Kunstenaars en het Google Glass-risico

In september 2014 kwam Google Glass op de markt, een bril waarvan de glazen informatie konden weergeven van een ingebouwde minicomputer. Hij kon ook filmen en dat werd de ondergang van deze innovatie. Als de computer aanstond, knipperde er een minuscuul lampje, ook als de camera uitstond, maar dat kon een gesprekspartner niet zien. De dragers werden om die reden vaak met wantrouwen bejegend, zelfs met agressie. Na vier maanden haalde Google de bril uit te handel.

Plunderende artiesten
Kunstenaars, hoe nederig ook, plunderen hun omgeving voor inspiratie. De muzikant komt op ideeën door het geluid van vogels en stromend water, zelfs door het ritme van een machine. Een schilder gebruikt beelden van bloemen, de kleur van de lucht, de vormen van een model. Schrijvers plunderen de hersenen van mensen zoals zijzelf. Bijna alle romans worden geschreven door volwassenen en gaan over volwassenen. Auteurs lopen van alle kunstenaars het grootste risico op wantrouwen van hun gesprekspartners. Die zien dat de schrijver hun woorden in zich opneemt, maar weten niet wat hij er mee doet. Alsof de schrijver Google Glass draagt, met het knipperlichtje aan.

Eeuwenoude eiken
Daaraan dacht ik toen ik een scène schreef over een droomhuwelijk, dat ik deze week bijwoonde. De locatie was een plek aan de rand van een prachtig park, onder drie eeuwenoude eiken. De echtelieden waren welgestelde mensen met een goede smaak, net als de meeste gasten. De ceremonie was mooi en onderhoudend, de woorden en gebaren hartverwarmend. Tranen kwamen bij me op, net als bij Diederik en Claudia die ook aanwezig waren. Zij zijn zelf volstrekt kaal getrouwd, het was een administratieve handeling die Diederik uit dienst zou houden. Maar ze zijn onder de indruk.

Waterloopleinmarkt
Als mijn personages in de auto terugrijden vraagt Diederik zich hardop af of ze zelf ook hun relatie groots zullen vieren Ze hebben problemen, geeft hij toe, maar ze houden van elkaar, al heel lang.
“Dat mag allemaal zo zijn,” zegt Claudia. “Maar weet jij wat zo’n huwelijk kost? Ga jij twintigduizend euro uitgeven? Diederik, je koopt supermarktbrood omdat je de bakker te duur vindt. Onze nieuwe kookplaat komt van de Waterloopleinmarkt.”
Daar had ze een punt, zonder echter zijn vraag te beantwoorden.
”Maar Clau, had jij ons 25-jarig huwelijk ceremonieel willen vieren? Ik heb je er nooit over gehoord. En het veertigjarig jubileum dat er aan komt?”
Ze halen langzaam een lange goederentrein in, die net als zij, de zonsondergang tegemoet rijdt. Ze antwoordt zachtjes.
“Bij zo’n monumentale viering lijkt het of je grote daden gaat verrichten, terwijl…”
Diederik voelt haar hand op zijn bovenbeen. Ze knijpt een beetje en bekent.
“Ik zou het nooit durven.”
Hij doet het zonneklepje voor hem naar beneden en antwoordt:
“Nee, ik ook niet.”