Afscheid nemen is een hachelijke onderneming

Afscheid nemen is een hachelijke onderneming, ook in de literatuur. We leven in een tijd waarin je je moet uiten, maar wel met mate. Huilen mag, maar je hysterisch op de grond werpen en je eigen haar uittrekken is not done. Andere culturen laten meer ruimte voor emotionele uitingen en de onze deed dat vroeger ook.

Afscheid van een onsterfelijke 
Een van de meest dramatische afscheidsscénes die ik ken staat in Rider Haggard’s roman She (1886). Een ontdekkingsreiziger ontmoet in de binnenlanden van Afrika een witte koningin en wordt verliefd op haar. Ze is bijna 2000 jaar oud, maar dat is haar niet aan te zien, dankzij een bad in vulkaangas. Ter voorbereiding op het huwelijk met de Brit gaan ze terug  naar de gasbron en zij laat hem zien hoe zo’n onsterfelijksheidkuur gaat. Wellicht  omdat het de tweede keer is, verschrompelt zij voor de ogen van de verbijsterde Brit in een oud besje dat nog net kan roepen: “I’ll be back and I’ll be beautiful!” voor ze oplost in het gas. Overigens kómt ze terug, weer als beeldschone koningin, in Ayesha, the return of She (1904).

Scheidende collega’s
Het is vreemd dat me geen Nederlandse afscheidsscènes te binnen schoten. Ik zocht ze omdat Diederik en zijn vrijmoedige collega en onenightstand Iris afscheid nemen. De B-bank is failliet en ze hebben net de details gehoord  op een turbulente personeelsbijeenkomst. Buiten worden ze meteen aangesproken door een journalist.
”Kunt u bevestigen dat er zojuist een lid van de raad van bestuur bedreigd is en zich in veiligheid moest brengen?
”We hebben een spreekverbod,” zegt Iris. “We hebben allemaal een pleister over onze mond gekregen. Een onzichtbare pleister.”
Ze zeggen de journalist gedag en lopen een stukje samen op, houden dan stil waar hun wegen scheiden.
”Die journalist leek erg tevreden met dat zinnetje van jou. Dat ga je in de media terugzien,”
voorspelt Diederik.
”Bedoel je dat ik bang moet zijn voor sancties? Bijvoorbeeld ontslag?”
Ze lacht en terwijl ze voor hem gaat staan, pakt ze zijn handen en kijkt hem aan.
“Wat ben jij een bange man. Ik hoop niet dat ik later zo word.”
Daar schrikt Diederik van. Ze ziet het meteen en knijpt kort in zijn handen.
”Je bent goed in je vak en ik mag je graag. Je was het maatje op het werk dat ik nodig had.”
Ze trekt hem tegen zich aan, kijkt dan ondeugend in zijn ogen.
“En als minnaar kun je er ook  goed mee door.”
Ze knuffelen en zoenen langdurig voor het afscheid.
“Goodbye forever,” zegt Iris tenslotte en na nog een korte kus beent ze weg, richting parkeergarage. Diederik kijkt haar lang na.

 

      Het reactieveld komt tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Probleem met plaatsing? Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Alleen je naam komt in het reactieveld. Het reactieveld komt tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen.