En daar is het dan, hoofdstuk 1 van Te grijs

Ik zat met een schrijvende vriendin op een terras aan de Amstel en genoot van de zon, de Eggs Norwegian en vooral van haar lof voor mijn blog. “Bloggen kan je,” besloot ze haar lofzang. “Maar kun je een roman schrijven? Daar blog je over, maar je laat er niks van zien.”
Ik protesteerde dat ik vaak fragmenten van Te grijs publiceer.
“Snippers,” zei ze verachtelijk. ”Hoe staat met het hele boek? Je wil op 31 augustus klaar zijn, maar waarmee, dat wil ik graag weten. En ik ben niet de enige.”
Ik keek hoe een sloep vol partyende studenten voorbijvoer en moest schoorvoetend toegeven dat ze een punt had.
 

Deadline gehaald
De lezer weet intussen dat Te grijs gaat over een zestiger die beroepsmatig, relationeel en lichamelijk in een crisis belandt, die hij uiteindelijk overwint. De fragmenten geven de lezer alleen een idee van de stijl en de sfeer van het verhaal. Ik kan me voorstellen dat hij na twee jaar en 119 blogs intussen resultaten wil zien. Een substantieel stuk van het boek, zoals je op bol.com krijgt bij het inkijkexemplaar.
Ik heb de eerste hoofdstukdeadline intussen gehaald en hoofdstuk 1 is in concept klaar. Ik zal het nog aanvullen en stroomlijnen, maar inhoud en functie zijn definitief. We maken kennis met hoofdpersoon Diederik op het moment dat hij nog goed in zijn vel zit. Verder worden de rampen aangekondigd waaraan hij in de volgende hoofdstukken het hoofd zal moeten bieden.   

Procrastinatie
Om de nieuwsgierigheid van de lezer te bevredigen kan ik hoofdstuk 1 simpelweg als bijlage aan het blog toevoegen. Bij die gedachte alleen al overvalt me een overweldigende behoefte aan procrastinatie. Ik moet het stuk nog laten corrigeren, ik moet het nog één keer doorlezen en laten bezinken, ik moet eerst alle hoofdstukken afmaken en alles in weekritme publiceren.  Er zijn honderd redenen voor uitstel. Goede redenen, die over een jaar ook nog zullen gelden. Of over tien jaar. Dan ben ik 77 en ik wil niet met een rollator naar het Boekenbal.
“Je moet nu beginnen met afronden, anders komt het er nooit van.” Verschillende mensen die over mijn welzijn waken, hebben dat gezegd. Welnu, de publicatie van het eerste hoofdstuk is het begin van de afronding. Je vindt de tekst hier. Deze link werkt niet goed, ik ben er mee bezig. Alvast een alinea, de hele tekst staat life in de volgende post.

Te grijs 

Michiel Nooren 27 april 2018
hdst 1 Verjaardag
De 60-ste verjaardag

Tijdens het doortrekken wendt Diederik zoals gewoonlijk zijn blik af, maar bij het omhoog doen van de bril registreren zijn ogen toch rood op het witte porselein. Het zal door de bietjes van gisteren komen, stelt hij zichzelf gerust. Hij borstelt hij het streepje weg, wast zijn handen en stapt de gang in, waar hij bijna tegen zijn vrouw op botst die met haar gitaar in haar hand loopt.
“Je gaat op de raarste momenten naar de wc! Iedereen zit op je te wachten. We gaan je toezingen.”
Hij wil zich verontschuldigen, zeggen dat zijn stofwisseling al een paar maanden grillig is en dat hij de aandrang soms niet kan onderdrukken, maar zijn vrouw stapt al kordaat voor hem uit naar de suite en zet met stevige akkoorden het Lang zal hij leven in. Grijze en of kalende mannen en kort gekapte vrouwen kijken Diederik zingend aan. De meeste gasten komen al tientallen jaren op zijn verjaardagen, de meeste kent hij uit zijn studietijd in Leiden of van de crèche en het schoolplein. Nieuwe vrienden maakt hij niet meer en verversing van het bestand via echtscheidingen blijft uit. Dat laatste kenmerkt de mensen waarmee hij zich verbindt. Geen naïeve Gutmensche, maar trouw, zorgzaam en redelijk. Diederik beseft dat hij dankbaarder moet zijn dan hij is. Voor zijn vrouw, zijn zoon, vrienden, zijn werk, zijn welstand, voor alle zegeningen die over hem zijn uitgestort.  

Eén van de grijze mannen kust hem op beide wangen en overhandigt hem een boek.
“Je zei laatst dat ik jouw exemplaar nooit had teruggegeven. Een paar dagen later vond ik een exemplaar in de wisselkast bij mij in de straat. Hij stond naast Het Kapitaal van Karl Marx. Marx gaf onze generatie een theorie over de maatschappij, maar Fromm vertelde ons hoe het zat met seks en liefde. Want al die praatjes van de oudere generatie vonden we nulkommaniks.”
Diederik knikt, al was hij in het doodsaaie Kapitaal niet ver gekomen. Fromms boek had hij verslonden. Hij bekijkt herkennend de zwart-gele kaft en leest hardop de titel: Liefhebben, een kunst, een kunde. Het boek lag bij de meesten in het gezelschap naast hun bed, in Diederiks geval een constructie van pallets met een oud matras en beddengoed van twijfelachtige properheid. Hij was als student schoon op zijn lijf en voor de rest liet hij de boel de boel, het waren de jaren zeventig en het materiële kwam op de tweede plaats. Dat was voor Claudia hetzelfde geweest.

Het reactieveld onder dit blog komt tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld. Je kunt me natuurlijk mailen op michiel.nooren@outlook.com