De dood van een storyteller, mijn vader

Vannacht is mijn vader overleden, hij zou in juni 100 worden. Hij voelde zich gisteravond niet goed, maar ging gewoon naar bed. De nachtbroeder trof hem bij zijn tweede ronde dood aan. Mijn dementerende moeder in het andere bed sliep vredig door alles heen. Uiteindelijk ontwaakte ze, maar het overduidelijk dode lichaam van haar man leek geen emotie op te roepen, hoewel ze er aandachtig naar keek. Mijn broer, mijn zoon en ik speurden op haar gezicht naar tekens van gevoel of tenminste begrip. Tevergeefs. Het had een scène kunnen zijn in mijn boek.        

Stoere Vikingen
Het schrijven, of beter het vertellen, heb ik van mijn vader. Niet dat hij ooit romans las: wat je schreef, moest namelijk “kloppen”. Hij was een echte storyteller. Zijn verhalen waren gebaseerd op feiten of  realistische aannames. Maar met deze grondstoffen ging hij vrijmoedig om. Zo  bouwde hij een grote genealogische database op die alle Nooren’s tot 1500 terugvoerde naar een dorpje bij Breda. In Breda was rond het jaar 1000 een sterkte van de Noormannen. Uit deze feiten concludeerde mijn vader dat de brave familie Nooren moest afstammen van de stoere Vikingen, van wie een aantal uit Noorwegen kwam. Een mooi verhaal om mee opgevoed te worden. Zeker omdat ik van grootmoeders kant afstam van Karel de Grote.

Adel en biggetjes
Mijn vader wist van alles een verhaal te maken. De nederige bodes op zijn saaie kantoor waren een mysterieuze Baron en een Graaf. Zijn cliënten waren hoofdpersonen in levensdrama’s. Ik herinner me hoe mijn vader vertelde over een ziekelijke man die zijn baan en zijn vrouw kwijtraakte en uiteindelijk alleen een biggetje over had (het was op het platteland). Maar net voordat mijn vader langskwam was ook dat biggetje door onbekende oorzaak overleden.

Vastgoedmoordenaars  
Aan het einde van zijn leven keerde zijn fantasie zich tegen hem. Het personeel werd een werktuig van vastgoedspeculanten. Die wilden op het terrein van zijn bejaardenhuis een hotel bouwen voor de bezoekers van het naburige Internationaal Strafhof. Hij en de andere bewoners moesten eerst worden geruimd. Moordinstrumenten waren brood met te harde korstjes en – voor de weinige mannen - het weghouden van jazz uit het entertainmentprogramma. Eén wanhopige bewoner had zelf een jazzorkest benaderd, maar tijdens de reis onwel geraakt en luttele weken later overleden. Een ander bewijs: de enige andere mannelijke bewoner zocht contact met mijn vader. Die begreep meteen dat de man een spion was van de vastgoedboeven. Zulke achtervolgingswanen werden steeds sterker. Gelukkig heeft de dood hem bevrijd.