IJdelheid is een van de vele redenen om een boek te schrijven. Schrijver zijn, geeft status. Een andere belangrijke motivatie is de behoefte misverstanden recht te zetten. Een voorbeeld van dat laatste is Lijden in stilte (2018) van Annemarie Ongolesono. Ik kreeg het boek toegestuurd als proeve van bekwaamheid van Boekengilde in Enschede. Ongolesono’s autobiografie zag er prima uit en ik liet het gilde prompt honderd exemplaren drukken van mijn oudere werknemer-roman Een kleine promotie.
Koude
kikkerlandje
Ik liet Ongolesono’s
boekje lang slingeren, maar steeds trok de coverfoto van een Aziatische vrouw
mijn aandacht. Only one way
to find out. Het
bleek te gaan over een Surinaamse vrouw die een restaurant dreef, Jawa City in
Almere. Zij vertelt in 150 pagina’s over haar kindertijd in het warme Suriname
en haar leven tot nu toe, in ons “koude kikkerlandje”. Het is vooral in
Nederland dat ze geleden heeft. In stilte of althans zonder het gevoel gehoord
te worden, vandaar het boek. De structuur kon beter, maar ze vertelt haar
verhaal voortreffelijk, wat een aanzienlijke prestatie is.
Serieus
maar onwetend
De coverfoto laat er geen
twijfel aan bestaan dat Ongolesono serieus genomen wil worden. Als geslaagd
zakenvrouw en als liefhebbende opvoeder. Ik had moeder willen zeggen, maar in
de Surinaamse cultuur liggen zaken ingewikkelder dan ik gewend ben. Haar eigen
kinderen voedt ze niet allemaal op, maar ze neemt wel een nichtje onder haar
hoede. En daar gaat het mis, want Ongolesono’s partner misbruikt het meisje,
wat ze pas ontdekt als de politie wordt getipt door haar broer en hem
arresteert. Na het uitzitten van zijn straf neemt Ongolesono de man weer in
huis, dit tot verbijstering van haar familie, die er de bevestiging in ziet van
hun vermoeden, dat de pleegmoeder minder onwetend was dan ze zegt.
Rem op
weten
Met het boek wil de
schrijfster duidelijk maken dat ze echt van niks wist, ondanks dat ze boeken
over ontucht las in de maanden vóór de arrestatie. Ik denk dat die machteloze
poging om haar onwetendheid aan te tonen mijn medelijden wekte. Ik schreef haar
een troostende brief, waarin ik betoogde dat ’weten’ een moeilijk begrip is,
als je van je partner houdt, hem vertrouwt en van hem afhankelijk bent. Bewust
weten zou betekenen dat je alles kwijt raakt: je partner, je familie, je huis
en je inkomen. Bovendien liggen de zaken ingewikkeld door de nauwe band tussen
dader en slachtoffer, dat er vaak het beste van maakte en naar haar tante onduidelijk
was. Al die omstandigheden vertroebelen het zicht en daarmee de schuld van het niet
gemerkt hebben, schrijf ik aan mevrouw Ongolesono. “Ik vrees dat er nog genoeg
wroeging overblijft,” voeg ik daaraan toe.
De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld
Geen opmerkingen:
Een reactie posten