“Hoe lang
moet je blijven werken aan een roman?” vroeg een van mijn meelezers zich af in
reactie op mijn post over herschrijven. “Ik heb altijd gehoord minstens vijf
jaar.” Mijn antwoord is dat ik anderhalf jaar bezig ben en bij het volgende
blog de eerste scene ga publiceren, over Diederiks 60ste verjaardag.
Ik vorder dus en Te grijs wordt geen gebed
zonder einde.
De vraag hoelang het gaat duren, stel ik me wél, uit ongeduld. Uiteraard zie ik
uit naar de hopelijk lovende recensie van Aleid Truijens in de Volkskrant en een
eventuele uitnodiging voor het Boekenbal in april 2017. Hope springs eternal.
Op een meer realistisch vlak ben ik benieuwd naar hoe Te grijs er uiteindelijk uit komt te zien: zal het eindproduct genade vinden in de ogen van anderen - en die van mezelf. Verder wil ik graag beginnen aan een nieuw project, liefst met Cécile Sanders, met wie ik zo plezierig In de schaduw van de Wolkenkrabber heb geschreven. Mede door fulltime banen en opgroeiende kinderen heeft dat trouwens bijna tien jaar geduurd.
Op een meer realistisch vlak ben ik benieuwd naar hoe Te grijs er uiteindelijk uit komt te zien: zal het eindproduct genade vinden in de ogen van anderen - en die van mezelf. Verder wil ik graag beginnen aan een nieuw project, liefst met Cécile Sanders, met wie ik zo plezierig In de schaduw van de Wolkenkrabber heb geschreven. Mede door fulltime banen en opgroeiende kinderen heeft dat trouwens bijna tien jaar geduurd.
Boos
en berooid
De voornaamste oorzaak van mijn ongeduld is dat ik wil opgaan in mijn verhaal, ik wil flow. Multatuli (zie ook post 47 Over koffiemakelaars) kwam terug uit Indië met een hoofd dat barstte van verontwaardiging. Op een achterstallige huurkamer in Brussel wierp hij in drie weken het klad van Max Havelaar op papier. Vervolgens kon hij nog net een DEF-versie voltooien voordat een oogontsteking verder werken onmogelijk maakte. De hele productie had toen minder dan twee maanden geduurd. Het kan dus wel. Van de andere kant: Multatuli was woedend en zat in geldnood. Ik ben een tevreden en welgestelde pensionado. Toch kun je ook vanuit een comfortabele positie snel werken. Simon Vestdijk (1898-1971) publiceerde sinds zijn debuut in 1932 gemiddeld minstens één roman en één novelle per jaar, naast essays en vertalingen. De dichter Adriaan Roland Holst noemde hem dan ook “de man die sneller schrijft dan God kan lezen.”
Dipping in and out
De droom van mij en de meeste aspirant-romanciers wordt perfect beschreven in de Huffington Post, waar de Amerikaanse actrice en schrijfster Holly Robinson het heeft over being in that writing zone where you just dig in and live inside your book (…) and become your characters. Ze beschrijft ook het alternatief waarin je dip in and out of the book over several years. Dat laatste ben ik aan het doen, vrees ik. Misschien is dit geploeter de noodzakelijke voorbereiding op de derde versie, waarin ik een tijd met Diederik en Claudia lééf. Zoals ik al zei: hope springs eternal.
De voornaamste oorzaak van mijn ongeduld is dat ik wil opgaan in mijn verhaal, ik wil flow. Multatuli (zie ook post 47 Over koffiemakelaars) kwam terug uit Indië met een hoofd dat barstte van verontwaardiging. Op een achterstallige huurkamer in Brussel wierp hij in drie weken het klad van Max Havelaar op papier. Vervolgens kon hij nog net een DEF-versie voltooien voordat een oogontsteking verder werken onmogelijk maakte. De hele productie had toen minder dan twee maanden geduurd. Het kan dus wel. Van de andere kant: Multatuli was woedend en zat in geldnood. Ik ben een tevreden en welgestelde pensionado. Toch kun je ook vanuit een comfortabele positie snel werken. Simon Vestdijk (1898-1971) publiceerde sinds zijn debuut in 1932 gemiddeld minstens één roman en één novelle per jaar, naast essays en vertalingen. De dichter Adriaan Roland Holst noemde hem dan ook “de man die sneller schrijft dan God kan lezen.”
Dipping in and out
De droom van mij en de meeste aspirant-romanciers wordt perfect beschreven in de Huffington Post, waar de Amerikaanse actrice en schrijfster Holly Robinson het heeft over being in that writing zone where you just dig in and live inside your book (…) and become your characters. Ze beschrijft ook het alternatief waarin je dip in and out of the book over several years. Dat laatste ben ik aan het doen, vrees ik. Misschien is dit geploeter de noodzakelijke voorbereiding op de derde versie, waarin ik een tijd met Diederik en Claudia lééf. Zoals ik al zei: hope springs eternal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten