Niet alleen in Oekraïne vallen bommen. Ook in Nederland en wel in de Amsterdamse Rivierenbuurt waar ik woon. Het is geen gewone bom, maar hij heeft dezelfde ontwrichtende kracht. Het betreft mijn verwijzing naar de neuroloog wegens “Parkinsonachtige klachten”. Als ik trillerige spasmen had, was de zaak helemaal duidelijk. Die heb ik niet. Wel is mijn evenwicht slecht, praat ik langzaam en reageer ik traag. Dat is allemaal ongemerkt erger geworden en dat klopt, want Parkinson is een progressieve ziekte.
Veel is onduidelijk en er is nog geen diagnose, maar dat ik vroeg verouder is there for all to see. Er ligt een schaduw over mijn toekomst en wat erger is: over de toekomst van mijn geliefden. Zij zullen een medicijnafhankelijke echtgenoot, vader c.q. vriend hebben die in het medisch circuit zit met de deprimerende afwisseling van hoopgevend en neerdrukkend nieuws.
Voor veel leeftijdsgenoten is dit niets nieuws, maar mijn achtergrond deed
anders verwachten. Mijn ouders waren ver in de tachtig toen ze voor het eerst
een ziekenhuis als patiënt betraden en niet als bezoeker. Op mijn leeftijd, 71,
meende ik nog vele gezonde jaren voor me te hebben. Misschien bestaan er effectieve
medicijnen voor mijn aandoening.
Vermanend vonnis
Uiteraard hebben romanciers het ziektethema opgepakt. Jan Wolkers beschrijft
de dodelijke kanker van zijn geliefde in Turks fruit (1969). In De
dag dat ik mijn naam veranderde (2021) van Bibi Dumon Takis is de
hoofdpersoon aanwezig bij de diagnose van haar zus. “U zult dit niet overleven,”
zegt de specialist plompverloren. Het heeft iets van een dienstaanwijzing. Next
stop: UMC Central Station, end of this train. En dan de vermaning: Denkt
u bij het verlaten van de trein aan uw eigendommen?
Untermensch
Toepasselijker in medisch zin is Het uur van de specialisten (2019)
van Barbara Zoeke. Na een val blijkt de hoofdpersoon een progressieve
spierziekte te hebben. Tijdens de experimentele therapie beseft de succesvolle
man dat hij er uitziet als een wrak. “Ongeschikt als volksgenoot. Ongeschikt
voor de eindzege,” denkt hij, want Hitler is aan de macht en wil af van zwakke
en zieke volksgenoten. Het “euthanasieprogramma” van de Nazi’s lijkt het
eigenlijke onderwerp van het verhaal.
Het woord euthanasie roept de vraag op, of ik het hele proces van aftakeling
wil doormaken. Die vraag kan ik niet beantwoorden vóór ik weet wat ik heb en
wat mijn prognose is. Dat duurt nog wel even en tot die tijd neem ik het ervan.
Vier weken weg met de caravan en er getuige van zijn dat kleindochter Vera haar
eerste pasjes zet. En dan, eind juli, weet ik meer over mijn aandoening.
Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)
De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het
reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen.
Klik de klaplijst achter Reageer
als open en klik op Naam/URL.
Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld
Geen opmerkingen:
Een reactie posten