Ik kan mensen haten om wat ze mij hebben aangedaan. Die mij hebben gepest en vernederd en mijn schooltijd tot een hel gemaakt. Wat zij precies hebben gedaan ben ik echter vergeten, evenals hoe ze heetten.
Hardnekkig links
Aan de basisschool heb ik alleen maar slechte herinneringen. Ik was voor die tijd een dikkertje en bovendien de kleinste van de klas en dus een voorwerp van pesterijen. Bovendien had ik het gevoel dat ik een mislukkeling was, die ieder jaar bij vergissing overging. Ik had steevast een onvoldoende voor schrijven, omdat ik linkshandig ben, een eigenschap die in de jaren vijftig niet werd onderkend. Mijn trage pogingen om rechts te schrijven, werden gezien als uitingen van onwil en koppigheid, ook als ik even moest nadenken voordat ik met de juiste hand, de rechter, een kruisje sloeg. Dat je hersens anders in elkaar zaten dan bij de meeste mensen, dat was de katholieke broeders onbekend - en mij ook. Nooit kreeg ik plaatjes of stempeltjes, hoe goed ik mijn werk inhoudelijk ook deed.
Juf in de deur
De laatste twee groepen ging ik naar een nieuwe school, die moderner was en waar jongens en meisjes in dezelfde klas zaten. Ook hier vond ik geen enkele aansluiting, zodat ik in de pauze op het muurtje bij de schoolingang zat en een boekje las.
Bovendien werd ik de inzet van een conflict tussen het hoofd van de school en de onderwijzers. Het ene moment zou ik de hoofdrol spelen in de schoolmusical en het volgende moment was ik figurant. Ik werd in de achtste groep (dat heette toen de zesde klas) niet in de VWO-klas toegelaten - de juf stond in de deuropening om mij de doorgang te belemmeren -, zodat ik in de klas die voorbereidde op lagere kantoorbanen terechtkwam. Gelukkig was daar een juffrouw met ambitie die mij bijles gaf, zodat ik uiteindelijk toch toelatingsexamen voor het gymnasium kon doen, op dezelfde school waar mijn broer zat.
Valse start
Mijn gymnasiumloopbaan begon slecht: het eerste jaar ging ik over met twee taken en het tweede sloot ik af met alleen maar onvoldoendes, behalve voor geschiedenis. Daarvoor had ik een acht, een cijfer dat ik sindsdien nooit meer gehaald heb, wat tijdens mijn studie geschiedenis verbazing wekte bij de andere studenten. Zij hadden op hun middelbare school zonder uitzondering voortdurend een acht voor geschiedenis, of hoger.
Ik moest de tweede klas opnieuw doen, wat mij deze keer geen probleem opleverde. Ik haalde goede punten, kreeg vrienden en werd de langste van mijn nieuwe klas. Eén keer probeerde iemand mij de pesten, maar met een vuistslag op de kin maakte ik daar een einde aan. De slag was zo hard dat ik ontvelde knokkels had, maar sindsdien werd ik nooit meer geplaagd. Zijn naam ken ik nog.
Blinde haat
Ik heb dus volop reden om te haten en ik voel die haat ook geregeld. Maar tot wie was die haat nou gericht? De ergste kwelgeesten heb ik uit mijn geheugen gewist als oninteressante lui. En met de overige klasgenoten had ik nauwelijks contact. Mijn herinneringen aan school beginnen pas in de tweede klas van het gymnasium toen ik was blijven zitten en een beetje om mij heen begon te kijken.
(eindredactie: Angeline Jansen)
De eenvoudigste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt
op Opmerkingen. Open op de klaplijst Reageer
als en klik op Naam/URL. Voer je naam in en gebruik als
URL: www.mn.nl. De
reactie wordt dan gepubliceerd onder jouw naam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten