Natuurlijk
wist ik dat het een bijzondere nacht zou worden. Kleindochter Vera zou voor het
eerst in haar leven bij “vreemden” slapen, althans buitenshuis en zonder haar
moeder. Een mijlpaal voor de ouders, die na zeven maanden eindelijk ongestoord
uit konden gaan en uit konden slapen. Maar dat ík op mijn zeventigste nog zo’n
geluk zou kennen, dat had ik nooit verwacht.
Tot middernacht had ”Veertje” goed geslapen in het bedje waar ook haar oma in heeft gelegen. Toen ontwaakte ze en werd verschoond en gevoed. Ze was in een prima humeur, tot ze haar bedje weer zag. Ze zette een allesdoordringende keel op en werd pas rustig toen wij haar in bed namen. Eerst lag ze op oma’s borst, toen tussen de grootouders in. Beide beviel haar prima en zo lag ik daar, met een tevreden brommend en beweeglijk hummeltje in mijn rug. Ik had een flanellen pyjama aangedaan omdat ik verwachtte dat ik er vaak uit zou moeten om flesjes op te warmen en andere zorgtaken te vervullen. Dat maakte het bijzonder, want ik draag alleen nog een pyjama in de caravan. Tegelijk maakte het indirecte ervan de aanraking natuurlijk, vanzelfsprekend. In halfslaap liet ik de lange uren van de nacht voorbijtrekken en was gelukkig.
Metamorfose
De bijzondere en
ingrijpende gelukservaringen heb ik allemaal al meegemaakt: verliefdheid,
vriendschap, de komst van kinderen en het eerste kleinkind. Dacht ik, tot die
vreemde nacht met mijn kleinkind.
Er is weinig over geschreven, dat geluk op latere leeftijd. Dimitri Verhulst
laat zijn hoofdpersoon (De laatkomer,
2013) dementie voorwenden om aan zijn dominante echtgenote te ontkomen.
Uiteindelijk komt hij in het gekkenhuis de liefde van zijn leven tegen. Daar
hebben we dus het geluk op latere leeftijd. Helaas is zijn beminde echt dement,
zodat ze zijn avances niet kan beantwoorden.
Vers van de pers (juli 2021) is Strijd en
metamorfose van een vrouw van de Fransman Edouard Louis. Hij beschrijft hoe
zijn moeder, net als veel eerder haar homoseksuele zoon, aan haar bekrompen
arbeidersmilieu ontsnapt door te scheiden en vanuit haar Noord Franse dorp naar
Parijs te verhuizen. “Je hele lichaam veranderde,” constateert haar zoon. “Je
somberheid verdween.”
Verrassingen
Ik zal niet zeggen dat
het beste er nog aankomt, want toenemend ongemak en verlies van functies zijn
feiten. Wél zullen er nog steeds prettige verrassingen zijn, daar heeft de
wonderlijke nacht met Vera me van overtuigd.
Met dank aan Cécile Sanders (research)
en Angeline Jansen (eindredactie)
De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld
Geen opmerkingen:
Een reactie posten