In de wachtruimte zet elk het beste beentje voor

Mijn moeder was in de tachtig toen ze in het ziekhuis kwam wegens een beenbreuk, mijn vader in de negentig toen hij het medisch circuit betrad. Bij hem moest de galblaas worden verwijderd. Na de operatie hoorde hij dat hij een nacht moest blijven. Dat weigerde hij. Terwijl de verpleegster hulp ging halen, trok hij tot verbazing van zijn medepatiënten het infuus uit zijn arm. Hij kleedde zich vlug aan en vluchtte het ziekenhuis uit. Gelukkig stond de tram naar huis klaar.

Vreemde regels
Zoals veel generatiegenoten – ik ben van 1951 – maakte ik veel eerder kennis met het medisch circuit. Ik ben op allerlei manieren onderzocht en behandeld, maar vooral heb ik gewacht. Het personeel is wellevend, anders dan de advocaatklerken uit The Pickwick Papers (Charles Dickens, 1836), die de wachtende bezoekers van hun bazen alleen geërgerd “don’t know” en “can’t say’’ antwoorden.

Wel moet je je aan onbegrijpelijke regels houden, wat iedereen braaf doet. Je komt voor urologie, maar de tweekoppige receptie verwijst je naar de desk van nefrologie, waar de aanmelding plaatsvindt, hoewel met je nieren niets fout is. Aangemeld neem je plaats en wacht op je beurt, een kwartier of een uur, het afgesproken tijdstip geldt alleen voor patiënten.

Gedempte toon
De medische wachtruimtes zijn wel verbeterd sinds Renate Dorrestein in Een hart van steen (1997) schreef over “meubilair waarvan het chroom van ouderdom is gespikkeld en de skai zittingen haarscheurtjes vertonen”. Zowel dokterspraktijken als ziekenhuizen zijn met zorg ingericht, vaak met moderne kunst en automaten voor warme dranken.
De patiënten wachten geduldig, zwijgend of op gedempte toon converserend. Af en toe klinkt gelach, dan maakt iemand een grapje om de spanning te breken.
Grofheid is zeldzaam, types als de kankerende Pozzo in Wachten op Godot (Samuel Beckett, 1952) ontbreken of houden zich in.
Het meest verbazende is natuurlijk dat niemand huilt, ondanks het slechte nieuws dat mensen vrezen en ook vaak krijgen. Het zou in strijd zijn met de goede manieren en daar gaat het om in de wachtruimte van de dokter.

Met dank aan Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. De reactie wordt dan onder jouw naam geplaatst