Journalisten claimen virusvrijstelling

Ik krijg een sterk gevoel van déjà vu bij de strijd tegen het coronavirus. Heel lang geleden, in de sixties en seventies, was Frankrijk nog een cultureel gidsland. Films van Jean Luc Godard (Weekend, 1967) waren hot. Actrices als Simone Signoret werden gevraagd door Hollywoodproducers. En de boeken van existentialisten als Jean Paul Sartre (De verveling, 1938 Wegen der vrijheid, 1945-1949) en zijn levenspartner Simone de Beauvoir (De mandarijnen, 1954, De tweede sekse, 1949) waren must reads. Wie Frans las, had een groot financieel voordeel. In de Nederlandse vertaling waren de boeken dik en duur, de Franse Livres de poche handzaam en in Frankrijk zeer betaalbaar.

Meteen vastgelopen
Tot de groep rond Sartre behoorde de ook in het Frans zeer leesbare Albert Camus. Net als de andere existentialisten beschreef hij ethische dilemma’s, onder andere in De pest (1947). Jean Paul en Simone staan al decennia lang stof te verzamelen in mijn boekenkast. Het beduimelde pocketboek van La peste heb ik toevallig laatst herlezen voor dit  blog. Camus beschrijft namelijk een aspirant romanauteur in de wegens de ziekte geïsoleerde stad. Die is blijven steken in varianten van de eerste zin van zijn roman. Aan die valkuil ben ik in ieder geval ontkomen.
Beroepsmatige buitenstaander
Als ex-journalist identificeerde ik me natuurlijk met de collega die Camus beschrijft. Hij is in de hem vreemde stad voor een reportage en kan ineens niet weg. De man heeft moeite om dat te accepteren. Hij woont en werkt ergens anders en is alleen even in de stad voor een klusje. Hij ziet het drama om zich heen, maar heeft er niks mee te maken. Hij is niet bang om ziek te worden, de pest is een probleem van de locals. De epidemie zou hooguit een onderwerp voor een artikel kunnen zijn, maar de hoofdredacteur heeft daar geen behoefte aan.

Andermans probleem
Het déjà vu betreft niet alleen de maatregelen tegen de ziekte, maar de houding van de journalist. Ik heb ook steeds het idee dat de coronacrisis iets is van overheden en andere mensen. Dat het virus mijn Amsterdamse woning betreedt, kan ik me niet voorstellen. En mijn geliefden zonder kus te begroeten, vind ik barbaars. Zul je net zien dat juist mijn naasten besmet raken. Juist mensen als ik zouden in quarantaine moeten. Preventief.

P.S. De drieweekse reis naar Bhutan (zie vorige post) is afgelast
De simpelste manier om te reageren is via facebook of michiel.nooren@outlook.com. Onder dit blog komt het reactieveld tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen. Klik de klaplijst achter Reageer als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld