zaterdag 6 februari 2016

“Leuk verhaal, maar tamelijk ongeloofwaardig”


Daar zat ik dan naast de open haard, bloknoot op schoot, pen in de hand. Om me heen zeven meelezers, allemaal oude vrienden. Ik had hun reacties uitgeprint en per onderwerp relevante opmerkingen verzameld. Statements die om toelichting vroegen, had ik vet cursief gemaakt. De documentatie telde twintig pagina´s, waarmee de administratieve kant van de bespreking geheel onder controle was. Culinair was niet alles gladjes verlopen. Gelukkig verdreef de geur van de open haard de lucht van de verbrande vega-curry.


Aantrekkelijke jonge mannen
Bij de evaluatie kreeg de enige bedscène veel aandacht. Waarom, vroeg een vriendin, duikt Iris in godsnaam met die oude Diederik de koffer in. Er lopen toch genoeg jonge en aantrekkelijke mannen rond op de afdeling? Ongeloofwaardige scène. En eerder heeft Iris tijdens het werk Diederiks rug gemasseerd. Lijkt me sterk, zei de vriendin. De anderen knikten: leuk bedacht, maar niet geloofwaardig. Net als de scène over het afkeuren van een kankermedicijn omdat het verschillende effecten heeft op blanken en zwarten. Kom aan, this is not for real!  Weldra had ik vier grote pagina’s gevuld met kritische aantekeningen. Mijn vrouw zag dat het me wat veel werd en verving mijn sapje door een glas wijn. Daar was ik aan toe.

Grappen en grollen
Toen kwam de bespreking van de personages. Diederik krijgt op zijn werk de meest wonderlijke opdrachten. Thuis wordt hij door zijn vrouw kritisch gevolgd. Wat vindt hij daar allemaal van? De lezer hoort er niks over, Diederik ondergaat het allemaal lijdzaam. Erg onwaarschijnlijk. En dan die grappige scènes. Ze zijn leuk, contrasteren met de serieuze stukken, maar wat wil ik eigenlijk zeggen met dat hele verhaal? Ik leg uit dat het gaat over een zestiger die ineens ontdekt dat zijn leven een dalende lijn vertoont. Ziekte komt zijn leven binnen, zijn huwelijk is sleets geworden, hij raakt in de knel op zijn werk. Hij moet zijn krachten hergroeperen. Ieder mens maakt dit door, het is een algemeen maatschappelijk probleem, zeg ik.

Stof tot denken
Die opvatting wordt niet gedeeld. Problemen op het werk hebben jongeren ook. Ouderen functioneren vaak uitstekend. Het is leuk om ouder te worden. Dat iedereen ermee worstelt, nee, dat is niet zo.
“Willen jullie alvast soep?” vroeg mijn vrouw, want de geplande etenstijd was al een uur voorbij.
”Dan kunnen jullie daarna verder praten.”
“Dank je,” zei ik “maar ik denk dat ik voorlopig genoeg heb om over na te denken.”
De maaltijd verliep genoeglijk en het afscheid was warm. Een van de gasten sprak nog een troostend woord.
“Dat we drie uur over je verhaal hebben gepraat, betekent dat het ons boeit.”
Daar zat wat in.

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten