen de badstop weg was en de keuken blauw stond. Hij heeft beloofd meer op haar verhalen in te gaan en minder hardop zijn eigen gedachten volgen, twee grieven die ze eerder heeft geuit. Hij zwaait als de trein zich in beweging zet, over twee uur zal Claudia op het vliegveld zijn en aan het eind van de middag zal ze nog haar koffer uitpakken en gaan dineren in Rome.
Kille kerken
Wel binnen, want het is regenachtig en fris in de Eeuwige Stad. In al die grote gebouwen moet het zelfs uitgesproken kil zijn, in ruimtes als de Sint Pieter kun je niet een paar kachels bijzetten, dat heeft geen effect.
Hij herinnert zich nog de ijzig koude kerk van zijn jeugd, met de kerst. Soms condenseerde zijn adem en was het of hij rook uitblies, net zoals er uit het wierookvat kwam als de priester het rondzwaaide. Later had hij gelezen dat de rook THC bevatte, het roesmiddel uit wiet. Misschien was het dat, waardoor hij zich door de rook in hoger sferen had gevoeld, geholpen door het kleurige ritueel op het altaar met mannen en jongens in versierde gewaden en het orgel dat soms zo luid speelde dat de grond trilde. Kerken zijn voor hem en Claudia nog altijd spirituele plaatsen, maar het instituut heeft voor hen afgedaan. Dat in zo´n grote organisatie misstanden zoals kindermisbruik voorkomen, hadden ze geaccepteerd. Onacceptabel vinden ze dat de kerk van Rome de slachtoffers blijft afpoeieren en de daders uit de handen van justitie probeert te houden.
“Je zou verwachten dat de paus zijn kerk meedogenloos zou zuiveren van al die onwaardige dienaren. Maar niks daarvan.”
Dat heeft hij de avond tevoren nog tegen Claudia gezegd. Ze keek geïrriteerd op van de bagage die ze op het brede bed had uitgestald.
“Typisch jou om precies op dit moment over zo’n akelige kwestie te beginnen. Ik maak me klaar om te genieten van de schoonheid die de kerk van Rome heeft gecreëerd en jij maakt duidelijk dat achter ieder altaar en elk heiligenbeeld een grijpgrage kinderlokker verstopt zit. Opnieuw een positieve bijdrage aan mijn levensgeluk, Diederik, dank je.”
Ze kreeg snel spijt van haar snibbige opmerking, ze is het tenslotte helemaal met hem eens.
Wel binnen, want het is regenachtig en fris in de Eeuwige Stad. In al die grote gebouwen moet het zelfs uitgesproken kil zijn, in ruimtes als de Sint Pieter kun je niet een paar kachels bijzetten, dat heeft geen effect.
Hij herinnert zich nog de ijzig koude kerk van zijn jeugd, met de kerst. Soms condenseerde zijn adem en was het of hij rook uitblies, net zoals er uit het wierookvat kwam als de priester het rondzwaaide. Later had hij gelezen dat de rook THC bevatte, het roesmiddel uit wiet. Misschien was het dat, waardoor hij zich door de rook in hoger sferen had gevoeld, geholpen door het kleurige ritueel op het altaar met mannen en jongens in versierde gewaden en het orgel dat soms zo luid speelde dat de grond trilde. Kerken zijn voor hem en Claudia nog altijd spirituele plaatsen, maar het instituut heeft voor hen afgedaan. Dat in zo´n grote organisatie misstanden zoals kindermisbruik voorkomen, hadden ze geaccepteerd. Onacceptabel vinden ze dat de kerk van Rome de slachtoffers blijft afpoeieren en de daders uit de handen van justitie probeert te houden.
“Je zou verwachten dat de paus zijn kerk meedogenloos zou zuiveren van al die onwaardige dienaren. Maar niks daarvan.”
Dat heeft hij de avond tevoren nog tegen Claudia gezegd. Ze keek geïrriteerd op van de bagage die ze op het brede bed had uitgestald.
“Typisch jou om precies op dit moment over zo’n akelige kwestie te beginnen. Ik maak me klaar om te genieten van de schoonheid die de kerk van Rome heeft gecreëerd en jij maakt duidelijk dat achter ieder altaar en elk heiligenbeeld een grijpgrage kinderlokker verstopt zit. Opnieuw een positieve bijdrage aan mijn levensgeluk, Diederik, dank je.”
Ze kreeg snel spijt van haar snibbige opmerking, ze is het tenslotte helemaal met hem eens.
Het reactieveld onder dit blog komt
tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen.
Klik de klaplijst achter Reageer
als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld. Je kunt me natuurlijk
mailen op michiel.nooren@outlook.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten