Stop en begin een dagboek

Goede raad is goedkoop voor de schrijver van een roman. Fysiek is het een solitaire bezigheid, maar digitaal ben je altijd in het gezelschap van tienduizenden mannen en vrouwen die op dat moment hetzelfde doen als jij.
Net als andere creatieve activiteiten gaat fictieschrijven nooit zo vlug als je wilt en dat is frustrerend. Zeker omdat je vaak na een lange worsteling met een probleem ontdekt dat de oplossing voor de hand lag.
Frustraties en moeizaam verworven inzicht van schrijfgrage lieden vormen een vruchtbare bodem voor publicaties over fictie schrijven. Elke frustratie die je als schrijver kan hebben is benoemd, wat welkome troost biedt op moeilijke momenten. In een weekblad klaagde een schrijver van zes weinig succesvolle romans dat híj niet was uitgenodigd voor het Boekenbal, maar twee internetbloggers wel. En dat hij het emotioneel ook heel zwaar had bij elke positieve recensie van een roman van een ander. Deine Sorgen möchte ich haben, dacht ik.

 

Beter blogs bundelen
Verder word je overladen met schrijfadviezen. Het zijn vooral tot nu toe miskende romanauteurs die de vele bloggen schrijven met doorleefde adviezen en praktische tips. Het niveau van deze publicaties is verbazend hoog, waarschijnlijk hoger dan dat van hun romans. Misschien is dat bij ondergetekende ook het geval. Een meelezer verbaasde zich erover dat ik niet stopte met de roman en mijn ruim 100 geïllustreerde schrijfblogs bundelde. Dan was ik af van de dagelijkse worsteling met Te grijs en had ik toch een boek.

Ontdekking van Moskou
Een roman opgeven gebeurt waarschijnlijk vaak. Harry Mulisch (o.a. De ontdekking van de hemel. 1992) werkte twee jaar aan De ontdekking van Moskou en legde het manuscript ontevreden weg. Later pakte hij het verhaal weer op, om het na enige maanden weer weg te leggen, deze keer voorgoed. Maar ik heb een goede reden nodig om te stoppen. De website boekschrijven noemt er vijf.
1) ik kan het niet. Geldt niet voor mij, heb genoeg ervaring.
2) ik heb geen tijd. Onzin, ik ben pensionado.
3) ik kan me er niet toe zetten. N.v.t, want zit elke werkdag aan het boe
4) wie zit er op mijn schrijfsels te wachten? De samenleving vergrijst en dit verhaal gaat over een 60-plusser die geconfronteerd wordt met zijn leeftijd en zich heruitvindt.
5) ik overzie het niet meer. Dat was inderdaad zo, maar nu gloort er een straaltje voortschrijdend inzicht.

Dag boek?  
Ik ga nog niet stoppen. Ik verwacht het werk af te maken en gelezen te worden. En als het boek totaal flopt? Thomas van Aalten (o.a. Leeuwenstrijd, 2014) was tot nu weinig succesvol met zijn zes romans. Misschien, vroeg Vrij Nederland deze dertigplusser, schrijf je de komende twintig jaar iedere twee jaar een roman die weinig wordt besproken en niet verkoopt? Zou dat acceptabel zijn?
‘Jawel,’ zegt Van Aalten na een slok bier. ‘Ik zou het dragen als een man en gewoon mijn eigen bibliotheek volschrijven.’
Ik zou in zijn plaats stoppen en een dagboek beginnen, want daar komt het nu ook op neer.

Het reactieveld onder dit blog komt tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld. Je kunt me natuurlijk mailen op michiel.nooren@outlook.com