Een grafrede is schrijven voor het eggie

Daar stond ik dan vrijdagmiddag, links van me de kist met mijn vader, voor me de verzamelde familieleden en vrienden. Ik heb de levensschets van hem met droge ogen kunnen uitspreken. Als oud radioman bleek ik ook keurig binnen de toegewezen vijf minuten. Tijdens het schrijven was ik bang dat mijn woorden naar me terug zouden kaatsen. Dat ze tijdens het uitspreken ineens hun volle betekenis zouden onthullen en ik stil zou vallen of zou gaan hakkelen of huilen. Dat zou ontroering oproepen, maar het gehoor niet wijzer maken over de Creatieve en strijdbare vader, grootvader etc.

 

Dromerig romanwerk
Na het dromerige romanwerk was de grafrede schrijven voor het eggie. Mijn vader was dominant aanwezig en een horde getuigen van zijn leven keek over mijn schouder mee. Ik bleef dan ook vlakbij de feiten.
Mijn vader lijkt op de hoofdpersoon van Hermann Hesse´s Steppenwolf; uiterlijk een rustige bourgeois, maar van binnen een avonturier. Mijn vader wilde zeeofficier worden, maar zakte voor het examen en kwam op kantoor. Uiteindelijk werd hij senior lifeguard bij de Haagse Vrijwillige Reddingsbrigade.
Deze passage in mijn rede ontroerde me diep. Ineens zag ik hoe duurzaam en onaantastbaar zijn verlangen naar de zee was geweest. Ik keek naar de kist en voelde deernis met hem, maar slaagde erin door te spreken.

Relatie met Diederik
Na de plechtigheid gingen we naar het strand bij Kijkduin om in de storm uit te waaien. In de auto terug mijmerde ik over de levensverlangens van mijn personage Diederik en merkte geleidelijk dat ik niks kon verzinnen. Anderhalf jaar al beschrijf ik Diederiks daden en gedachten, zonder zijn diepe drijfveren te kennen! Misschien ben ik oppervlakkig. Het kan ook zijn dat je van iemand moet houden om zijn innerlijk te kennen. In dat geval schiet mijn liefde voor Diederik te kort en moet ik dringend aan onze relatie werken.