De lekke band, meteen na vertrek, had een waarschuwing moeten zijn dat de reis naar Zwitserland moeizaam zou verlopen. Terwijl het allemaal zo simpel had geleken. Opnieuw naar de Blüemlisch Alp-berghut klimmen en daar overnachten, vervolgens mijn dochter in Bazel bezoeken en met haar bij het Paul Klee-museum het schilderij bekijken dat deze week centraal zou staan in het blog.
Geïnspireerde
Dodo
In de redactie van Dodo, het schrijversblad voor de omroep,
zat iemand die alles van zijn personages wist, ook details die in het verhaal
geen rol speelden. Ik was stinkend jaloers op hem. Ik wist net genoeg om een
verhaal te schrijven, meer inspiratie had ik niet. Dat gold voor de drie hoofdpersonen
in In de schaduw van de Wolkenkrabber
en ook voor de twee hoofdpersonen van Een kleine promotie. Maar plotseling, een jaar na voltooiing van het manuscript,
begreep ik ineens wat bij Diederik en Claudia aan de muur van de woonkamer
hing: het hierboven afgebeelde Burg und
Sonne van Paul Klee. Het boek was toen al gedrukt, maar deze ontdekking
bewees dat ik meer was dan een schepper van typetjes. Dat ik levende mensen had
geschapen.
De bergtocht was een ramp. Op de uitputtende weg omhoog gleed ik uit en moest uit een machteloze positie overeind geholpen worden. Tijdens de afdaling kreeg ik op een steil stuk een paniekaanval en kon alleen centimeter voor centimeter bevend omlaag kruipen. Ik was zo meelijwekkend dat een mede-daler mijn rugzak overnam.
Het bezoek aan het Paul Klee Zentrum verliep eveneens dramatisch. Wegens het
kleurverschil tussen de afbeeldingen op internet wilde ik het schilderij in het
echt zien, voor ik erover schreef. Dus ik, met vrouw en dochter, van Bazel naar
Bern. Door Strassenarbeiten en een
ongeluk werd dat een lange tocht. In het Zentrum hingen bijna alleen etsen en
tekeningen. De huidige selectie van ten toon gestelde werken bevatte maar een
paar schilderijen. Burg und Sonne was
daar niet bij, het museum had zelfs geen poster van dit beroemde werk.
Ooit succesvol
Overbodig te melden dat files
de terugweg naar Bazel flink vertraagden en ik de lift moest nemen naar de flat
van mijn dochter, omdat trappen lopen te pijnlijk was. Toch krijg ik bij het
schrijven van deze post een tevreden gevoel. Het feit blijft dat Diederik een
vrolijk schilderij in de woonkamer had ophangen. Klees schilderij herinnert mij
eraan dat hij vóór zijn kleine promotie een positieve en succesvolle man was. Maatschappelijk
succes is voor hem als pensionado onwaarschijnlijk, maar positief wordt hij
weer.
De simpelste manier om te reageren
is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het
reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen.
Klik de klaplijst achter Reageer
als open en klik op Naam/URL.
Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het
reactieveld
Geen opmerkingen:
Een reactie posten