Kort verhaal heeft smalle basis

Ook in het buitenland ontdekken lezers dat hun oude en dierbare boeken onverkoopbaar zijn. Gelukkig zijn er net als hier boekenruilen, zoals die onder een oude boerderijpoort in een Duits dorpje bij Kassel. Onder het gaan pakte ik Im Sommerwind mee. Die schönsten Liebesgeschichten für heisse Tage, luidde de wervende ondertitel, afgedrukt op een blauwige plaat van een tijdloos stel op het strand. Tijdloos, want de meeste schrijvers die met hun korte verhalen de 535 pagina’s vullen, zijn reeds lang overleden, soms op hoge leeftijd.

Hete dagen waren er niet, maar ik had deste meer behoefte aan overvloedig, laagdrempelig leesvoer voor de vele uren dat we wegens regen in onze Wohnwagen doorbrachten.       

Terugdeinzen
Zinnenprikkelend bleken de verhalen niet, het eerste gaat bijvoorbeeld over een meisje dat op het laatste moment terugdeinst voor de daad. Laagdrempelig evenmin, de auteurslijst had me moeten waarschuwen. De Duits schrijvende Ludwig Thoma (Der heilige Hies, 1904) en Christine Nöstlinger (kinderboeken, nu bejaard) zeggen me weinig, maar van Heinrich Böll (Billard um halb Zehn, 1959), Scott Fitzgerald (The great Gatsby, 1925), Truman Capote  (In cold blood, 1966) Gabriel Marquez (100 jaar eenzaamheid, 1967) weet ik dat ze inhoudelijke zwaargewichten zijn, ook al hebben ze in dit geval maar enkele pagina’s voor hun gedachtenspinsels.

Het zijn substantiële verhalen, stuk voor stuk, maar ik ben ze allemaal vergeten, op het eerste na. Mijn researcher, die veel “KV” leest, is hetzelfde opgevallen. ”Ik denk dat je ze eigenlijk mondjesmaat tot je moet nemen,” schrijft ze. ” Omdat er vaak veel meer in staat dan je zo op het eerste oog leest. Een kort verhaal vereist een geconcentreerde manier van schrijven maar ook van lezen.”

Brakke Hond
Mondjesmaat lezen, dat gebeurde vroeger vanzelf toen je in krant of blad een kort verhaal las. Maar de tegenwoordige massamedia publiceren weinig verhalen en de literaire bladen zijn klein en vaak obscuur. De Revisor ken ik van naam, maar van Bunker Hill, De Dietsche Warande of De Brakke Hond heb ik nimmer gehoord. Het korte verhaal heeft in Nederland een smal platform.
Dat is in het Engelse taalgebied gunstiger. Succes, viraal gaan, betekent daar miljoenen lezers, zoals Kirsten Rouian ontdekte toen haar openhartige datingverhaal Cat person als een lopend vuur rondging. Ze kreeg meteen een aantrekkelijk boekencontract. Cat person telt twintig pagina’s (ruim 7000 woorden) en voelt aan als een beknopte roman.
Ultra kort is Doctorstitel van Lydia Davis.
Al die jaren dacht ik dat ik een doctorstitel had. Maar ik heb geen doctorstitel.
De meningen over dit tweeregelige werkstuk zijn verdeeld. Je kunt zeggen dat het volop ruimte laat voor de fantasie van de lezer. Of dat het een samenvatting is en het echte verhaal nog gecreëerd moet worden. Het is gemakkelijk te onthouden, dat is zeker.

Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld