De week begon
met de mededeling dat een goede vriend van de Wereldomroep ernstig ziek is en
dat “bezoek er niet meer in zit”. Hij wil niemand zien behalve zijn naaste
familie, omdat hij te zwak is en/of uit trots. Hem kennende speelt dat laatste ook
een rol. Tot de diagnose was hij altijd gezond. Ik zal bij de kist afscheid
moeten nemen. Met 83 was hij veruit de oudste van mijn vrienden. Alsnog zijn
het Shapes of things to come, zoals
de Yarbirds zongen. Zo was ik zelf bijna aan kanker overleden. Uit het feit dat
je nu post 250 van dit blog aan het lezen bent, moge blijken dat mijn dubbeltje
de goede kant uit is gevallen.
Regenboog
voor Mulisch
Uit beroepsdeformatie
ga je dan denken aan de sterfscènes in je boeken. De thriller In de schaduw van de Wolkenkrabber eindigt
met de verdrinking van de hoofdpersoon Marjan de Vries in de Amstel, bij de
aanlegplaats waar de begrafenisboot van schrijver Harry Mulisch afmeerde, onder
de kleurige stralen van een regenboog.
Of het centrale personage Diederik in Een
kleine promotie zijn kanker overleeft, is een open vraag. In ieder geval
verwacht zijn vrouw Claudia dat hij het zwaar krijgt, gezien haar motivatie om
terug te keren: “Als jij door de hel moet, ga ik met je mee”.
Treurige uitvaart
Duidelijk is het lot van
de vriend wiens sobere uitvaart wordt beschreven. Hij laat geen vrouw na, “die
af en toe huilt en dan een troostende arm om zich heen krijgt van een boomlange
zoon”. Geen dochter dus die haar een tissue aanreikt. In het betonnige
rouwcentrum zijn alleen een buurvrouw en oude vrienden die nu gezeten burgers
zijn: “Wetenschappers, ambtenaren, journalisten, mensen met interessante banen
kortom, met goede salarissen, gerieflijke huizen en kinderen die dezelfde weg
zijn opgegaan”.
Ex-chef
In de loop van de tijd hadden
deze vrienden hun minder succesvolle compaan uit het oog verloren. Zelfs toen ze
door toeval ontdekten dat hij een dodelijke ziekte had, hebben zij weinig actie
ondernomen en daar hebben ze nu berouw over. Dat heb ik niet met betrekking tot
mijn voormalige radiochef. Integendeel: we zagen elkaar niet vaak, maar wel regelmatig
en recentelijk stuurde hij me bijna wekelijks mails over mijn blog, waarop ik
altijd antwoordde. Des te treuriger is het, dat ik bij leven geen afscheid van
hem kan nemen.
De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld
Geen opmerkingen:
Een reactie posten