van efficiency. Ik heb de mogelijkheden van een bepaalde app slechts minimaal benut, als de programmatuur nog verder verbeterd wordt en opgetuigd met nog meer mogelijkheden. En wel op zo’n manier, dat ik uren kwijt ben om uit te vinden hoe ik de basale handelingen kan verrichten die ik nodig heb. En waarvoor de oude versie prima voldeed, maar die ik nu opnieuw moet leren.
In mijn roman Een kleine promotie is de IT op zijn nieuwe afdeling een van de redenen dat de hoofdpersoon Diederik in depressie raakt. Hij voelt een enorme werkdruk, maar wordt voortdurend lamgelegd door onbegrijpelijke grillen van de computer. Nu eens wordt zijn pin afgekeurd, zodat hij opnieuw moet opstarten in de hoop dat de pc de tweede keer zijn bezwaren opzij zet. Als hij eindelijk ingelogd is, heeft hij een toegangscertificaat nodig en dat ontbreekt, zegt de computer. Na enig zoekwerk ontdekt hij dat hij er wel een heeft. Twee zelfs. Misschien is dat het probleem, denkt hij, maar de helpdesk negeert zijn mededeling en vraagt alleen of hij opnieuw wil opstarten. Kennelijk helpt het dat er een expert meekijkt, want nu loopt alles soepel. Gevraagd om een verklaring weet de automatiseerder alleen te melden dat het systeem wel eens “bokkig” is, maar dat het “meestal uiteindelijk goed gaat.” Zoals veel in mijn boek is dit meerdere malen echt gebeurd, al ben ik in de werkelijkheid niet depressief geworden.
Illusionaire
expertise
Jongere mensen maken zich
niet druk over de grillen van het systeem. “Niemand kent meer het hele traject,”
zei een filosofiestudent die IT-advies gaf om zijn dure motorfiets te betalen.
“Best zorgwekkend”. Hij leefde ermee, net als met het feit dat kennis niet
accumuleert. Als ik mijn zoons iets vraag, stellen ze meteen een tegenvraag:
“Heb je het probleem al gegoogeld?” Als ik zeg dat ik daar bot ving, zeggen ze
dat ze eens zullen kijken.
Zelfs als het programma’s betreft waarmee ze dagelijks werken, hebben ze niet
de illusie dat ze deskundig zijn. Van een schrijfmachine kun je alles weten,
van een auto het voornaamste. Een computersysteem blijft altijd een black box, dat moet je accepteren.
Twee
dingen duidelijk
De ouderdom komt met
gebreken, zoals minder zicht en minder motoriek. Aangezien de meeste ouderen
genoeg hebben aan mailen en bestellen bij de plaatselijke supermarkt, zou ik
een computer willen maken die alleen dat kan. Een basiscomputer met een aan-uitschakelaar,
die je om moet zetten. Ik ontvouwde mijn plan in de vriendenkring en kreeg een afwijzende,
bijna medelijdende reactie. Ben ik nou slim, of zijn jullie nou zo dom, vroeg
ik me (met Louis van Gaal) af.
Dom of niet, ik ben conservatief van aard. Daarin sta ik niet alleen, zo blijkt
uit de roman Visser (2008) van Rob
van Essen. Geschiedenisleraar Jacob en leerling Clarissa zitten in zijn Saab:
In
een van de zakken van zijn colbert gaat zijn mobieltje. Hij wacht rustig tot
het geluid ophoudt.
“Saaie ringtoon,” zegt Clarissa. “Gewoon van een telefoontoestel.’‘
“Het is toch ook een telefoon,” zegt Jacob.
Met dank aan Cécile Sanders (research)
en Angeline Jansen (eindredactie)
De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld
Geen opmerkingen:
Een reactie posten