En dan liggen er nog geëtiketteerde zakjes van www.smaakzaden.nl. Mijn jongste zoon is een online handel begonnen in zaden van winterpostelein en andere lekkere, maar vergeten groentes. Ik heb beloofd 45 zakjes te vullen met zaad van winterpostelein, zilverbiet en Drentse kievitsboon. Dat wordt een latertje en we moeten morgen vroeg naar het station.
Nicht hinauslehnen
Wat de roman betreft, heb ik me heilig voorgenomen om een besluit te nemen over Claudia’s reis naar Rome. Dat hoofdstuk van Te grijs telt bijna 10.000 woorden, een zesde van het hele manuscript. Met scènes waarin mijn hoofdpersoon Diederik zijn vrouws beha’s strijkt, droomt over de treinbordjes Nicht hinauslehnen en een bezoek brengt aan zijn scherpzinnige schoonmoeder. Ik vind het een zeer geslaagd hoofdstuk.
De vraag is echter, wat de functie is in het verhaal. De opbouw daarvan is intussen duidelijk: we maken eerst kennis met een tevreden Diederik op zijn verjaardag. Vervolgens blundert hij af op zijn nieuwe baan, ontdekt dat zijn huwelijk wankel is en krijgt signalen dat hij een vreselijke ziekte onder de leden heeft. Na deze ellende stond in de vorige versie van het MS de Romereis gepland.
Dappere Diederik
De rest van het verhaal laat zien hoe Diederik zich enige tijd overeind houdt in de storm. Uiteindelijk raakt hij alsnog zijn baan, vrouw en gezondheid kwijt en komt alleen thuis te zitten. Het hier en nu is alles wat hij overheeft: de geur van vers gezette koffie, de koestering van de lentezon, de blijdschap dat zijn schoondochter zwanger is. Uiteindelijk komt Claudia terug. Ze mist hem en wil hem bijstaan in zijn ziekte. Dan stopt het verhaal. Er is zoveel over het verloop van kanker geschreven, dat ik zonder gewetensbezwaren deze kelk aan mij voorbij laat gaan.
Genade voor darlings
Ik schrijf wel eens gelegenheidsliedjes en heb ontdekt dat degene met een paar obscure passages het meest aanslaan. Dat zou pleiten voor het behouden van de Romereis. Misschien moet ik me erbij neerleggen dat ik niet precies weet waarom ik sommige scènes schrijf. Volgens Gerrit Krol (Het gemillimeterde hoofd 1967, Duivelskermis 2007) hoef je niet al je darlings te killen. Op de vraag naar het waarom van een bepaalde passage antwoordde hij heel eerlijk: "Ik zou ook niet goed weten wat ik daarmee bedoel, maar ik vind dat het er goed staat."
Het reactieveld onder dit blog komt
tevoorschijn als je klikt op Opmerkingen.
Klik de klaplijst achter Reageer
als open en klik op Naam/URL. Voer je naam in en als URL: www.mn.nl. Jouw naam komt dan in het reactieveld. Je kunt me natuurlijk
mailen op michiel.nooren@outlook.com
Wat de roman betreft, heb ik me heilig voorgenomen om een besluit te nemen over Claudia’s reis naar Rome. Dat hoofdstuk van Te grijs telt bijna 10.000 woorden, een zesde van het hele manuscript. Met scènes waarin mijn hoofdpersoon Diederik zijn vrouws beha’s strijkt, droomt over de treinbordjes Nicht hinauslehnen en een bezoek brengt aan zijn scherpzinnige schoonmoeder. Ik vind het een zeer geslaagd hoofdstuk.
De vraag is echter, wat de functie is in het verhaal. De opbouw daarvan is intussen duidelijk: we maken eerst kennis met een tevreden Diederik op zijn verjaardag. Vervolgens blundert hij af op zijn nieuwe baan, ontdekt dat zijn huwelijk wankel is en krijgt signalen dat hij een vreselijke ziekte onder de leden heeft. Na deze ellende stond in de vorige versie van het MS de Romereis gepland.
Dappere Diederik
De rest van het verhaal laat zien hoe Diederik zich enige tijd overeind houdt in de storm. Uiteindelijk raakt hij alsnog zijn baan, vrouw en gezondheid kwijt en komt alleen thuis te zitten. Het hier en nu is alles wat hij overheeft: de geur van vers gezette koffie, de koestering van de lentezon, de blijdschap dat zijn schoondochter zwanger is. Uiteindelijk komt Claudia terug. Ze mist hem en wil hem bijstaan in zijn ziekte. Dan stopt het verhaal. Er is zoveel over het verloop van kanker geschreven, dat ik zonder gewetensbezwaren deze kelk aan mij voorbij laat gaan.
Genade voor darlings
Ik schrijf wel eens gelegenheidsliedjes en heb ontdekt dat degene met een paar obscure passages het meest aanslaan. Dat zou pleiten voor het behouden van de Romereis. Misschien moet ik me erbij neerleggen dat ik niet precies weet waarom ik sommige scènes schrijf. Volgens Gerrit Krol (Het gemillimeterde hoofd 1967, Duivelskermis 2007) hoef je niet al je darlings te killen. Op de vraag naar het waarom van een bepaalde passage antwoordde hij heel eerlijk: "Ik zou ook niet goed weten wat ik daarmee bedoel, maar ik vind dat het er goed staat."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten