Er zijn dingen waarvan je vindt dat je die anders had moeten doen. Vaak is zo’n mening te danken aan verworven inzichten; je weet wat er fout is gegaan. Soms heb je echter een fout gemaakt die je jezelf nooit vergeeft.
Mijn mislukte dissertatie is een voorbeeld van de eerste groep blunders. Mijn promotor raadde mij aan mijn doctoraalscriptie over de industrialisatie van Den Haag uit te bouwen tot een proefschrift, maar daar zag ik niks in.
Ik wilde de economische theorie toepassen op twee nieuwe tijdreeksen - de fabriekslijsten van Haarlem en Utrecht - en daarbij gebruikmaken van automatisering. Die stond toen nog in de kinderschoenen en was een oorlogsverklaring aan de gebruiker, terwijl mijn kennis van de economie aangevuld moest worden. Ook zou ik mij in de geschiedenis van twee nieuwe steden moeten verdiepen, want daar wist ik niets van.
Het was een voorbeeld van ongekende zelfoverschatting. Zelfs als ik een genie was geweest, had ik deze opdracht niet kunnen volbrengen. Ik had ook haast om het binnen drie of vier jaar af te ronden, omdat ik nog meer te doen had in mijn leven. Dit megalomane project met with the failure it deserved.
Op mijn journalistieke carrière heeft dit overigens geen nadelige gevolgen gehad en dat was mijn belangrijkste droom: journalist worden en vervolgens romanschrijver. Ik lig niet wakker van de mislukking van mijn dissertatie.
IJskoude rivier
Wat mij wel veel nachtrust kost, is de bijna verdrinking van mijn oudste zoon in de Vecht. Zoals alle peuters was hij voortdurend afgeleid en wij werden ongeduldig. We liepen dus vooruit, in de mening dat hij zou volgen. Toen ik omkeek zag ik dat hij een cassettebandje aan het afrollen was en zich op anderhalve meter van de ijskoude Vecht bevond. Omdat hij achteruit liep, had hij niet in de gaten dat hij de kade naderde. Gelukkig reageerde hij op mijn verzoek om stil te staan.
Uiteraard stond ik klaar om hem na te springen, maar de rivier was troebel en slechts enkele graden boven nul, zodat ik na vijf minuten vergeefs zoeken ook zelf ten onder zou zijn gegaan.
Er waren volop excuses, zoals er bij dit soort ongelukken altijd zijn. Mijn schuld was echter duidelijk en daarmee zal ik moeten leven en dat is een stuk moeilijker dan leven met een half voltooid proefschrift. Er gaan jaren voorbij dat ik er niet aan denk, laat staan dat ik uit de slaap wordt gehouden. Maar het bijna ongeluk van mijn oudste zoon laat mij niet los.
(eindredactie: Angeline Jansen)
De eenvoudigste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt
op Opmerkingen. Open op de klaplijst Reageer
als en klik op Naam/URL. Voer je naam in en gebruik als
URL: www.mn.nl. De
reactie wordt dan gepubliceerd onder jouw naam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten