Ja, ik heb
vanochtend gehuild. De oorlog in Oekraïne herinnerde me aan het interview met
een Syriër die tijdens de burgeroorlog met zijn dochtertje naar de bakker ging.
De bakkerij werd gebombardeerd. De vader overleefde, zijn dochter niet.
Misschien ben ik gevoeliger dan voorheen omdat ik een kleindochter heb, maar ik
ben niet de enige die vindt dat wij Poetin voor eens en altijd duidelijk moeten
maken dat wij zijn wrede agressie niet tolereren. “Gooi de zaak plat,” denk ik.
Maar dan vergeet ik de vaders die gezellig met hun dochtertje naar de bakker gaan.
Blij ten strijde
Oorlogsenthousiasme, wreedheid willen vergelden met wreedheid, is van alle tijden. Vooraf lijkt een oorlog duidelijkheid te bieden. Maar de rechtvaardigheid ervan maakt het nog niet een frischen fröhligen Krieg. Zoals de Amerikaanse actie tegen de Iraakse dictator Saddam Hoessein, die maar 100 uur duurde. De Iraakse troepen melted away, legde bevelhebber Schwartzkopf uit. Pas veel later, toen ik cijfers zag over de Amerikaanse bombardementen, begreep ik dat de generaal dat smelten letterlijk bedoeld had.
Lichaamkoeriers
De Britse dichter Friedrich Sassoon meldde zich in 1914 enthousiast aan. Hij was een held en verdreef eigenhandig zestig Duitsers uit een loopgraaf. De oorlogsrealiteit was echter fataal voor zijn geestdrift en maakten hem cynisch:
For death has made me wise and bitter and strong
And I am rich in all that I have lost.
Ook prozaschrijvers verloren hun geestdrift bij nadere kennismaking. Erich Maria Remarque’s Im Westen nichts Neues (1929) werd door de Nazi’s verboden omdat het oorlogsenthousiasme ondermijnde. We Germans van de Duits-Schotse Alexander Starrit had hetzelfde effect, al putte de auteur niet uit eigen ervaring. De Engelstalige roman verscheen in 2020, lang na de Tweede Wereldoorlog, waarin zijn Duitse hoofdpersoon naar het Oostfront wordt gestuurd. De strijd tegen de Russen verslond mensenlevens, zozeer dat Starrit schrijft:
‘De nieuwkomers kwamen en gingen als koeriers die hun eigen lichamen kwamen afleveren.’ Kijkend naar tv-beelden van Oekraïense soldaten, komt dat beeld bij me terug.
Met dank aan
Cécile Sanders (research) en Angeline Jansen (eindredactie)
De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld
Geen opmerkingen:
Een reactie posten