Er zijn ongetwijfeld in het boekenvak experts die de reacties op een publicatie redelijk kunnen voorspellen. Zelf blijf ik me verbazen. Mijn roman Een kleine promotie is in wezen een schurkenroman. Hoofdpersoon Diederik en zijn bankcollega Iris helpen het Nederlandse publiek voor honderden euro’s per persoon op te lichten door de gang van zaken te rooskleurig voor te stellen. Mede door hun werk kan de B-bank doorgaan met verlies lijden. Leveranciers en de overheid betalen de rekening, wat voor het publiek onder andere betekent nog minder woningbouw en langere wachttijden in de zorg. Het geld voor riante bestuurdersvergoedingen en domme investeringen moet tenslotte ergens vandaan komen.
Illegaal genezen
Achteraf begrijp ik dat iedereen verwacht dat bankmensen hun tijd besteden aan leugens en oplichting. Wat dat betreft is de reputatie van de financiële sector bijna net zo slecht als van de journalistiek. Ik heb in beide bedrijfstakken gewerkt en heel wat verjaardagen meegemaakt waarin mijn branche werd afgekamd. Toch kwam het voor mij als een schok dat het gedeelte in het boek over de volstrekt immorele bankierseed voor zoete koek door mijn lezers werd geslikt.
Verbazender vond ik de reactie op het effectieve kankermedicijn dat de zoon van de hoofdpersoon ontwikkelt. Dat wordt illegaal beproefd op een ongeneeslijk zieke Afrikaan, die dankzij dit middel weer fluitend zijn bestaan oppakt. Geen lezer die daar blijdschap over uitte. De genezing is immers in strijd met de wet.
Trots op
Oberammergau
Onverwacht was ook de
veroordeling van de hoofdpersoon als een depressieve slappeling. Komaan! De man houdt
zijn baan als oudere werknemer bij een noodlijdend bedrijf, in een situatie
waarin zijn ervaring en normen niet tellen. Hij is in overlevingstand en heeft
zijn trots opzij gezet. Gebruikelijk, maar voor sommigen onvergeeflijk.
Ik had daar weinig begrip voor, tot ik vanochtend terugdacht aan een boek over
een man in een concentratiekamp. Hij is volkomen overgeleverd aan de Nazi’s,
maar heeft één keer op het bevel “Ein Lied!” meegezongen met een Engelstalige
compositie.
“We’ll go to Oberammergau,” brulden ze, hoewel Engels een verboden taal was en ze
geen enkele zeggenschap hadden over waar ze heen gingen. De bewakers hadden
niets door en de verwachte straffen bleven uit. Toch was de bevrediging groot,
ook decennia na de bevrijding. Met het lied bewezen de gedetineerden dat ze nog
altijd mensen waren met een eigen wil.
De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld
Geen opmerkingen:
Een reactie posten