Telefoondromen, haast en andere valkuilen

Het creatieve proces slingert je heen en weer tussen donkere verslagenheid en hoop op een wonder. Beide extremen probeer ik te vermijden. Meestal lukt dat zo goed, dat ik mijzelf beschouw als evenwichtig. Emotionele uitwassen komen daarom als een verwarrende verrassing. Zo ging afgelopen maandag de telefoon en een onredelijke vreugde overspoelde me. Het moest Van Gennep zijn, die mijn roman geweldig vond en andere gretige uitgevers de pas wilde afsnijden.
Uiteraard was het niet de uitgever, maar de herinnering is volkomen realistisch. Pas sinds een paar dagen besef ik dat het telefoontje nooit heeft plaatsgevonden. Ik herinner me namelijk dat het gesprek binnenkwam op de vaste telefoon in Nederland, terwijl ik direct na het versturen van de mail aan Van Gennep naar Zwitserland ben gekard. Het telefoontje was een droom, maar mijn wilde optimisme was echt.        

Noodgedwongen lui
Ik was overigens heel ontspannen in Zwitserland, “dromerig”, zei mijn vrouw vertederd. Ook al kost het nog wat werk om het manuscript verzendklaar te maken, de scheppende fase heb ik afgerond. Pas door de ontspanning besef ik hoe gespannen ik de afgelopen jaren ben geweest. Een van de grote oorzaken daarvan is deprimerende onmacht. Ik werk ‘s ochtends een paar uur en dat is het. Langer moet ik niet achter de pc zitten, want dan ga ik twijfelen en klungelen. Het nadenken gebeurt onbewust. Werken is optikken wat in mijn geest is ontstaan. Herschrijven doe ik zelden. Toch heb ik een substantiële roman geproduceerd, zeggen de meelezers. Mijn grootste valkuil is ongeduldig doorwerken. Ik ben een luie schrijver en moet daarvan genieten. Dat is heel moeilijk, want ik ben ongeduldig van aard.  

Waarom ook weer
Een andere valkuil is leegte-angst. Ooit is het werk gedaan en wat dan? Voor een belangrijk deel hangt dat af van het doel van mijn romanproject. Als ik geen uitgever vind en in eigen beheer met moeite 200 boeken verkoop, zal ik dan blij zijn, of is het project dan mislukt? Misschien word ik zo gelukkig van het schrijven zelf en het hele groepsproces met de meelezers, dat ik dan opgewekt aan een nieuw boek begin. Ik weet het niet.
Alleen als Te grijs een succes is, hoef ik me geen zorgen te maken over een zwart gat. Dan zal de uitgever zo aandringen op een opvolger dat ik niet kan weigeren. Eind van dit jaar weet ik of die droom is uitgekomen.

Met dank aan Cécile Sanders en Angeline Jansen
De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld.