Hondsvroeg plassen in het ziekenhuis

Half negen in het ziekenhuis! Voor een trage pensionado is dat hondsvroeg. Weliswaar gaat de wekker doordeweeks om kwart over zeven, maar eer ik ontbeten, gebadderd en me aangekleed heb is het negen uur. Ervan uitgaande dat de ringweg rond Amsterdam verstopt is – de kortere route loopt door het autoluwe centrum en is dus uitgesloten – mogen we wel om kwart voor acht de deur uit.

Onvoldoende werkgeheugen
Het was acht uur toen ik in de auto zat. Als passagier, want wegens mijn ziekte rijd ik geen auto meer: ik heb te weinig werkgeheugen over om adequaat te reageren op andere weggebruikers. Mijn vrouw Angeline wist de weg, dus zonder Google Maps reden we naar de ring, die gelukkig rustig was. Een kwartier later – dus op tijd – stonden we voor een groot ziekenhuis.

“Wel sloom dat die oude naam nog op de borden staat,” zei Angeline. Het bleek echter het verkeerde ziekenhuis, het goede was tien minuten rijden verder. Daar waren we dus te laat.  

Blaasecho
Toen we op de juiste afdeling kwamen, refereerde niemand aan de afspraak. Het was er  rustig. Behalve de zuster waren er een moeder en een dochter, van wie er een kennelijk plasproblemen had. Uitzonderlijk, want meestal zitten er mannen, op leeftijd.
De zuster ging mij voor naar de behandelkamer, waar ook een wc was, die automatisch mijn plas onderzocht, ik weet niet waarop. Nadat ze met een echo geconstateerd had dat er “nog veel in mijn blaas zat” wees ze de weg naar het lab. Daar was het een drukte van belang, maar we waren snel aan de beurt.

Luide toon
“Heeft u een identiteitsbewijs?”
Die vraag had ik kunnen verwachten, maar ik kon inderhaast mijn rijbewijs niet vinden.  ‘’Nee.’’
De zuster keek me diep in de ogen en stelde een paar vragen.
“Heeft u de plas?”
Niemand schonk aandacht aan die luid uitgesproken vraag. Ik liet mijn colaflesje zien.
“Dat gooien ze op het lab meteen weg.”
Ze haalde een standaardpotje tevoorschijn.
“Kunt u nog plassen?”
Ze wees aan hoeveel het lab nodig had en dat was geruststellend weinig.  
“De wc is achter in dat gangetje.”
Toen we in de auto zaten, bleek er minder dan een uur te zijn verstreken.
Vóór tienen parkeerde Angeline de auto bij ons huis. De dag strekte zich nog voor me uit, maar ik was al moe. En toen dat blog nog.

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam