Even dacht ik dat ik God was

Ik voelde me deze week een God in het diepst van mijn gedachten. Allerlei bijzonderheden over Manuela werden mij onthuld, ik hoefde ze alleen maar op te schrijven. Een God was ik die een mens schiep. Niet de eerste, ook niet de tweede, maar alsnog een nieuwe persoon, zoals ik voor Een kleine promotie Diederik, Claudia en Iris tot leven riep en – samen met Cécile Sanders – Marjan de Vries van In de schaduw van de Wolkenkrabber.

Afbeeldingsverbod
Scheppen is een goddelijke daad en daarom in verschillende culturen ingeperkt. Het Christendom in het Byzantijnse rijk kende een verbod op het afbeelden van personen, net als de Soenitische Islam. In eigen land hadden we in 1566 een heuse Beeldenstorm.

Strikt genomen vallen ook fotograferen en filmen onder de scheppende activiteiten, omdat zij tweedimensionale interpretaties zijn van de driedimensionale schepping. In Zuid-Afrika was televisie daarom lange tijd verboden. De voordelen van de moderne weergavetechnieken zijn echter zo groot, dat geen serieuze regering ze nog probeert tegen te houden.    

Snuggere dertiger
Wat heeft mijn goddelijke moment je nu concreet opgeleverd qua Manuela, zal de lezer na deze historische uiteenzetting willen weten. Welaan: ik zag mijn nieuwe romanfiguur ineens voor me, een succesvolle dertiger die in een dure bolide rondrijdt. Ze heeft jarenlang richtingloos geklungeld, op school en op werk, tot ze op een effectenbedrijf door haar senior bij de les werd gehaald. Ze was toch snugger en kon goed rekenen? Dan kon ze daar beter iets mee doen, voor het bedrijf en voor zichzelf. Dat ze er allochtoon uitzag, was geen excuus. Maar, dat begreep ik ineens, er was een probleem met haar adoptieouders en dat had haar op achterstand gezet. En zo schreef ik het volgende fragment.

Kind op bucket list
Ze had altijd om aandacht moeten vragen omdat haar adoptieouders zo druk waren. Op een avond hadden beiden een belangrijke afspraak gemaakt, in de mening dat de ander op Manuela zou letten, want die had een proefwerk. In plaats van blij te zijn omdat ze zonder toezicht was, viel ze met puberale bitterheid uit tegen haar ouders.    
“Jullie geven niks om mij, ik stond op jullie bucket list, onder de Chinese Muur. Kind adopteren, liefst meisje.”
Haar ouders hadden gezwegen, beschaamd. Tenslotte was haar moeder gaan huilen. Manuela gaf haar een tissue.
“Wat wil je van ons?” vroeg de vader. “Je krijgt alles wat je vraagt.”
“Geef me het gevoel dat je blij met me bent. Omdat ik er ben.”
“Maar je bent onze dochter. Hoe kan ik niet blij met je zijn? We wilden altijd kinderen.”
Was het daarom dat ze bezweek voor het kleinste teken van affectie?

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld