“Jullie zijn de eersten die het horen,” zegt Sebas. ”Vanavond gaan we eten bij Renates ouders en dan horen die het ook. Het kan allemaal nog mis gaan en veel mensen wachten drie maanden voor ze het vertellen. Dat kunnen wij niet.”
Dan komt Renate weer in beeld.
”We nemen aan dat het alles goed loopt,” zegt Renate in het Nederlands, want dat heeft ze gestudeerd, ze vindt Nederland interessant en het was op een tentoonstelling van Nederlandse schilders dat ze elkaar ontmoetten. Sebas was er met een Nederlandse vriend en had met hem uitgebreid besproken hoe leuk hij Renate vond. Dat was toen nog een onbekende vrouw die ze steeds in andere zalen tegenkwamen en die hun taal niet kende. Bij iedere ontmoeting was Sebas enthousiaster geworden, ze was de mooiste vrouw die hij ooit gezien had, ze moest fotomodel zijn, of filmster. Alsof het lot hen stuurde, was zij net als Sebas en zijn vriend op de fiets gekomen, in Berlijn een minder gebruikelijk vervoermiddel dan in Amsterdam. De fiets van Sebas stond zelfs naast de hare. Toen ze opstapte had ze in het Nederlands gezegd:
“Ik dank je voor je complimenten. Ik ben helaas geen beroemd fotomodel, maar ik ben accountmanager op een mediabureau dat veel werkt voor Nederlandse bedrijven.”
Hartritme
Zo was het begonnen en nu was zij in verwachting van haar kind, het kleinkind van Claudia en Diederik. Nadat ze haar buik weer heeft bedekt, zegt ze:
“Sebas heeft de hartslag van de baby opgenomen op zijn mobiel.”
En daar verschijnt de mobiel. Sebas houdt hem vlak bij de microfoon, maar het geluid is zwak.
“Ik stuur het geluid wel,” belooft hij. Zijn ouders zijn al gelukkig met het snelle ritme dat ze menen te horen. Diederik heeft tranen in zijn ogen en begint een anekdote te vertellen over toen Claudia zwanger was, maar zijn zoon onderbreekt hem.
“Pap, we moeten nu echt naar ons werk. Praat je mama niet de oren van het hoofd? En ga je nu de medische check up doen, dat was je van plan. En mam, heb je een beetje geduld met de aanstaande opa?”
Renate komt weer even in beeld en belooft dat ze goed voor hun kleinkind zal zorgen. Na haar “tot spoedig ziens” en het ”bis bald” van Sebas gaan Claudia en Diederik ieder huns weegs.
Zo was het begonnen en nu was zij in verwachting van haar kind, het kleinkind van Claudia en Diederik. Nadat ze haar buik weer heeft bedekt, zegt ze:
“Sebas heeft de hartslag van de baby opgenomen op zijn mobiel.”
En daar verschijnt de mobiel. Sebas houdt hem vlak bij de microfoon, maar het geluid is zwak.
“Ik stuur het geluid wel,” belooft hij. Zijn ouders zijn al gelukkig met het snelle ritme dat ze menen te horen. Diederik heeft tranen in zijn ogen en begint een anekdote te vertellen over toen Claudia zwanger was, maar zijn zoon onderbreekt hem.
“Pap, we moeten nu echt naar ons werk. Praat je mama niet de oren van het hoofd? En ga je nu de medische check up doen, dat was je van plan. En mam, heb je een beetje geduld met de aanstaande opa?”
Renate komt weer even in beeld en belooft dat ze goed voor hun kleinkind zal zorgen. Na haar “tot spoedig ziens” en het ”bis bald” van Sebas gaan Claudia en Diederik ieder huns weegs.
Hypotheekschandaal
Een uur later is Diederik op zijn werk. In een roze waas loopt hij de zaal op. Onmiddellijk komt zijn baas hem tegemoet.
“Waarom ben je er nu pas, waarom laat je niks van je horen? Iris zei dat je misschien ziek was geworden. Zelfs dan moet je het op tijd melden, dat is een kwestie van professionaliteit.”
Boos is hij, heel boos, dat ziet Diederik, maar hij staat in zijn recht.
“Ik luisterde naar de hartslag van mijn kleinkind. Mijn zoon kreeg het bestandje gisteravond laat en we konden het beluisteren voordat hij naar zijn werk ging. De ochtendvergadering was afgelast en er was niets bijzonders in het nieuws.”
Dat schiet bij zijn baas helemaal in het verkeerde keelgat.
“Houd jij het nieuws wel bij? Kijk jij wel eens op internet naar een nieuwssite?” Hij wijst op de oortjes die Diederik nog in heeft. ”De radio had het nieuws ook. Er is tegenwoordig meer dan de dagelijkse courant, Diederik.”
“Sorry, ik denk altijd dat jullie wel bellen als het echt dringend is.”
“We hébben je gebeld. Pak je telefoon en kijk.”
Inderdaad, drie oproepen. Gek dat hij niks gehoord heeft. Of lag de telefoon in een andere kamer. Dan ziet hij dat het geluid uitstaat. Hoe kan dat nou?
“Je vaste nummer hebben we ook gebeld. Er werd niet opgenomen.”
“Dat toestel doet het niet altijd, daar moeten we eens naar kijken. Maar ja, normaal gesproken zijn we goed bereikbaar via onze mobieltjes.”
Niet de meest gelukkige claim in deze situatie. De baas legt met nadruk uit dat bereikbaarheid bij Diederiks werk hoort. Als hij dat onrustig vindt, moet hij een andere betrekking zoeken. Op dat moment wordt de baas zelf opgebeld, door de topman van het hele bedrijf. Ook deze halfgod is boos, merkt hij aan de reactie van zijn chef. Het gesprek is kort. Zich weer tot Diederik wendend, zegt de chef dat ze over een kwartier zullen vergaderen over de publiciteitscrisis.
“Ik hoop dat we dan wél van je rijpe inzichten kunnen profiteren.”
Een uur later is Diederik op zijn werk. In een roze waas loopt hij de zaal op. Onmiddellijk komt zijn baas hem tegemoet.
“Waarom ben je er nu pas, waarom laat je niks van je horen? Iris zei dat je misschien ziek was geworden. Zelfs dan moet je het op tijd melden, dat is een kwestie van professionaliteit.”
Boos is hij, heel boos, dat ziet Diederik, maar hij staat in zijn recht.
“Ik luisterde naar de hartslag van mijn kleinkind. Mijn zoon kreeg het bestandje gisteravond laat en we konden het beluisteren voordat hij naar zijn werk ging. De ochtendvergadering was afgelast en er was niets bijzonders in het nieuws.”
Dat schiet bij zijn baas helemaal in het verkeerde keelgat.
“Houd jij het nieuws wel bij? Kijk jij wel eens op internet naar een nieuwssite?” Hij wijst op de oortjes die Diederik nog in heeft. ”De radio had het nieuws ook. Er is tegenwoordig meer dan de dagelijkse courant, Diederik.”
“Sorry, ik denk altijd dat jullie wel bellen als het echt dringend is.”
“We hébben je gebeld. Pak je telefoon en kijk.”
Inderdaad, drie oproepen. Gek dat hij niks gehoord heeft. Of lag de telefoon in een andere kamer. Dan ziet hij dat het geluid uitstaat. Hoe kan dat nou?
“Je vaste nummer hebben we ook gebeld. Er werd niet opgenomen.”
“Dat toestel doet het niet altijd, daar moeten we eens naar kijken. Maar ja, normaal gesproken zijn we goed bereikbaar via onze mobieltjes.”
Niet de meest gelukkige claim in deze situatie. De baas legt met nadruk uit dat bereikbaarheid bij Diederiks werk hoort. Als hij dat onrustig vindt, moet hij een andere betrekking zoeken. Op dat moment wordt de baas zelf opgebeld, door de topman van het hele bedrijf. Ook deze halfgod is boos, merkt hij aan de reactie van zijn chef. Het gesprek is kort. Zich weer tot Diederik wendend, zegt de chef dat ze over een kwartier zullen vergaderen over de publiciteitscrisis.
“Ik hoop dat we dan wél van je rijpe inzichten kunnen profiteren.”
Gladiatorengroet
De baas is amper weg of Iris loopt langs.
“Niet handig van je, Diederik,” zegt ze in het voorbijgaan. De andere aanwezigen zitten over hun beeldschermen gebogen, alsof de publieke vernedering van hun collega aan hen voorbij is gegaan. En Iris, die haar depressieve dip achter zich heeft gelaten, laat hem nu ook in de steek. Hij zet zijn tas naast een vrij bureau en loopt naar de wc, de impuls om te hollen met moeite bedwingend. Hij gaat zitten en doet zijn broek omlaag, al heeft hij deze keer geen enkele aandrang. Hij huilt net niet, laat apathisch de minuten verstrijken, tot iemand aan de deur rammelt. Hij schrikt op.
“Fuck, de vergadering!”
Hij kamt zijn haar, kijkt zichzelf bemoedigend aan in de spiegel en brengt de gladiatorengroet.
“Morituri te salutant,” zegt hij tegen zichzelf en recht de rug.
Als hij in het vergaderzaaltje arriveert, kan hij met moeite een stoel vinden, zelfs een paar van zijn leeftijdgenoten zijn op het crisisberaad afgekomen. Op het centrale beeldscherm staat het gewraakte nieuwsbericht getiteld: “Ook B-bank in dubieuze hypothekenhandel.”
Iedereen uit zijn verontwaardiging over de manier waarop de media B-bank te kijk zetten. De bewuste nieuwssite is toonaangevend. Er komen al de hele ochtend vragen binnen van sensatiebeluste journalisten en er bellen verontruste klanten. Wat zullen ze antwoorden? Er valt een stilte en Diederik trekt de stoute schoenen aan en zegt: “Als het niet waar is, kunnen we het toch gewoon ontkennen?”
De baas is amper weg of Iris loopt langs.
“Niet handig van je, Diederik,” zegt ze in het voorbijgaan. De andere aanwezigen zitten over hun beeldschermen gebogen, alsof de publieke vernedering van hun collega aan hen voorbij is gegaan. En Iris, die haar depressieve dip achter zich heeft gelaten, laat hem nu ook in de steek. Hij zet zijn tas naast een vrij bureau en loopt naar de wc, de impuls om te hollen met moeite bedwingend. Hij gaat zitten en doet zijn broek omlaag, al heeft hij deze keer geen enkele aandrang. Hij huilt net niet, laat apathisch de minuten verstrijken, tot iemand aan de deur rammelt. Hij schrikt op.
“Fuck, de vergadering!”
Hij kamt zijn haar, kijkt zichzelf bemoedigend aan in de spiegel en brengt de gladiatorengroet.
“Morituri te salutant,” zegt hij tegen zichzelf en recht de rug.
Als hij in het vergaderzaaltje arriveert, kan hij met moeite een stoel vinden, zelfs een paar van zijn leeftijdgenoten zijn op het crisisberaad afgekomen. Op het centrale beeldscherm staat het gewraakte nieuwsbericht getiteld: “Ook B-bank in dubieuze hypothekenhandel.”
Iedereen uit zijn verontwaardiging over de manier waarop de media B-bank te kijk zetten. De bewuste nieuwssite is toonaangevend. Er komen al de hele ochtend vragen binnen van sensatiebeluste journalisten en er bellen verontruste klanten. Wat zullen ze antwoorden? Er valt een stilte en Diederik trekt de stoute schoenen aan en zegt: “Als het niet waar is, kunnen we het toch gewoon ontkennen?”
Ongemakkelijke waarheid
Boy, maakt hij opnieuw een slechte beurt! Iedereen kijkt hem medelijdend aan. Wat de media schrijven is zoals gewoonlijk in essentie waar, dat is nu juist het probleem. Zijn baas legt uit dat B-bank - zonder lidwoord, zoals de huisstijl voorschrijft - natuurlijk haar hypotheken in de vorm van obligaties doorverkoopt aan investeerders over de hele wereld, net als alle banken dat doen.
“We zijn er zelfs heel goed in, hebben er nog niet zo lang geleden een prijs voor gekregen. Natuurlijk geven we op dit moment weinig ruchtbaarheid aan die kant van onze business.”
Diederik snapt het belang van discretie. Sinds de financiële crisis zijn hypotheekobligaties het symbool van alles wat er vies en voos is.
“Hebben we ooit ontkend dat we de afgesloten hypotheken doorverkopen?” vraagt hij. Misschien is dit ook een verkeerde vraag, maar hij wil nu weten hoe de zaak in elkaar steekt, hij zit er niet voor spek en bonen bij. Zijn baas aarzelt.
“Wat is ontkennen? In juridische zin natuurlijk niet, we moeten de verkopen rapporteren in het jaarverslag. Wel is het altijd onze boodschap naar het publiek geweest. Onze oer-Nederlandse B-bank houdt zich verre van het gerommel op de internationale financiële markten.”
Weer een stilte, die opnieuw door Diederik wordt doorbroken.
“Is er iets verkeerds aan wat wij doen?”
Zijn baas ontkent dat stellig.
“Het zijn leningen met gemeentegarantie, onze klanten zijn helaas niet rijk. De pakketten die we doorplaatsen zijn heel degelijk, we verkopen ze wereldwijd aan pensioenfondsen en andere beleggers. Wij smeren niemand waardeloze hypotheken aan van steuntrekkende gettobewoners, zoals Amerikaanse banken hebben gedaan. En zij niet alleen.”
“Maar dan is het toch logisch dat wij discreet zijn over onze hypothekenhandel. We willen gewoon niet met geknoei van anderen worden geassocieerd.”
Vrouwenhoofden met paardenstaarten knikken instemmend, gelaarsde benen bewegen naar een meer ontspannen houding.
Boy, maakt hij opnieuw een slechte beurt! Iedereen kijkt hem medelijdend aan. Wat de media schrijven is zoals gewoonlijk in essentie waar, dat is nu juist het probleem. Zijn baas legt uit dat B-bank - zonder lidwoord, zoals de huisstijl voorschrijft - natuurlijk haar hypotheken in de vorm van obligaties doorverkoopt aan investeerders over de hele wereld, net als alle banken dat doen.
“We zijn er zelfs heel goed in, hebben er nog niet zo lang geleden een prijs voor gekregen. Natuurlijk geven we op dit moment weinig ruchtbaarheid aan die kant van onze business.”
Diederik snapt het belang van discretie. Sinds de financiële crisis zijn hypotheekobligaties het symbool van alles wat er vies en voos is.
“Hebben we ooit ontkend dat we de afgesloten hypotheken doorverkopen?” vraagt hij. Misschien is dit ook een verkeerde vraag, maar hij wil nu weten hoe de zaak in elkaar steekt, hij zit er niet voor spek en bonen bij. Zijn baas aarzelt.
“Wat is ontkennen? In juridische zin natuurlijk niet, we moeten de verkopen rapporteren in het jaarverslag. Wel is het altijd onze boodschap naar het publiek geweest. Onze oer-Nederlandse B-bank houdt zich verre van het gerommel op de internationale financiële markten.”
Weer een stilte, die opnieuw door Diederik wordt doorbroken.
“Is er iets verkeerds aan wat wij doen?”
Zijn baas ontkent dat stellig.
“Het zijn leningen met gemeentegarantie, onze klanten zijn helaas niet rijk. De pakketten die we doorplaatsen zijn heel degelijk, we verkopen ze wereldwijd aan pensioenfondsen en andere beleggers. Wij smeren niemand waardeloze hypotheken aan van steuntrekkende gettobewoners, zoals Amerikaanse banken hebben gedaan. En zij niet alleen.”
“Maar dan is het toch logisch dat wij discreet zijn over onze hypothekenhandel. We willen gewoon niet met geknoei van anderen worden geassocieerd.”
Vrouwenhoofden met paardenstaarten knikken instemmend, gelaarsde benen bewegen naar een meer ontspannen houding.
Hulp van Iris
“Er zou eigenlijk een keurmerk voor hypotheekhandelaren moeten zijn,” zegt Iris bij wijze van grapje en Diederik ziet ineens de oplossing.
“De afgelopen tijd hebben we toch geen hypotheken doorverkocht?”
“Nee,” zegt de baas schamper. “Daar heb jij weer gelijk in. Maar de reden is dat we geen nieuwe hypotheken afsluiten, omdat we onvoldoende geld hebben om leningen aan woningbezitters te verstrekken. Wil je dat aan de grote klok hangen?”
Hij is nog steeds boos omdat Diederik niet in touch was met het nieuws en onbereikbaar bovendien, maar die volgt zijn eigen gedachten over deze interessante communicatie-casus.
“Misschien hadden we wel een andere reden. Kan het niet zo zijn dat we een pauze hebben ingelast omdat we werken aan een plan om de hypotheekhandel transparanter te maken, meer integer?”
“Door een keurmerk in te voeren,” vult Iris aan. De chef laat dit even tot zich doordringen en knikt dan opgelucht.
“Ik stel voor dat Iris en Diederik een opzetje maken voor een persbericht. Dan kan ik dat aan de CEO laten zien.”
“Er zou eigenlijk een keurmerk voor hypotheekhandelaren moeten zijn,” zegt Iris bij wijze van grapje en Diederik ziet ineens de oplossing.
“De afgelopen tijd hebben we toch geen hypotheken doorverkocht?”
“Nee,” zegt de baas schamper. “Daar heb jij weer gelijk in. Maar de reden is dat we geen nieuwe hypotheken afsluiten, omdat we onvoldoende geld hebben om leningen aan woningbezitters te verstrekken. Wil je dat aan de grote klok hangen?”
Hij is nog steeds boos omdat Diederik niet in touch was met het nieuws en onbereikbaar bovendien, maar die volgt zijn eigen gedachten over deze interessante communicatie-casus.
“Misschien hadden we wel een andere reden. Kan het niet zo zijn dat we een pauze hebben ingelast omdat we werken aan een plan om de hypotheekhandel transparanter te maken, meer integer?”
“Door een keurmerk in te voeren,” vult Iris aan. De chef laat dit even tot zich doordringen en knikt dan opgelucht.
“Ik stel voor dat Iris en Diederik een opzetje maken voor een persbericht. Dan kan ik dat aan de CEO laten zien.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten