Neurologie is een ambachtelijke specialisatie. De arts krabt onder je voeten, vraagt je met de ogen zijn vinger te volgen en beklopt je knie met een nikkelen hamertje. Vervolgens weet hij wat er mis is en waardoor dat komt. Als alles goed gaat, tenminste. Ik heb helaas geen bekende ziekte zoals Parkinson en moest dus gescand worden. Misschien waren er bloedingen of tumoren. Dat bleek niet het geval. Gevraagd of dat goed nieuws was, zei de specialist alleen: “er is wel iets aan de hand”. Mijn angst dat na een eindeloze reeks onderzoeken een obscure ziekte zou worden gevonden waarvoor geen medicijn bestaat, noemde ze “realistisch”.
Hulpbehoevend
Daar stond ik. Als de aftakeling in het huidige tempo doorgaat, ben ik binnen
vijf jaar hulpbehoevend. Ik ben dan 76, terwijl mijn ouders allebei nog fit
waren toen ze ver in de tachtig waren. Daar had ik ook op gerekend, maar helaas:
ik heb maar een handvol jaren en dan is het Schluss.
Kostbare jaren, die ik goed moet besteden. De Duitse schrijver Hermann Hesse (o.a.
Steppenwolf 1927) ziet als een van de weinigen in ouderdom een
volwaardige levensfase met een taak, namelijk “eilanden van vrede” zijn. Dat is
moeilijk, want het verval en de eindigheid van het bestaan veroorzaken bij mij juist
haast en onvrede.
Zonder ventjes
De Amerikaanse schrijver Philip Roth schreef op gevorderde leeftijd Everyman
(2006), over een schilder die constateert dat zijn werk middelmatig is (zoals
mijn schrijfwerk).
Zijn succes bij de vrouwen is ook voorbij, wat hij zeer betreurt, zoals veel
mannelijke auteurs. Wat dat aangaat kun je beter vrouw zijn. Veel vrouwen hebben
geen moeite om afscheid te nemen van verliefdheid en seks. Annemarie Oster
constateert in Mooi geweest (2012) ‘Mensen van mijn leeftijd met de
lente in hun hoofd’, daar kun je maar beter met een boog omheen lopen.’ En Helga
Ruebsamen (o.a. Op Scheveningen 1988) laat een van haar oude weduwes
tevreden rijmen: ‘Heerlijk hè, zo zonder ventjes. Lekker rustig en toch de
centjes.’
De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het
reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen.
Klik de klaplijst achter Reageer
als open en klik op Naam/URL.
Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Vreemd genoeg komt jouw naam dan
in het reactieveld
Het geeft te denken. Een eiland van vrede zijn bijvoorbeeld. Voor wie? Voor jezelf, voor anderen en hoe dan? En wellicht ook: hoezo dan? De medische stand weet niet alles en ze weten ook niet hoe een proces verloopt. Jezelf bij de hand nemen en de ander vragen een hand toe te steken. Het zij zo.
BeantwoordenVerwijderen