Een boek schrijven is een sacrale handeling, net als het baren van een kind of de bouw van een kathedraal. Over ambitie en realisatie van het laatste schreef Ken Follet het lijvige, magistrale Pillars of the earth (1987). Hierop volgden twee net zo volumineuze werken waarin het onderhoud van het gebouw een belangrijke rol speelt. Onze hyperproductieve Brit schrikt daarbij niet terug voor een grondige technische uiteenzetting.
Met verhalen over kinderen krijgen zijn bibliotheken en filmarchieven tot
uitpuilens gevuld. Volgens een oud Joods gezegde kan een mens alleen tevreden
sterven als die een boek heeft geschreven.
Gevolg van de speciale
positie van het boek is, dat de markt ervoor aanbod gedreven is. Auto’s, koelkasten
en spaghetti worden geproduceerd omdat er vraag naar is. Boeken worden
geschreven ongeacht de behoefte eraan. Als het aan de vraag lag, zou maar een
fractie uitkomen van de 17.000 Nederlandstalige boeken die jaarlijks
gepubliceerd worden. Van het overgrote deel worden er hoogstens enige
tientallen exemplaren verkocht aan familie en vrienden.
Vrije
val en vaste bodem
Ook Een kleine promotie komt voort uit schrijfdrang. Door overplaatsing
(zonder promotie, helaas) naar een jongere afdeling werd ik geconfronteerd met mijn
leeftijdsfase. Ineens was niets meer vanzelfsprekend: mijn positie in de groep,
mijn huwelijkssatisfactie, mijn gezondheid. Op alle terreinen moest ik
inleveren. Veel leeftijdsgenoten ontkenden wat hen overkwam en kwamen in een
schijnwereld terecht. Dat wilde ik niet, ik hoorde iedere dag hoe er over zulke
mensen gepraat werd. Het enige alternatief was de kelk van de ouderdom tot de
bodem ledigen. Ik kwam zo in vrije val, maar kreeg uiteindelijk weer vaste
grond onder de voeten.
Opgelucht door verleidingsscène
De positieve ervaring
dat er ergens een fundament is om op te bouwen, wilde ik delen met mensen in
een vergelijkbare positie. Ik schreef dus primair voor oudere mannen. Veel van
hen blijken echter liever over andere dingen te lezen. Een van de vragen aan de
meelezers was, of ze mijn boek cadeau wilden geven. “Zeker,” zei een van hen. “Maar niet aan een
oudere man. Te somber”. Deze meelezer vond mijn verhaal zo deprimerend, dat hij
opgelucht was toen de hoofdpersoon Diederik verleid werd door zijn jongere
collega Iris. “Dat gun je hem echt,” zei hij inlevend.
De simpelste
manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het
reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen.
Klik de klaplijst achter Reageer
als open en klik op Naam/URL.
Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het
reactieveld
Geen opmerkingen:
Een reactie posten