Mijn hoofdpersoon is een harde werker

Ongelooflijk hoe lichtvaardig we dachten over het burgerlijke huisje-boompje-beestje. Het was een noodlot. Als je niets ondernam, kwam je vanzelf in de situatie dat je een inkomen had, een partner, kinderen en een woning. Voor een Afghaanse tolk die Nederland probeert te bereiken, is dat het paradijs. Hij moet zich tot het uiterste inspannen om voor de volgende maaltijd te zorgen, zelfs om in leven te blijven nu Kaboel gevallen is. Wij, verwende babyboomers, waren volstrekt onwetend van de facts of life. Dat is de enige verklaring voor ons zorgeloze optimisme.

Bijzonder normaal
Degenen die het burgerlijke ideaal bereikten – zoals Diederik in mijn roman Een kleine promotie – vinden dit niet bijzonder. Ze hebben simpelweg gedaan wat hun ouders verwachtten. Leeftijdsgenoten die niet meekwamen, zijn ze uit het oog verloren: op het VWO was intelligentie de norm. Later, op de universiteit, verdwenen de twijfelaars en de mensen zonder zelfdiscipline, opnieuw bijna ongemerkt. Na het behalen van het diploma moest je een baan vinden en houden. Laatkomers en prinzipienreiter vloeiden af, vaak door eigen schuld, vonden we.

Bij álles moest je bovendien soepel omgaan met klasgenoten en collega’s. Je leert dat en vergeet hoe moeilijk dat is geweest.
Ik liep eens in mijn geboortestad Den Haag een ex-klasgenoot tegen het lijf en groette hem enthousiast. Hij reageerde vijandig, wat ik niet begreep. Ik had nooit iets gemeens tegen hem gezegd! Pas later besefte ik hoe waar dat was: ik had zes jaar lang nooit met hem gesproken. Niemand sprak hem, dus het was me nooit opgevallen. Hem wel, vrees ik. Iedere schooldag.

Middelmatig geslaagd
Qua gezinsleven kom je ook gemakkelijk in een bubbel terecht. Voor de gescheiden mensen die op zoek zijn, ben je niet interessant. Kinderlozen kom je op het schoolplein niet tegen en bij kinderen hoort meestal een vaste partner. De norm is al gauw dat je een plezierig huwelijk hebt en succesvol kroost. Omdat je soms ruzie hebt met je partner en de kinderen af en toe worstelen, vind je je levensprestaties middelmatig. Alles wat je voor gezin of werk gedaan of gelaten heb, vergeet je. Het dagelijkse huiswerk, de grote tentamens over saaie stof, de irritante collega’s, de steeds wisselende bazen, de zinloze werkzaamheden, de continue aanpassing aan je partner. Je hebt met dat alles moeten dealen om te bereiken waar je staat.
 
Dat geldt ook voor mijn Diederik. Hij heeft koers gehouden, verloor zich niet in dromen en stak de handen uit de mouwen. Hij is eigenlijk een succesvol man, tot hij overgeplaatst wordt en met die kleine promotie begint mijn verhaal. Hij moet overleven in een nieuwe baan, waar zijn normen en ervaring niet tellen. Hij krijgt prompt ook problemen met zijn gezondheid en zijn vrouw. Dan is hij er slecht aan toe, maar nog altijd zou een Afghaanse tolk graag met hem willen ruilen.       

De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld.