Op=op
In mijn roman Leven is niet mijn hobby sterft een zestiger en dat wekt ontsteltenis van zijn vrienden, omdat zij de dood identificeren met veel oudere mensen, wier leven af is. Zoals mijn tante Ine van Wijck, die 88 geworden is. Ik heb vandaag haar “dankdienst” bijgewoond, digitaal natuurlijk. Haar dood heeft bij mijn weten niets met de huidige epidemie te maken, Ine’s geest en lichaam waren op.
Haar leven als jongere van elf kinderen was niet eenvoudig. Het gezin Van Wijck werd strak geleid en financiële zelfstandigheid van zijn kinderen, ook van de negen meiden, stond voorop. Mijn grootvader moest namelijk een zus onderhouden en hij wilde vóór alles zijn dochters de vernedering besparen van het je hand ophouden. Voor hem betekende dat voor meisjes het onderwijzersdiploma, als verzekeringspolis voor als je overbleef of het huwelijk met een succesvolle man foutliep. Wie weinig voor zo’n toekomst voelde, had het moeilijk. Individuele ontplooiing was irrelevant.
Buitenbeentje
Ine was net als mijn moeder een buitenbeentje. Ze haalde – anders dan mijn moeder - diploma’s, trouwde met een man, maar vond bij hem het geluk niet. Ze scheidde, verdiende de kost als muziektherapeut en ontdekte de liefde bij een vrouw, met wie ze 31 jaar samen was. Haar kleinkinderen droegen vandaag haar kist. De herinneringen blijven, net als haar gedichten. Voor haar uitvaart maakte ze Testament, waarvan ik de eerste regels citeer:
Huil niet bij mijn graf
ik ben daar niet.
Ik ben in de tuin
met vrolijke vogelzang
en een kus van de zon.
De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld
Geen opmerkingen:
Een reactie posten